เดี๋ยวจะเขียนรายละเอียดความคิดมากของตัวเองไว้ข้างล่างนะคะ
แต่ที่ตั้งกระทู้คือ ลักษณะแบบนี้ควรพบจิตแพทย์หรือจิตวิทยามากกว่ากัน 
ที่ถามเพราะ 1.ส่วนตัวอยากเจอจิตแพทย์มากกว่านักจิต เนื่องจากเคยคุยกับคนที่เสมือนนักจิตวิทยา(คุณครูแนะแนว)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แล้วผิดหวังอย่างแรง ส่วนหนึ่งก็ไม่อยากโทษเค้า แต่เอาจริงๆเมื่อเรามีปัญหา ไม่มีใครเข้าใจเราเท่าตัวเราเองจริงๆ เราไปคาดหวังเขา แต่จริงๆ เราไปปรึกษาครูแนะแนว เค้าก็รู้ว่าเรามีปัญหาอะไร(ก็เราเล่านิ) แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ต่างจากสาเหตุที่ทำให้เราต้องมาปรึกษาเค้า แต่อีกนัยหนึ่งก็ไม่มีใครรู้จักตัวเราดีเท่าเราเอง นั่นเลยทำให้เราไม่ค่อยอยากเจอนักจิต เพราะจริงๆก็เคยเจอนักจิตอีกคน(ไม่ใช่เหตุการณ์ที่เราไปปรึกษา) และก็รู้สึกว่าเค้าพูดไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเราอ่อนไหว เซนซิทีฟมากไปหรือเปล่า แต่พูดตรงๆ เมื่อคุณรู้ว่าเราเจออะไรมาและกำลังจะเจออะไร การที่คุณพูดแบบนี้มันไม่น่ารักเลยนะ เราไม่เห็นถึงความสำคัญที่คุณต้องถามแบบนี้ เรื่องแบบนี้ใครๆก็คิดเองได้ คุณถามเหมือนมันเป็นเรื่องแปลก ทั้งๆที่สังคมนี้พยายามทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติอยู่ ไม่รู้ว่าจะสร้างความรู้สึกที่ไม่ดีให้ผู้อื่นทำไม
ตามในสปอยที่ค่อนข้างยาว เราไม่เคยเจอจิตแพทย์ เลยคิดว่าอาจจะแตกต่างจากนักจิตวิทยา แต่เราก็ไม่ได้หนักขนาดคนที่เป็นซึมเศร้า เพราะว่าเรายังนอนหลับ กินได้ปกติ แล้วก็ไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตาย แต่เวลาเครียดๆเราก็ชอบพูดในใจว่า ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว พูดบ่อยมาก แต่ก็ไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายนะคะ 
แต่ความคิดมากและความเครียดจากคิดมาก ส่งผลต่อชีวิตเราทีเดียว เพราะเรารู้สึกอมทุกข์อยู่บ่อยๆ เดือนนึงคือมีวันที่สบายใจจริงๆนับวันได้ เราทรมาณกับความทุกข์ที่เกิดจากความคิดเรา ที่พูดแบบนี้เพราะเราก็ไม่อยากไปโทษคนอื่น ไม่อยากโทษเวรกรรมอะไร เราอมทุกข์ ไม่ค่อยสบายใจ และรู้สึกไม่ค่อยมีความสุข บางช่วงที่คิดมากๆเรารู้สึก็แย่มาก หนักไปทั้งตัว ทรมานมากมันทุกข์  เราเคยพยายามทำความเข้าใจว่า เราต้องปล่อยวาง ปล่อยวาง ปล่อยวาง ช่างมันๆๆๆ เอาเถอะเราพยายามเต็มที่แล้ว แล้วเราก็เหนื่อยมากแล้ว เราก็คิดแค่ว่า ช่างมันเราทำเต็มที่แล้ว เป็นแบบนี้ก็สุดแต่เวรกรรม หรือพยายามเข้าใจว่า เรื่องที่เราเครียดมันเป็นเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุม ทำไงได้ล่ะ เราก็พยายามแล้ว ที่เราทุกข์อยู่ก็ไม่ว่าจะเพราะกรรมอะไรมาก็ตาม คิดแบบนี้ได้ก็หายทุกข์อยู่พักหนึ่ง(เคยคิดอยากบวชชีพราหมณ์เลยทีเดียว) สุดท้ายเราก็กลับมาทุกข์ใหม่อยู่ดี 
แล้วไปๆมาๆก็คิดว่า สิ่งที่เราพยายามคิดข้างบนอะ มันเหมือนเราไม่ยอมรับความจริงเลย เลยไปโทษที่เวรกรรม เราก็หลีกหนีปัญหาที่อยู่เหนือากรควบคุมพวกนี้ไม่ได้อยู่ดี เมื่อยอมรับความเป็นจริงและต้องอยู่ต่อ เราก็กลับมาทุกข์ใหม่ 
เราเบื่อ เราคิดมากอยู่นั่น เราเบื่อที่เราต้องเจอปัญหาที่อยู่เหนือการควบคุมของเรา แล้วก็เคยเห็นคนบอกว่า บางทีจิตแพทย์ก็ส่งไปให้นักจิตวิทยาบำบัด พูดตามตรงถ้าเราไปหาจิตแพทย์ เราก็อยากคุย กับแค่หมอเท่านั้น เราไม่อยากคุยกับนักจิตวิทยา เพราะเรารู้สึกส่าเค้าไม่ได้เข้าใจเราจริงๆ

เราทั้งพยายามปรับมุมมอง และก็พยายามออกกำลังกาย แต่รู้มั้ยว่าขณะออกกำลังกาย เรื่องที่เราคิดมากเครียดเสียใจก็วกมาได้อยู่ดี