ผมรู้สึกควบคุมอารมไม่อยู่อยากระเบิดออกมา อยากระบายความในใจที่เก็บกดมานาน ผมไม่เคยเล่าปัญหาชีวิตอะไรให้ใครฟังเลยแม้เเต่เเฟนที่
เริ่มต้นก่อนที่จะมาอาการเกิดจากครอบครัว ผมถือว่าเป็นลูกคนเล็กเพราะมีเเม่เลี้ยงมีลูก2คน 2คนที่เป็นพี่ผมทำงานปกติ เรียนปกติถูกเอาใจจากเเม่เลี้ยง แต่ผมได้เรียนมัฐยมต้นต้องกลับบ้านหลังเลิกเรียนทันที แต่ผมเป็นนักดนตรีของทางโรงเรียน จึงมีซ้อมตอนเย็น ผมซ้อมดนตรี2-3วันเเรก(ร.ร เลิก3.50 ซ้อมถึง5โมง)พ่อกับมาตามมาด่าผมต่อหน้าเพื่อนนักเรียน และตบหน้าผมต่อหน้าครูเเละเพื่อนทั้งโรงเรียน เเละบ้านผมมีอาชีพค้าขาย ผมโดนเอาไม้ไปตีกลางตลาดต่อหน้าผู้คน โดนตบ บางทีส่งของขึ้นรถผิดชิ้นโดนด่าเเรงๆกลางตลาด พ่อขว้างของใส่ผมรู้สึกอายมากมีเเต่คนมอง ผมไม่กล้าสบตาคน ไม่กล้ามองหน้าคนอื่นในใจคิดว่ามีเเต่คนสมเพส หลบสายตา เเต่ผมยังยิ้มได้น้ะจนผมจบ ปวช. อายุ20 ผมยังคงโดนด่าขว้างของใส่กลางตลาดอยู่ ทังกดดัน เหยียด เเต่ไปขายของตอนเเรกก็จ้างผมน้ะเเต่จ้างตอนเรียน เเต่ไม่ให้ค่าขนม เเต่พอจบไม่ได้ค่าจ้างเลย ก็ได้เเต่ขายเสื้อผ้ารองเท้าไปพอได้กินได้เก็บ ตอนเรียนผมยังมีเพื่อนทำให้ยิ้ม เเต่พอยบมาเเละมาอยู่กับพ่อเเม่ทุกวันยิ่งทำให้เรากดดัน ว่าเราไม่มีเงินมาจ่ายช่วยนู้นช่วยนี่เลย ผมก็ตอบตรงๆว่าทำไมไม่ให้หนูไปทำงานเเบบพี่ๆเค้าจะได้มีเงินมาข่วย ให้ทำเเต่ช่วยขายของเงินก็ไม่ได้ งานก็ไม่ให้ทำ เเถมมากดดัน มาด่าทุกวันให้ทำทุกอย่าง บางทีผมรู้สึกโกรธมากควบคุมอารมตัวเองไม่ได้ เเต่ทำอะไรไม่ได้ อยู่ๆก็กัดกรามตัวเอง มือบีบของบ้าง กำหมัดเเรงๆบ้าง พูดอะไรไม่ได้ พอได้คุยกับเเฟนอยู่ๆก็พูดดีกับเเฟน อยู่ๆก็โมโหใส่เเฟน ด่าบ้าง เเต่ไม่เคยเล่าอะไรให้เเฟนฟังสักอย่างเลย บางทีผมรู้สึกกลางคืนทำไมต้องมาทนเเบบนี้คิดฆ่าตัวตายเป็น10รอบ เเต่ใจก็คิดว่าไหนๆชีวิตก็ไม่มีค่าอะไร อย่าไปบริจาคหัวใจ ตับไต ที่จะฆ่าตัวตายไปให้คนอื่นที่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ เผื่อเค้าจะมีชีวิตที่ดีกว่าเรา ดีกว่าฆ่าตัวตายเเบบไร้ประโยช ส่วนตัวผมรู้สึกว่าตัวเองควบคุมอารมไม่ได้ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่หลังๆมาคือรู้สึกไม่อยากฆ่าตัวตายเหมือนเมื่อก่อน แฟนก็บอกเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน ผมคบกับเเฟนมา4ปี อยากให้ปรึกษาจิตเเพทว่าเป็นอะไร ผมจึงอยากรู้ว่า ผมป่วยทางจิตรึป่าว ผมป่วยแบบไหน เเละวิธีแก้ยังไง ใครพอมีความรู้ช่วยแนะนำทีน้ะครับ