สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาวพันทิป
ดิฉันอายุ 40 ปี คบกับแฟนอายุมากกว่ากัน 5 ปี ด้วยนิสัยเขาเป็นคนดี เรียกได้ว่าดีมากๆ เลยค่ะ เขาดูแล ใส่ใจ เสมอต้น เสมอปลายตั้งแต่สมัยคบกันวันแรกจนถึงปัจจุบัน เราชอบไปเที่ยวด้วยกัน ทั้งต่างจังหวัด และต่างประเทศ (ไปในที่ที่เราสามารถจะเก็บเงินไปได้ค่ะ) ถ้านับรวมๆ แล้วเราก็คบกันมา 5 ปีกว่าจะครบ 6 ปีในต้นปีหน้านี้แล้วค่ะ
 
ในช่วง 1 ปีกว่าๆ ที่ผ่านมาดิฉันเคยถามเขาว่า ชีวิตเราจะเดินทางยังไงต่อดี เอาจริงๆ ดิฉันเองอยากแต่งงาน อยากมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ ถูกต้องตามประเพณี ให้พ่อแม่ได้ดีใจ ที่ผ่านมาพ่อ แม่ ดิฉันก็รับทราบเรื่องของเรา ท่านเองก็อยากให้ทำถูกต้องตามประเพณี ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องสินสอดใดๆ แต่เขากลับบอกว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องการแต่งงาน มันสิ้นเปลือง ขอแค่จดทะเบียนกันก็พอ แต่ดิฉันก็บอกและคุยตรงๆ ว่าอยากแต่งงานด้วยอายุก็เยอะขึ้น และอยากให้เขาให้เกียรติกับครอบครัวดิฉันบ้าง
 
ที่ผ่านมาดิฉันผิดหวังในเรื่องของความรักมาตลอด พยายามใช้อดีตที่ผิดพลาดมาแก้ไขปัจจุบัน ซึ่งที่ผ่านมาก็ถือว่าเราใช้ชีวิตไปด้วยดี แฟนคนปัจจุบันเป็นคนที่ดีมากๆ ถึงแม้เราจะทะเลาะกัน งอนกันบ้าง แต่เราก็ไม่เคยด่า หรือลงไม้ลงมือกัน เขาคือคนที่เข้ามาเติมเต็มความสุขให้ชีวิตของดิฉัน และเป็นพลังใจสำคัญให้ดิฉันก้าวต่อไป ให้กำลังใจในวันที่ทั้งทุกข์และสุข
 
หลังจากที่ดิฉันบอกอยากแต่งงาน เขาก็บอกโอเคร ดิฉันเลยให้เขาไปคุยกับที่บ้าน เขาก็บอกนะคะว่ายังไงก็จะแต่งงานกับดิฉัน ดิฉันดีใจมากที่วันนี้ก็มาถึง เราคุยกันเรื่องนี้จนผ่านมาครึ่งปีกว่าเขาก็ไม่เคยมีการพาผู้ใหญ่ฝ่ายเขาใาพูดคุยกับที่บ้านดิฉันเลย ดิฉันรู้สึกว่าเขาคงพยายามที่จะเลี่ยง จนทำให้ดิฉันรู้สึกท้อใจอีกและถามเขาตรงๆ จนช่วงต้นปีที่ผ่านมาก็มีการให้แหวนและขอแต่งงาน วันนั้นเป็นวันที่ดิฉันดีใจมากๆ (ดูสถานที่ที่อยากแต่งงาน ดูชุดที่อยากใส่ เพ้อฝันภาพไปต่างๆ นานา) เวลาผ่านไปจนถึงปลายปีหลังจากที่เขาให้แหวนและขอแต่งงาน เขาก็ไม่เคยพาผู้ใหญ่ หรือพูดอะไรต่อกับดิฉันเลย สิ่งรอบข้างตัวดิฉันก็เข้ามารุมเร้าความรู้สึกตลอด คนนั้นก็จะแต่ง คนนี้ก็จะแต่ง ดิฉันย้อนกลับมามองตัวเอง แล้วตัวเราเองละ ทำไมถึงไม่มีอะไรคืบหน้าเลย ดิฉันเก็บความเสียใจนี้มาอย่างยาวนาน
 
ล่าสุดดิฉันได้คืนแหวนเขาไปแล้วบอกว่าพร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยเอากลับมาให้ แต่เขาก็เงียบไม่ตอบกลับอะไรมา ดิฉันบอกว่าเหนื่อยกับการวิ่งตาม รู้สึกอายและสมเพธตัวเองที่บ้าบอคิดไปเองคนเดียวตลอด ดิฉันไม่เคยรู้เลยว่าเขาติดอะไรถึงไม่อยากแต่ง ขณะที่ดิฉันมองว่าคนนี้คือคนที่ดิฉันอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ไม่ได้ต้องการชีวิตที่หวือหวา ช่วยกันทำงานเก็บเงิน เขากลับบอกว่าเขาเองก็คิดเรื่องนี้มาก คิดจนปวดหัวหาทางออก เขาบอกเขาเป็นคนคิดอะไรแปลกๆ ประหลาดๆ จนบางทีมองว่าเขาน่าจะเหมาะกับการอยู่คนเดียว ดิฉันบอกให้เขาเป็นคนตัดสินใจมาเลยว่ายังอยากจะไปต่อไหม หรือจะพอแค่นี้ ซึ่งจริงๆ คำตอบที่เขาพูดมามันก็ชัดแล้วว่าเขาคงไม่อยากไปต่อ แต่ดิฉันเองต่างหากที่โกหกความรู้สึกตัวเอง ดิฉันบอกเขาไปว่าทุกอย่างอยู่ที่ตัวเขาตัดสินใจ มันคิดไม่อยากเลย ถ้าเขารักดิฉันมากพอ ดิฉันเชื่อว่าเขาจะแต่งงานกับดิฉัน
 
จนวันนี้ดิฉันไม่ไหวกับความเงียบของเขาจึงตัดสินใจโทรถามว่าตกลงจะยังไงดี ดิฉันบอกความรู้สึกดิฉันที่มีต่อเขาตลอดที่คบกันว่ารักเขายังไงไม่เคยเปลี่ยน เขาคือส่วนเติมเต็มความสุข และพลังให้ดิฉันก้าวต่อไปข้างหน้า วันนี้ดิฉันวิ่งตามเหนื่อยแล้ว เสียใจมากพอแล้ว พยายามที่จะยอมรับความจริง เขาเลยบอกกลับมาว่าถ้าดิฉันเหนื่อยแล้วเขาก็ไม่ขอทำลายชีวิตดิฉันอีกต่อไป ดิฉันร้องไห้และก็ยอมรับในสิ่งที่เขาตอบมาแล้วบอกว่าจากนี้ไปดิฉันก็จะไม่เข้าไปวุ่นวายเขาอีก
 
มาถึงวันนี้ดิฉันยังคงเสียใจ และคิดถึงแต่สิ่งดีๆ ที่เรามีให้กันตลอด น้ำตาไหลตลอดเวลาที่เห็นข้าวของของเขาที่ยังอยู่กับดิฉัน พยายามบอกตัวเองว่าเขาเข้มแข็ง ไม่เจ็บได้ ดิฉันก็ต้องอยู่ให้ได้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาแค่ไหนในการรักษาใจให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมาอีกครั้ง ดิฉันไม่เข้าใจตัวเขาเลยว่าเขาคิดอะไรในใจ
 
ขอบคุณทุกท่านนะคะที่เข้ามาอ่าน