แค่อยากระบายเฉยๆค่ะ เพราะไม่รู้จะพูดกับใคร
ในชีวิตของเราไม่ว่าปัญหาเล็กหรือใหญ่ เราตัดสินใจ และแก้ไขด้วยตัวเองมาตลอด เกือบๆ 10 ปี
เราพูดตรงๆว่าเราไม่ไว้ใจใครเลยในชีวิตค่ะ ไม่ว่าเรื่องเครียดแค่ไหน ปัญหาที่หนักซัก 100 เราแสดงออกแค่ 0.1 ค่ะ
ถ้าเราจะร้องไห้ เราจะไม่ร้องให้ใครเห็นค่ะ แอบร้องเงียบๆ กลางดึก เดินไปแอบร้องในป่าที่ ม.บ้างเป็นครั้งคราว เวลาที่ทนไม่ไหว
วันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่เราร้องไห้อยู่ที่บ้านเงียบๆคนเดียว เพราะเรื่องหลายๆเรื่อง
มองภายนอก เราดูเฟรนด์ลี่ นักกิจกรรม ใครๆก็รู้จัก ดูเป็นคนอารมณ์ดี
แต่จริงๆ เราพยายามทั้งหมด
ไม่มีใครรู้หรอก ว่ามันแย่แค่ไหนกับการที่ต้องมาฝืนยิ้ม หากิจกรรมทำไม่ให้คิดมาก เพราะตัวเองเป็นคนคิดมาก
นิดเดียวก็คิดแล้ว
ในขณะที่ฉันให้คำปรึกษากับผู้คนมากมาย
แต่ในทางกลับกัน ยามที่ฉันมีปัญหา
ฉันกลับต้องแก้ และตัดสินใจเอง โดยไม่มีคำแนะนำใดๆ

ยามที่ฉันต้องการที่พึ่งทางใจ
ต้องการคำปรึกษา
กลับได้รับการตอบกลับว่า
"อะไร"
ไม่เป็นไรๆ ฉันอยู่ได้ๆ ฉันโอเคๆ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เป็นเวลาไม่น้อยกว่าสองเดือน ที่ฉันพยายามเดินเข้าไป พยายามเดินเข้าไป
พยายามสร้างทาง ทอดสะพาน หรืออะไรก็ตามให้เธอเดินเข้ามา
แต่ฉันก็พบว่า "มีเพียงความเงียบ"และ "กำแพงที่สูงจนแม้จะเอามือเอื้อมแตะขอบยังทำไม่ได้เลย"
ฉันจะไม่พยายามต่อไป
พอแค่นี้แหละ
ฉันเหนื่อยแล้ว


แก้สปอยให้สั้นลง