สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้เกี่ยวกับคนขี้ยอมแพ้อย่างฉันเอง  มันค่อนข้างจะงี่เง่าและไม่น่าจะสำคัญอะไร มันเกี่ยวกับเรื่องความรู้สึกของเด็กคนนึงที่ต้องทำสิ่งที่ครอบครัวต้องการจะให้เป็น แม้จะอธิบายออกไปยังไง เขาก็ยังให้ทำตามสิ่งที่เขาตั้งไว้ให้เสมอ... หลายคนที่รู้จักฉันอาจจะเห็นว่าฉันเป็นคนยิ้มง่าย ร่าเริง เข้ากับคนง่าย ดูเป็นคนไม่คิดอะไร แต่ใครจะรู้สิ่งที่ฉันทำลงไปทั้งหมดนั้นเป็นแค่เพียงการแสดงออกไปว่าฉันมีความสุขดี ทั้งที่ความจริงแล้วฉันกลับไปคิดมากที่หอทุกคืน การที่แสดงออกว่าทุกอย่างโอเคดีมันอาจจะง่าย แต่มันก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกของฉันแย่ลงไปทุกครั้งเช่นกัน ฉันอยากเป็นคนที่มีอิสระ อยากทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ อยากเรียนในสิ่งที่ตัวเองอยากเรียน แต่ในที่สุดก็ต้องเลือกในสิ่งที่ครอบครัวต้องการให้ทำ โดยการที่เขาทำเช่นนั้น เขาไม่เคยรู้เลยว่าฉันเป็นยังไงเมื่อได้เข้ามาอยู่ในจุดตรงนั้น จุดที่เขาต้องการให้ฉันเข้ามาตั้งแต่แรก เขาเพียงแค่ถามว่าเรียนได้ใช่ไหม แต่เขาไม่เคยถามว่าเราเรียนไหวหรือเปล่า ทุกๆอย่างเขาดูเหมือนว่าเราโอเคดี แต่ที่จริงแล้วเราอยากบอกออกไปด้วยซ้ำว่าเราไม่ไหวแล้วนะ ฉันเหนื่อย ฉันเบื่อที่ตัวเองเป็นแบบนี้จริงๆ ขอบคุณที่เผลอกดเข้ามาอ่านกระทู้ของเด็กคนนี้นะคะ