ถุงมือเรื่องสั้น เรื่องที่ 7 ครับ ^^

เรื่องนี้ มาแนวปรัชญา...

สิ่งที่ทุกท่านจะได้เสพต่อไปนี้ คือ บทบรรยายจากแนวคิด หรือทัศนคติ

ไม่มีบทสนทนา...

การตัดสินใจ...บางครั้งใช้สิ่งที่เรียกกันว่า มโนธรรม แต่บางครั้งใช้ สัญชาตญาณ

มนุษย์บนโลกนี้มีมากถึงหนึ่งพันหนึ่งร้อยล้านคนที่ไม่มีศาสนา

แล้วพวกเขาดำรงชีวิตโดยใช้สิ่งใดเป็นเครื่องยึดเหนี่ยว ?

นี่คือเรื่องราวความรู้สึกนึกคิดที่ถ่ายทอดจากสิ่งมีขีวิตที่เรียกว่า มนุษย์ ผู้หนึ่ง

มันอาจจะผิดแปลก หรือว่า ธรรมดาสามัญ
นั่นอยู่ที่มุมมองและต้นทุนทางจิตใจของแต่ละท่าน...ครับ ^^

ความรักมันก็เหมือนฝนนั่นแหละ ตกลงมาไม่นานก็หยุดแต่เปียกกันทั่ว โชคดีก็ชุ่มฉ่ำชุ่มชื่น โชคร้ายก็ชื้นแฉะเลอะเปรอะเปื้อนโคลน ใครจะขอให้ฝนตกทุกวันก็ตามใจถ้าไม่เบื่อ แต่ความรักไม่ได้ตกลงมาบ่อยเหมือนกับสายฝน มันมักจะมาแบบไม่รู้ตัวและจากไปโดยไม่ร่ำลา หรือว่าความรักมักเล่นตัวและชอบกลั่นแกล้ง


เวลา ไม่ใช่เพลง จะได้ขอฟังอีกสักรอบสองรอบตามปรารถนา มันไม่เคยคอยใครเหมือนเพลงแร็พท่อนที่ฟังไม่ทัน ต้องรอคอยเวลาเมื่อมันมาไม่ถึง หากน่าเบื่อก็ปล่อยผ่านไปหรือไม่ก็ฆ่ามันเสีย ยามรีบเร่งก็ขอให้เวลามันเดินช้า ๆ หากเกิดสุขใจจะขอให้มันหยุดอยู่อย่างนั้นนาน ๆ เวลามันคงเบื่อหน่ายมนุษย์ไม่น้อยที่ไร้ความเที่ยงตรง

ลมหายใจ เป็นของใคร แบ่งให้กันบ้างได้ไหม อยากต่อลมหายใจอีกสักช่วง แต่มันคงสายเกินไปหากขาดห้วงไปแล้วก็จบเกมกัน คงไม่มีใครจะมาช่วยเป่าปากกู้ชีพให้ได้ทุกเวลาที่หมดลม หรือหาใครมาเป่าปากกันเล่นขำ ๆ เวลาสิ้นลมได้แล้ว ประมาทไปหรือเปล่า อย่าได้ล้อเล่นกับความตาย ถ้าไม่รู้คุณค่าของลมหายใจก็กรุณาหายใจทิ้งต่อไป

ถนน มันควรจะเรียบ แต่ไม่มีถนนสายใดเรียบได้ตลอดกาล กาลเวลาทำให้มันเป็นหลุมบ่อได้หลังผ่านการใช้งาน ชีวิตยิ่งไม่เคยราบเรียบ ต้องมีอุปสรรคตลอดเส้นทาง บ้าไปแล้วที่คาดหวังว่าจะปูด้วยกลีบกุหลาบตลอดเส้นทางสายชีวิต แค่โปรยด้วยความสมหวังเป็นระยะก็น่าพอใจแล้ว

ความโง่ มันแอบซ่อนอยู่ในสมองส่วนใดกัน อยากเช็ดให้แห้งเหมือนซับน้ำตา คิดว่าฉลาดหรือที่ถามหาความโง่ จะถามหาไปทำไม แต่ความโง่เป็นเพื่อนเราเสมอมา ถ้าไม่โง่มาก่อนจะได้พบกับความฉลาดสักหลายครั้งในชีวิตไหม ความโง่ได้โปรดกรุณาปล่อยมือให้ชีวิตพบกับความฉลาดบ้างเป็นครั้งคราว ไม่อยากแสดงความโง่ต่อหน้าหรือลับหลังชาวโลก และที่สำคัญไม่ต้องการพบกับความอายที่รอคอยจังหวะเพื่อเย้ยหยัน

อยากเป็นปากกาเขียนบทชีวิตลิขิตอนาคตตัวเอง แต่ชีวิตไม่อาจเขียนด้วยปากกา ชีวิตบางครั้งเหมือนปากกาหมดหมึกเขียนไม่ติด อนาคตมาไม่ถึง จึงมีแต่ความว่างเปล่าที่ถูกขีดเขียนออกมาเหมือนเขียนนิยายในอากาศ อยากเขียนเรื่องราวชีวิตอันวิจิตรเลิศหรูแสนสุข แต่สุดท้ายไม่อาจทราบได้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ในมือยังกำปากกาที่ใช้การไม่ได้นั้นไว้ทำไม หรือยังคงฝันลม ๆ แล้ง ๆ ว่าปากกาหมดหมึกอาจจะเขียนติด ทำงานอย่างหนักเพื่ออนาคตเหมือนกำปากกาหมดหมึกไหม ถามปากกาด้ามนั้นดูที


ความผิดหวังตั้งคำถามว่า ในเมื่อต้องรักเมตตาคนอื่นเหมือนรักตัวเอง แล้วต้องสงสารตัวเองเหมือนคนอื่นสงสารตัวเราไหม ความผิดหวังรอคำตอบอยู่ ถ้าไม่รู้ให้ไปถามเพื่อนสนิทที่ชื่อความโง่ดู แต่ความผิดหวังกระซิบว่า ความรู้สึกต่างหากที่เป็นผู้เฉลยคำตอบ


ใครไม่เคยสมหวัง คงไม่ได้ชิมรสชาติหวานหอมของการมีชีวิต ใคร ๆ ก็ต่างยืนหยัดอยู่ด้วยความหวังทั้งสิ้น ขอให้ความสมหวังมาเยือนบ่อย ๆ ก็แล้วกัน ชีวิตจะได้มีแรงดำเนินต่อไป หากชีวิตแห้งแล้งซึ่งความสมหวังก็ไม่ต่างอะไรกับทะเลทรายที่พัดกัดกร่อนพลังแห่งชีวิต ต้องแปรสภาพจากภูผาที่แข็งแกร่งจนในที่สุดกลายเป็นละอองฝุ่นไป ลองนับดูว่าสมหวังมาเยือนเรากี่ครั้งในชีวิต ถ้าลืมโปรดกลับไปทบทวนกับความทรงจำ

ความรู้สึกช่างเจ้าเล่ห์นัก แสดงออกมาบ้างไม่แสดงออกบ้างโดยมีข้ออ้างต่าง ๆ นานา ต่อหน้าผู้ชม ความรู้สึกกับนักแสดงเหมือนกันอยู่อย่างคือเสแสร้งได้เนียน แต่ลับหลังผู้คนแล้ว ความรู้สึกแสดงออกได้สมบทบาทที่สุด แต่จะเป็นบทดีหรือบทร้ายนั่นต้องแล้วแต่โชคชะตา

เสียงเพรียกของความปรารถนากระซิบที่ข้างหูอยู่เสมอมา ถึงแม้ยามหลับใหลก็รบเร้าไม่สร่างซา ยามตื่นคือความโหยหา ยามหลับกลับกลายเป็นความฝัน ขอให้กระซิบเพียงเบา ๆ เหมือนสายลมโชยแผ่วอย่างนุ่มนวล อย่าได้คำรามเร่าร้อนเร่งเร้าอย่างเพลงร็อคเลย จิตใจจะได้ลื่นไหลไปกับกระแสของกาลเวลาอย่างรื่นรมย์ ไม่อยากกระโดดโลดเต้นอย่างบ้าคลั่งไปกับแรงปรารถนาอันเร่าร้อน

ความคัน รบกวนบ่อยครั้ง คันหัวใจอยาก ๆ เบื่อ ๆ เป็นธรรมดา ชีวิตไม่ใช่ไม้บรรทัดจะได้ตรงไปตรงมา มันต้องมีอาการคันอยากโน่นนี่นั่นบ้าง และความเบื่อไม่อยากก็มักเสนอหน้าสลับกันไป ความอยากที่มีมากเกินชวนไปก่อปัญหาอยู่เรื่อย ความเบื่อมักจูงมือพาหลบไปหามุมสงบแล้วปลอบใจตัวเองด้วยของชอบ อย่าสาธยายเลยว่าชอบอะไร ต่างคนก็ต่างใจนานาจิตตัง

ปริศนาของชีวิตคืออะไร ชีวิตไม่มีอะไรเป็นปริศนาทั้งสิ้น เพียงแต่ความรู้สึกไม่อาจเข้าใจได้ ดังนั้นไม่ต้องตั้งคำถามกับความรู้สึก แค่ทำตามที่มันบอกก็พอ แล้วอย่าได้เสียใจหากฝืนความรู้สึก เพราะนั่นเป็นความรับผิดชอบของอารมณ์และเหตุผล การต่อสู้ของอารมณ์และเหตุผลคือชีวิต บางเวลาอารมณ์อยู่เหนือเหตุผล เราจึงสะใจในชีวิต แต่หากเหตุผลอยู่เหนืออารมณ์ เราจะภูมิใจกับชีวิต


การต่อสู้ระหว่างความดีกับความชั่ว มันต่างจากการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดตรงไหนกัน ยอมตายเพื่อความดีกับยอมชั่วเพื่อให้รอดตาย ลองเลือกดูว่าอยากตายหรืออยากอยู่รอด มันยากหรือว่าง่าย มันก็แค่ขาวกับดำหรือบนกับล่าง ตายเพื่อเหตุผลหรือรอดเพราะอารมณ์ชี้นำ เลือกมาสักทางแล้วลองเลือกใหม่อีกด้านถ้ามีเวลาคิด ส่วนใหญ่เลือกตายเพราะมโนธรรมสั่ง แต่นั่นมันแค่ความคิด ถ้าถึงเวลาจริงก็ไม่แน่


มโนธรรม มีมาตั้งแต่เกิดหรือว่าถูกสั่งสอนไว้ สัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดติดตัวมาตั้งแต่เมื่อใดกัน เป็นความผิดหรือไม่ถ้ายืนอยู่ตรงข้ามมโนธรรมโดยเลือกเชื่อสัญชาตญาณ ระหว่างมโนธรรมกับสัญชาตญาณ อะไรคือเนื้อแท้ของการมีชีวิต มันขึ้นอยู่กับว่าคุณเชื่ออะไรหรือเชื่อใคร ความเชื่อบางทีก็มีเหตุผลแต่บางครั้งไม่ ผิดหรือถูกก็ช่างมันเถอะนะ อย่าเพิ่งให้คำถามนี้รบกวนจิตใจระหว่างเส้นทางชีวิต ในเมื่อมันยังไม่ถึงเวลาต้องเลือก อีกอย่างถ้าคุณเลือกเพราะเชื่อศาสนานั่นก็เป็นสิทธิ์ของคุณ แต่ถ้าไม่ คุณก็ยังมีเพื่อนร่วมโลกที่ไร้ศาสนาอีกพันกว่าล้านคน  ที่สำคัญโปรดเลือกใช้ชีวิตตามปรารถนาก่อนที่เวลาจะหมดลง แต่แน่นอนเมื่อเวลาที่ต้องตัดสินใจมาถึง หรือเมื่อก่อนหมดเวลาตัดสินใจ คุณยังมีโอกาสเลือก เพราะชีวิตเป็นของคุณ


พรุ่งนี้ เป็นเวลาที่เลือกแล้ว หลังจากรอคอยมายาวนาน ไม่มีรักใดมากไปกว่ารักชีวิตอีกแล้ว เพื่อต่อลมหายใจไปอีกหลายห้วง ถนนชีวิตที่แสนขรุขระในช่วงนี้อาจจะพบกับความราบเรียบได้อีกครั้ง ความโง่ยอมปล่อยมือของมันชั่วคราวแล้ว เงินแม้ซื้อไม่ได้ทุกอย่างแต่อาจซื้ออนาคตได้

การตัดสินใจเดินทางไปเปลี่ยนไตอย่างผิดกฎหมายในต่างประเทศ อาจช่วยยืดเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่ หรือว่าปากกาหมดหมึกกลับขีดเขียนติดสามารถกำหนดชีวิตได้ ในต่างแดนราคาค่างวดของการขายอวัยวะไม่กี่แสนบาท แต่นี่ทำให้บางคนบนโลกนี้หมดความรู้สึกสงสารตัวเองแล้วบอกลาความผิดหวังกับชีวิตด้วยการขายไต ค่าผ่าตัดราวล้านกว่าบาทสามารถซื้อเวลาของชีวิตที่มีค่ามากมาย แน่นอนว่ามันคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม


ก่อนที่ภูผาจะกลายเป็นฝุ่นผง ไม่ช้าชีวิตคงได้ลิ้มรสความสมหวังอีกสักครา ความรู้สึกดีใจแสดงออกบนใบหน้าอย่างไม่ละอายใด ๆ ทั้งสิ้น เสียงเพรียกของความปรารถนาจะเปลี่ยนจากความฝันกลายเป็นความจริงในไม่ช้า ความเบื่อหน่ายชีวิตที่ต้องเจ็บป่วยเรื้อรังคงผันไปเป็นความอยากทำโน่นนี่นั่นอีกครา ขณะที่จิตใจกำลังรอคอยความความเรืองรองของอนาคตอย่างจดจ่อ

แค่ทำตามความรู้สึก ไม่ต้องตั้งปริศนาถามเรื่องเกี่ยวกับชีวิต ครั้งนี้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลหรือเปล่าไม่สำคัญ แต่สัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดเอาชนะมโนธรรม จึงขอเลือกใช้ชีวิตตามปรารถนาก่อนที่เวลาจะหมดลง ชีวิตเป็นของใครกันล่ะ ฝ่ายหนึ่งยินดีขายอวัยวะเพื่อเงิน ขณะที่อีกฝ่ายยินดีจ่ายเพื่อต่อเวลาชีวิต ต่างคนก็ต่างสุขแล้วจากกันไปด้วยดี

รักหรือชัง รอเวลาหรือใช้เวลา สมหวังหรือผิดหวังกับแรงปรารถนาที่รุมเร้า สุขหรือเศร้า เบื่อหรืออยาก เหตุผลหรืออารมณ์ ฝืนหรือยอมตามความรู้สึก มโนธรรมหรือสัญชาตญาณ ทั้งหมดล้วนมีสองด้าน ไม่จำเป็นต้องตั้งปริศนาใดมีแค่ทางเลือกในการดำเนินชีวิตเท่านั้น และได้โปรดอย่าใช้อารมณ์หรือเหตุผลมาตัดสินเรื่องนี้ ขอแค่รับฟังก็เพียงพอแล้ว

สำหรับสิ่งที่ได้เลือกไว้แล้วนั้น มันก็เป็นเพียงแค่ คำสารภาพของปุถุชน