Memory transfer 99%

                ตัวเลขจำนวนมากกำลังวิ่งหมุนวนอยู่บนหัวของอาเธอร์อีกครั้ง อาการปวดหัวค่อย ๆ กำเริบขึ้นเหมือนทุกครั้ง ความทรงจำกำลังกลับคืนมาจนใกล้จะสมบูรณ์

                ‘ฉันเป็นเจ้าหน้าที่จาก APCO นะ ชื่อแคทรีน่า’

                เด็กหนุ่มจำเหตุการณ์ทั้งหมดได้แล้ว หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุรถชน เขารู้สึกตัวขึ้นในโรงพยาบาล ตอนนั้นแม้อาการไม่สาหัส แต่บาดแผลทำให้รู้สึกเจ็บจนไม่สามารถขยับร่างกายได้ ทำได้เพียงลืมตาขึ้นมองและสนทนากับเจ้าหน้าที่สาวคนนั้น

                หญิงสาวแต่งตัวด้วยชุดและกระโปรงสีดำ ผมยาวเป็นลอนสีน้ำตาลอ่อน หยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กเพื่อจดข้อมูลทั้งหมดระหว่างการสนทนา เธอมากับเพื่อนร่วมงานเป็นชายร่างสูงผมสั้นสีเข้มแต่งตัวด้วยชุดสีเดียวกัน ยืนพิงกำแพงรออยู่หน้าประตูห้อง

                ทว่าอาเธอร์กลับตอบอีกฝ่ายได้ไม่มากนัก ความรู้สึกหนักอึ้งบนหัวทำให้เขารู้สึกง่วงอย่างน่าประหลาดจนเกิดหลับไป พร้อมกับความทรงจำที่ถูกลบออกจนหมด

                ‘เธอกำลังอยู่ในอันตราย ผมเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว’

                ‘หมายถึงใคร ใครกำลังตกอยู่ในอันตราย’ แคทรีน่าถามกลับ

                ‘รี...น่า...รีน่ากำลังตกอยู่ในอันตราย’

                คำพูดสุดท้ายก่อนที่ความทรงจำทั้งหมดของเขาจะสิ้นสุดลง

                รีน่ากำลังตกอยู่ในอันตราย...

                เรื่องทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นในตอนนั้น ในอุบัติเหตุรถที่ชนอาเธอร์และรีน่า เพราะเหตุใดเธอจึงหมดสติและกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา

                ในตอนนั้นรีน่าดึงคลื่นสมองของเขาเชื่อมต่อเข้าไปในความฝันจนเกิดเป็นโลกแห่งความฝันอีกโลกหนึ่งในความฝันของอาเธอร์

                แต่ความทรงจำของทั้งหมดก็ถูกลบไปหลังจากนั้น...

                ชื่ออาเธอร์ถูกลบเลือนหายไปจากความทรงจำ เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เฮเนอร์ได้ถือกำเนิดขึ้นในโลกแห่งความฝัน ทุกเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับรีน่าเองก็ถูกลบหายออกไป จนกระทั่งได้พบกับเชโลม่าในความฝันและเป็นคฤหาสน์สีขาว มีบางสิ่งกำลังฟื้นฟูความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมา

                ‘คาเทีย’ เพื่อนสนิทในกลุ่มของเฮเนอร์แท้ที่จริงแล้วคือตัวแทนของรีน่าที่ถูกลบหายไปจนกลายเป็นช่องว่าง แต่ตอนนี้เขาสามารถจำเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเธอได้แล้ว

                เรย์...

                อาเธอร์มีบางสิ่งที่จำเป็นต้องพูดกับเรย์ให้ได้

                เด็กหนุ่มสะดุ้งตัวตื่นขึ้นในห้องพักคนผู้ป่วย ที่นี่เป็นโลกแห่งความจริง เขาอยู่ในชุดคนไข้สีฟ้า เพิ่งตื่นขึ้นมาจากความฝัน

                แท้จริงแล้วโลกที่เขาเชื่อมาตลอดว่าเป็นความจริงกลับเป็นเพียงความฝัน ซึ่งถูกซ้อนทับตอนถูกลบความทรงจำทั้งหมดออก

                “เรย์...นายอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ใช่ไหม”

                ‘ช่วยด้วยอาเธอร์’ เสียงหนึ่งดังขึ้น

                อาเธอร์หันไปมองรอบ ๆ ห้อง จำเสียงนั้นได้อย่างแม่นยำ เสียงร้องขอความช่วยเหลือของรีน่า เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย

                “รีน่าเธออยู่ที่ไหน”

                ‘ฉันอยู่ในนี้’ เสียงของรีน่าตอบกลับ

                เด็กหนุ่มหลับตาลงขณะนอนอยู่บนเตียง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วปล่อยออกมาเบา ๆ วิธีเดียวที่จะรู้ความจริงได้คือต้องกลับเข้าไปในโลกแห่งความฝัน

                หลังจากที่กำจัดสัตว์ประหลาดยักษ์ที่เข้ามาทำลายโลกแห่งความฝัน ดูเหมือนจะคลาดกับเชโลม่าและคาเทีย เขาอดสังหรณ์ใจไม่ได้ว่ามีกำลังมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นและเกี่ยวข้องกับเสียงเรียกของรีน่า

                เพียงครู่เดียวอาเธอร์ก็กลับเข้าไปในโลกแห่งความฝันอีกครั้ง...

                ทางเดินยาวสีขาวสะท้อนแสงด้วยผนังกระจกทั้งสองด้านปรากฏขึ้นตรงหน้า ทอดยาวเข้าไปด้านในสุดของชั้นหนึ่งในคฤหาสน์โอฬารสีขาว

                เป็นครั้งแรกที่เขายืนอยู่บนระเบียงชั้นล่างของตัวคฤหาสน์ เสียงน้ำจากนำพุในสระด้านหลัง พ่นน้ำใสสะอาดพ้นขอบสระหินอ่อนสีขาวละเอียด

                “ช่วยด้วยอาเธอร์” เสียงร้องของรีน่าดังมาจากด้านในทางเดินยาว

                “ฉันจะต้องช่วยเธอออกมาให้ได้รีน่า” เด็กหนุ่มกำหมัดแน่น มุ่งตรงเข้าไปด้านในทางเดินภายในตัวคฤหาสน์โดยไม่รีรอ

                กระจกทางสองฝั่งของทางเดินสะท้อนภาพของอาเธอร์ซ้อนกันไม่มีที่สิ้นสุด เพดานสีขาวมีโคมไฟระย้าห้อยลงมาเป็นจุด ๆ เท่ากันพอดี ตัวคฤหาสน์ถูกออกแบบมาอย่างประณีต แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลายืนพิจารณาโครงสร้างในโลกแห่งความฝันนี้ ต้องรีบมุ่งตรงเข้าไปต่อโดยไม่รอช้า

                เด็กหนุ่มเหลียวมองดูด้านหลังตนเองเป็นระยะ ๆ

                แม้สีขาวและความสว่างของคฤหาสน์จะทำให้ดูโปร่งไม่รู้สึกอึดอัด แต่ในความเป็นจริงความเงียบและเสียงลมพัดผ่านเข้ามาเป็นระยะกลับให้ความรู้สึกเหมือนถูกกัดกินจิตใจจนเกิดเป็นความกลัวขึ้นโดยไม่รู้สึกตัว

                ที่นี่ไม่ใช่ความฝันของเขา ไม่รู้โครงสร้างของตัวคฤหาสน์และโลกความฝันแห่งนี้ หากทำอะไรโดยไม่ระมัดระวังอาจเกิดอันตรายได้

                อาเธอร์หยุดยืนหน้าประตูไม้สีขาวบานหนึ่งตรงช่วงกลางทางเดิน

                “ฉันอยู่ในนี้อาเธอร์”

                เสียงนั้นดังมาจากอีกฟากหนึ่งของบานประตู

                ทว่ายังไม่ทันได้สัมผัสลูกบิดบานประตูกลับเปิดออกเอง ราวกับเตรียมรอต้อนรับคนผู้ที่ผ่านเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้ กระแสลมแรงพัดส่วนออกมาจากอีกฟากหนึ่ง ปะทะเข้าที่ใบหน้าอย่างแรงครู่หนึ่งก่อนจะหายไป ภายในห้องมืดสนิท มองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืด

                เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในห้องช้า ๆ ใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาพยายามควบคุมสติไม่ให้ตื่นเต้นในสถานการณ์ตรงหน้า

                ทันทีที่ก้าวเข้ามาภายในห้อง บานประตูปิดลงดังปึงเป็นจังหวะเดียวกับที่ไฟในห้องสว่างวาบขึ้นอย่างรวดเร็ว

                “คาเทีย”

                เด็กสาวผมสีน้ำตาลเข้มกำลังนอนนิ่งอยู่บนพื้นห้องสีขาว อาเธอร์รีบวิ่งเข้าไปดูร่างของเพื่อนในโลกความฝัน ประคองขึ้นมาบนตักพลางเขย่าเรียก “ทำใจดี ๆ ไว้นะคาเทีย”

                ทว่าร่างนั้นกลับนอนนิ่ง ไร้ปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ

                “อาเธอร์” เสียงของรีน่าเรียกให้ร่างที่นั่งอยู่หันกลับไปมอง

                เด็กสาวผมยาวสีเทา สวมเสื้อแขนสั้นสีเขียวซึ่งเป็นชุดเดียวกันกับวันที่เกิดอุบัติเหตุ ร่างนั้นถูกจับมัดไพล่หลังไว้กับเก้าอี้พนักพิง

                “รีน่า”

                “ฉันเองอาเธอร์” ร่างที่ถูกพันธนาการร้องบอก

                “คาเทียตายแล้ว” อาเธอร์กอดร่างที่ถูกสร้างขึ้นในความฝันแน่น น้ำตาลื่นขึ้นอาบแก้มทั้งสองข้าง ทั้งที่เธอเป็นเพียงความฝัน แต่เขากลับร้องไห้และเสียใจเมื่อรู้ว่าไม่มีคาเทียอยู่ในโลกความฝันของตนอีกต่อไป

                “เชโลม่าเป็นคนทำ เธอจับฉันและคาเทียมา ฉันตื่นขึ้นมาจากความฝันไม่ได้ ช่วยฉันด้วยอาเธอร์” เด็กสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ร้องบอก

                ตัวเลขจำนวนมากวิ่งออกมาจากร่างที่หลับใหลไปตลอดกาล มันวิ่งวนเข้ามาในหัวของอาเธอร์อีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้กลับไม่มีอาการปวดหัวเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

                Memory transfer 100%

                ความทรงจำถูกกู้กลับคืนมาเสร็จสมบูรณ์แล้ว

                ร่างของคาเทียกลายเป็นแสงสีฟ้าสลายหายไปในอากาศ ไม่มีแม้แต่ของดูต่างหน้าให้กับเด็กหนุ่มที่กอดร่างของเธอเอาไว้แน่นจนวินาทีสุดท้าย

                “ขอบใจนะ...คาเทีย”

                “อาเธอร์ พวกเราเหลือเวลาอีกไม่มากนะ” รีน่าร้องบอก

                อาเธอร์ลุกขึ้นยืนหันกลับมายังร่างที่ถูกจับมัดยึดไว้กับเก้าอี้ ค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเพื่อเตรียมที่จะแก้มัดให้กับเด็กสาว มีดพกถูกหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนตัดเชือกที่มัดตรึงร่างของเธอเอาไว้จนแน่น

                “ฉันขอโทษนะอาเธอร์” ร่างนั้นก้มหน้านิ่ง น้ำเสียงสั่นคล้ายกำลังเจ็บปวด “ฉันช่วยอะไรคาเทียไม่ได้เลย”

                “เธอไม่ผิดหรอก” เขาตอบขณะแก้เชือก

                แต่จู่ ๆ เด็กหนุ่มหยุดมีดที่กำลังตัดเชือกเส้นหนาลง ลุกขึ้นยืนกำหมัดแน่น

                “เป็นอะไรไปอาเธอร์”

                อาเธอร์หงายมือออกปรากฏดาบเล่มใหญ่แบบเดียวกับที่เคยใช้สู้ปีศาจที่บุกเข้ามาในโลกแห่งความฝัน มือทั้งสองข้างกระชับดาบไว้ในมือแน่น

                “ทุกอย่างมันจบละ”

                พริบตาเดียวคมดาบถูกกดลงไปบนร่างของเด็กสาวทิ่มทะลุไปจนถึงพนักพิงเก้าอี้ ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างจนเหลือกถลนออกมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าบิดเบี้ยว เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด ทว่ากลับไม่มีเลือดไหลออกมาจากแผลที่ถูกแทง

                “ทะ...ทำไมกัน” มือเรียวเล็กที่หลุดออกจากเชือกพยายามเอื้อมมือไปยังร่างที่กำลังกดคมดาบลงบนร่างของตน

                “มันจบละ...ความฝันเป็นของฉัน”

                ดวงตาสีดำสนิทเหยียดยิ้ม ดันท่อนแขนเพื่อส่งแรงให้กดคมดาบลึกลงไปในร่างของอีกฝ่ายจนสุด

                “ทะ...ทำ...ไม...”