.

               32 ปีที่รอคอย สุขไหนเล่าจะเท่าบ้านเรา บ้านที่มีพ่อแม่อยู่

                ตั้งแต่อายุ 17 ที่ฉันจากบ้านมาตัวเปล่ากับเงินไม่กี่พัน มาหางานทำที่นี่ตามคำชักชวนของญาติใคร ๆ ก็บอกว่าเข้ามาทำงานที่นี่แล้วจะมีตังค์ ชีวิตและฐานะทางบ้านจะดีขึ้น ดังเช่นคนก่อน ๆ ที่เข้ามาก่อนหน้านี้ และดังเช่นพี่สาวคนนี้คนที่ชักชวนให้ฉันมา

               ฉันฝันอยากกลับไปอยู่บ้านตั้งแต่คืนแรกที่มาถึง สักวันฉันจะกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านนอกเหมือนเคย เลี้ยงควายให้พ่อ เกี่ยวข้าวดำนาช่วยแม่ เมื่อเงินพอ งานแรกที่ฉันได้ทำก็คืองานโรงงานนั่นแหละ เป็นโรงงานเย็บผ้าที่พี่สาวฝากให้ ส่วนสามีได้งานโรงงานอีกที่หนึ่ง

               พี่สาวลูกพี่ลูกน้องฉันทำงานอยู่ที่โรงงานเย็บผ้าแห่งนี้มาก่อนหลายปี เธอชักชวนฉันมาหลังฉันแต่งงานได้ไม่กี่เดือน พี่สาวบอกว่าแต่งงานแล้วก็ต้องมีลูก แล้วจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงลูก คุณภาพชีวิตของลูกจะได้ดีขึ้นถ้ามีเงิน เลี้ยงวัวเลี้ยงควายที่บ้านนอกมันก็แค่พอกิน ถ้าลูกมันร้องเอาของเล่นจะได้ซื้อให้มันได้ ฉันก็คิดแบบนั้นจึงชวนสามีเข้ามาทำงานที่นี่อย่างไรล่ะ

               ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวเท่าไหร่หรอก นอกจากพี่สาวลูกพี่ลูกน้องแล้ว ฉันยังมีพี่ชายแท้ ๆ พ่อแม่เดียวกันอยู่ที่นี่ เขาบวชเรียนเป็นสามเณร เป็นลูกชายคนเดียวของแม่ที่เรียนสูงที่สุด ว่าง ๆ พวกฉันก็ไปเยี่ยมพี่บ้างที่วัด

                ฉันทำโรงงานเย็บผ้านานพอสมควร เป็นโรงงานขนาดเล็ก เป็นธุรกิจครอบครัวของคนจีน เถ้าแก่ก็นิสัยดี ซ้อก็นิสัยดีชอบซื้อขนมของกินมาเลี้ยงเสมอ ๆ พวกเขามีลูก ๆ ที่น่ารัก หนึ่งในนั้นคือน้องจูนลูกสาวคนเล็กของพวกเขา ฉันหลงไหลและเอ็นดูในตัวเด็กคนนี้มาก และคิดว่าหากมีลูกสาวฉันจะตั้งชื่อลูกฉันว่าจูนคอยดู

               แรก ๆ ฉันก็มาเป็นพนักงานตัดขี้ด้ายก่อน จู่ ๆ วันหนึ่งเถ้าแก่ก็ให้ฉันขึ้นจักรเย็บ ให้ฉันทำแผนกเย็บ เงินเดือนก็สูงขึ้น ฉันดีใจมาก รีบเขียนจดหมายไปเล่าให้พ่อกับแม่ที่บ้านนอกฟัง และฉันสัญญาว่านับจากนี้ไปฉันจะเพิ่มรายเดือนให้แม่เป็นเท่าตัวแน่นอน

                ฉันทำงานเป็นสาวโรงงานเย็บผ้าอยู่หลายปี พอมีเงินใช้จ่ายและส่งให้ทางบ้าน ทั้งพ่อแม่ของฉันและพ่อแม่ของสามี แล้วฉันก็มีลูกหนึ่งคนหลังแต่งงานมาหลายปี ฉันปล่อยให้ท้องหลายปีแล้วค่ะ ลูกพึ่งมาอยู่กับฉันเกือบจะห้าปีแหนะ

               ฉันทำงานที่นี่จนคลอดและก็ลาออกไป เราสองคนไม่ได้เลี้ยงลูกเองหรอกนะไม่มีเวลา ฉันนำลูกไปให้พ่อกับแม่ดูแลแทน ทุกคนคะฉันพึ่งเข้าใจหัวอกคนที่บอกว่ากลับบ้านทีไร กลับมาร้องไห้ตลอดทาง วันนี้ฉันพึ่งเข้าใจ หลังคลอดฉันกลับมาทำงาน ฉันร้องไห้ดมผ้าอ้อมของลูกตั้งแต่ออกจากบ้านยันถึงกรุงเทพเลยค่ะ ฮา

               พอกลับมาทำงานหลังคลอด ฉันหางานทำที่ใหม่ค่ะ เพราะได้ลาออกไปแล้ว ฉันไปสมัครงานโรงงานไก่ค่ะ เป็นโรงงานซีพีและก็สัมภาษณ์ผ่าน ได้เข้าทำงานเป็นพนักงานในนั้น

               การเงินเริ่มคล่องตัวกว่าเดิมค่ะ มีเงินเก็บเหลือกินเหลือใช้ เพราะเงินเดือนฉันได้เยอะกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ฉันกับสามีวางแผนว่าอยากมีรถยนต์สักคันเหมือนคนอื่นเขา ถ้ามีตอนลูกยังเล็กภาระจะได้ไม่เยอะ ยังพอจ่ายไหว แต่สุดท้ายก็ยังไม่ซื้อหรอกค่ะ ฉันกลัว กลัวว่าจะผ่อนเขาไม่ไหว

               ฉันทำโรงงานซีพีนานพอสมควร นานจนบอสเจ้าของโรงงานจะส่งฉันไปนอก ไปศึกษาดูงานที่เมืองนอกสองปี ฉันทั้งดีใจและกังวล หากฉันไปสามีฉันจะอยู่อย่างไรคนเดียว และฉันก็แอบกลัวเมืองนอกมันเป็นเหมือนบ้านเรามั้ย ฉันยังไม่บอกสามีหรอกค่ะ เก็บมาคิดคนเดียว ปีหน้าบอสก็จะส่งฉันไปแล้วถ้าไม่ลาออกไปเสียก่อนนะ

               ความลับไม่มีในโลก เอ่อที่จริงมันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกค่ะ ฉันเพียงไม่อยากบอกสามีเฉย ๆ และฉันก็ได้คำตอบแล้วว่า ฉันไม่ไปค่ะ สละสิทธิ์ให้คนอื่นที่เขาตัวเปล่าไปแทน แต่ทว่าสามีฉันรู้เรื่องก่อนจึงให้ลาออก แต่ฉันก็ไม่ลาออกเพราะสละสิทธิ์ไปแล้ว จะลาออกทำไม ประจวบกับมีญาติฝั่งเขา ฝั่งสามีฉันค่ะชักชวนให้มาเป็นแม่ค้าพอดี

               เราสองคนตัดสินใจอยู่นานเป็นปีเลยนะ ว่าจะลาออกจากงานมาเป็นพ่อค้าแม่ค้าหรือเปล่า ที่สำคัญแน่นอนต้องมีรถยนต์ และสุดท้ายก็ได้คำตอบ เราสองคนตัดสินใจซื้อรถกระบะและผันตัวเองมาเป็นแม่ค้า ย้ายมาอยู่ลำลูกกาตามคำชักชวนของญาติ

               หลังจากนั้นฉันกับสามีเป็นพ่อค้าแม่ค้าเต็มตัวค่ะ เราสนุกกับการเป็นแม่ค้ามาก ถึงอย่างไรฉันก็ยังฝันทุกวันทุกคืนว่าได้กลับไปอยู่บ้าน ได้กลับไปสูดดมเอาไอดินกลิ่นหญ้าที่บ้านนอก ที่ ๆ ฉันจากมา

                ตอนนี้วันนี้ฝันของฉันเป็นจริงแล้วค่ะ เราสองคนตกลงกันตั้งแต่เข้ามาหางานทำวันแรก ว่าเมื่อไหร่ที่ส่งลูก ๆ ถึงฝั่งแล้ว เราจะกลับบ้านกัน และในที่สุดวันนี้ก็มาถึงค่ะ ฝันของฉันเป็นจริงแล้ว

               ระยะเวลา 32 ปี กับอายุ 49ให้อะไรฉันมากมาย ประสบการณ์ทั้งดีและร้าย ลูกสองคน รถสองคัน อ่อฉันขายคันแรกมาซื้อคันที่สองนะคะ ไม่เพียงแค่ลูก ๆ ครอบครัวฉันมีสมาชิกเพิ่มแล้วหนึ่งคน คือลูกเขยคนโตของฉันเอง เหลือก็แต่หลาน

                ฉันยังนึกไม่ออกเลยว่าพวกมันจะมีหลานให้ฉันตอนไหน ฉันท้องลูกคนแรกตอนอายุ 22 แต่ลูกสาวคนโตฉันปาเข้าไป 27 แล้วมันจะมีหลานให้ฉันตอนไหนก็ยังไม่รู้เลย

               ส่วนคนเล็กเหรอ ฉันรู้ว่ามันมีแฟน แต่ไม่เคยนำมาแนะนำให้ครอบครัวรู้จักเลย แฟนคนนี้นะ คนก่อนพามาบ้านทุกวัน ฉันก็พอทราบ เพราะฉันตามเช็คเฟซบุ๊กพวกมันทุกวันค่ะ ฮา

               ฉันขายร้าน ขายฝันให้กับคนอื่นต่อ ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนหรอกค่ะ เป็นหลานสาวกับหลานเขยของฉันเอง ฉันคิดว่าพวกเขาจะทำมันได้ดีเหมือนฉันกับสามี วันนี้ฉันได้กลับบ้านแล้ว ฉันคิดถึงไอดินกลิ่นฟางเหลือเกิน ฉันอยากเป็นชาวสวน ชาวไร่ ชาวนา ฉันจะกลับไปทำนาเหมือนเดิมค่ะ

               วันนี้เป็นวันที่ฉันเก็บข้าวของกลับบ้าน ตอนมาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ ฉันมาแค่ตัวเปล่ากระเป๋าเสื้อผ้าคนละใบกับสามี วันนี้ข้าวของเต็มรถเลยค่ะ ฉันกับสามีขนกลับบ้านแล้วรอบหนึ่งคราวกลับบ้านเมื่อหลายเดือนก่อน วันนี้ของที่ขนกลับจึงไม่เยอะเท่าไหร่

               ฉันยืนมองบ้านเช่าหลังนี้ที่เคยอยู่มานานหลายปี น้ำตาฉันก็ไหล ฉันใจหายเหลือเกินค่ะ ฉันคิดถึงมันเหลือเกิน บ้านหลังนี้อบอุ่น และมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นที่นี่ แต่ถึงอย่างไรฉันก็เลือกบ้านเกิดของฉันค่ะ ฉันขอกลับไปอยู่บ้านนาดีกว่า

               “โชคดีนะฝน มาเยี่ยมป้าบ้างเด้อ “ เป็นคำพูดของป้าเจ้าของบ้านเช่าพูดกับฉัน เธอแก่พอ ๆ กับแม่ฉันเลยค่ะ ฉันนับถือเขาเหมือนแม่คนหนึ่งเลย ฉันร้องไห้โผลเข้าสวมกอดป้า ขอบคุณที่เอ็นดูฉันกับสามี ที่ใจดีกับฉันมาโดยตลอด ช่วงน้ำท่วมใหญ่ ปี 54 ป้าก็ไม่เก็บค่าเช่ากับฉันหลายเดือนจนน้ำลด

                ฉันยืนมองบ้านหลังนี้อยู่นาน บ้านที่มีแต่ความทรงจำที่ดี เห็นลูก ๆ วิ่งหยอกเล่นกันตอนเด็ก ๆ ช่วงปิดเทอมลูก ๆ จะมาอยู่กับฉันค่ะ ตอนนี้โตมากแล้ว ฉันหันไปมองลูกสาวคนโตกับลูกเขยที่มาส่ง มาช่วยเก็บของฉันแอบยิ้มให้กับลูก ๆ เธอโตแล้ว โตมาก ๆ เลย เมื่อก่อนยังวิ่งเล่นที่หน้าบ้านอยู่เลย วันนี้มีครอบครัวไปแล้ว

               “เดินทางปลอดภัยนะพ่อแม่ ถึงบ้านแล้วบอกด้วย” ลูกสาวของฉันพูดขึ้น เธอมองบ้านหลังนี้ ฉันเห็นแววตาอาลัยอาวรณ์ของลูก ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร ก็คงไม่ต่างไปจากฉันเท่าไหร่นัก ต่อไปนี้คงไม่ได้มาที่นี่อีกถ้าไม่จำเป็น

                หลังจากนั้นฉันกับสามีก็ขับรถออกไป ทิ้งความทรงจำไว้ที่นี่ ฉันหันไปมองเห็นบ้าน เห็นป้า เห็นลูก ๆ ยืนมองจนสุดสายตา ฉันร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายสามีที่กำลังขับรถอยู่เลย ด้วยความอาลัยอาวรณ์นั่นแหละ

                แล้วฉันจะคิดถึงตลอดไป แต่ฉันดีใจมากกว่า ที่สุดท้ายวันที่รอคอยก็มาถึง วันที่ฉันได้กลับไปอยู่บ้าน บ้านที่ฉันจากมาเป็นปี ๆ บ้านที่ฉันโหยหาตั้งแต่ย่างกรายเข้ามาอยู่ที่นี่วันแรก

               32 ปีที่รอคอยวันนี้เป็นจริงแล้วค่ะ...

จบ...