เรารู้สึกสิ้นหวังมาก ทำไมโลกถึงน่าเบื่อมากขึ้นทุกวัน ตอนเช้าเราต้องทำตัวร่าเริงปกติเพื่อไม่ให้คนข้างๆรู้สึกไม่ดีหรืออึดอัด ตั้งแต่เล็กจนโตแม่จะบอกเสมอว่าอย่าร้องไห้ ยิ้มสิ จะร้องไห้ทำไม มันทำให้เราต้องเก็บความรู้สึกเวลาที่อยากจะร้องไห้ เราไม่อยากจะร้องไห้ตอนอยู่หน้าคนอื่น ตอนกลางคืนถึงเป็นเวลาที่เรารู้สึกเศร้าตลอด ทั้งเครียด ทั้งเหงา จนนอนไม่หลับเลย เราไม่อยากปรึกษาคนรอบข้าง เวลาเราไม่มีใครคนรอบข้างจะบอกกับเราว่าก็มีเขานี่ไงทำไมไม่นึกถึงบ้าง ฉันเสียใจนะ เรื่องของแกมันเป็นเรื่องเล็กน้อยไร้สาระหน่า ดูคนอื่นสิ ประโยคนั้นมันไม่เคยทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเลยสักครั้ง กลับกันมันทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิม แย่ตรงที่เราดันทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีด้วย เรารู้ว่ามีแกอยู่ข้าง แต่ในใจอ่ะความรู้สึกเรามันไม่มีเว้ย มันไม่มีเลย ไม่มีใครเข้าใจเลย ประโยคที่พูดปลอบเราแต่ทำให้เรารู้สึกผิดอีกทีแกพูดมาทำไม เราคิดเกือบทุกคืนว่าเราอยู่ไปทำไม อยู่แล้วได้อะไร ตายไปเลยดีกว่ามั้ย อยู่ไปก็ทำให้แต่คนอื่นผิดหวัง ทำแต่สิ่งที่คนอื่นไม่ชอบ ทำอันนี้ก็ไม่ได้ทำอันนั้นก็ไม่ได้ ถูกเปรียบมาตั้งแต่เด็ก เป็นตัวเลือกสุดท้ายของทุกคน ไอ้ประโยคแล้วเราล่ะนี่คือคิดกับตัวเองมาทั้งชีวิต ไม่รู้ดิ อยู่กับไม่อยู่ก็เหมือนกัน เวลาคนอื่นมีปัญหาถึงจะนึกถึงเราแล้วได้รับแต่รีเอ็คแย่ๆมาตลอดอ่ะ ทำไมการใช้ชีวิตขั้นเวลาตายถึงทรมานแบบนี้นะ
เราอยากปรึกษาหมอแต่ก็กลัวโดนล้อ เมื่อก่อน ไม่นานหรอก ไม่ถึงปีเลย คนสำคัญของเราเสีย แล้วเรารู้สึกว่าเขาคือคนเดียวที่เราเหลือแต่ตอนนี้ไม่เหลือแล้ว ไม่เหลือใคร จิตใจเราแย่มาก เคยมีคนที่เราคิดว่าเป็นเพื่อน โพสต์หาหมอให้เรา เพราะแค่เอาสนุกเอาสะใจ เราต้องทำยังไงหรอ เรากลัวว่าทำอะไรแล้วจะกระทบคนอื่นมั้ยนะ คนอื่นจะว่ามั้ยนะ จะไปทำให้ใครเกลียดมั้ย เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไง