ถุงมือเรื่องสั้น เรื่องที่ 5 มาแนว อ่า...น่าจะเป็น Scientific Drama ครับ ^^

หญิงสาวนางหนึ่ง ประสบความสำเร็จในชีวิตเหมือนฝัน ได้พบรักและแต่งงานกับหนุ่มชาวต่างชาติดีกรีเป็นถึงด็อกเตอร์

ครอบครัวซึ่งยากจนต่างชื่นชมยินดี ชีวิตดูช่างสดใส การแต่งงานผ่านไปด้วยดี ชีวิตเป็นสุขล้น และเธอกำลังจะคลอดลูกคนแรกในไม่ช้า

แล้วเหตุอันไม่คาดฝันก็บังเกิดขึ้น เมื่อถึงวันที่เธอต้องคลอด เป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย สุดที่จะจินตนาการถึง!

ตามไปดูชะตาชีวิตของเธอกันครับ.......

 “อย่ากังวลนะที่รัก ทุกอย่างจะราบรื่น โปรดเชื่อผม”

    ผู้พูดก้มศีรษะลงต่ำจนชิดใบหน้าของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ผมสีบลอนด์ของเขาตัดกันกับเรือนผมสีดำของหล่อนอย่างชัดเจน เขากดปลายจมูกลงบนแก้มของหล่อนพร้อมบีบมือของหล่อนที่อยู่ในอุ้งมือของเขาราวกับถ่ายทอดความอบอุ่นเพื่อต่อสู้กับไอเย็นจัดจากเครื่องปรับอากาศที่อวลอยู่ภายในห้องนั้น

    “ฉันอยากเห็นหน้าลูกเหลือเกินค่ะจิม ลูกของเรา”

    หล่อนถอนใจยาวเพื่อขับไล่ความตื่นเต้นที่เข้ามาเกาะกุมทั้งหัวใจ ยิ้มให้ผู้ชายที่หล่อนเลือกเป็นเจ้าสาวของเขา และเป็นภรรยาพร้อมกับเป็นแม่ให้ลูกชายของเขาที่กำลังจะเกิดมาดูโลกในอีกไม่ถึงชั่วโมงต่อจากนี้

    นี่หล่อนไม่ได้ฝันไปใช่ไหม...หญิงสาวถามตนเองขณะที่อีกฝ่ายผละไปที่ตู้เก็บเครื่องมือซึ่งตั้งไว้ติดกับผนังห้อง หล่อนหลับตาลงพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ยังไม่จางไปจากใบหน้า เลื่อนฝ่ามือทั้งสองขึ้นมาวางบนหน้าท้องที่โป่งนูนราวกับภูเขาที่ผุดขึ้นมากลางลำตัวของหล่อน ลูบไล้ไปมาราวกับจะส่งผ่านความรู้สึกที่แสนตื้นตันใจเข้าไปให้ถึงเลือดเนื้อเชื้อไขของหล่อนกับเขาที่ถูกห่อห้อมอยู่ภายในผิวหน้าท้องใต้ฝ่ามือนี้

    ไหมแก้ว  คำเผื่อน สาวไทยสายเลือดชาวนาอีสานวัยยี่สิบสองปี วุฒิการศึกษาชั้นมัธยมสาม อดีตพนักงานโรงงานเย็บผ้า และพนักงานชงเครื่องดื่มในแหล่งบันเทิงริมทะเลไทยที่มีชื่อเสียงสำหรับบุรุษนักเที่ยวจากต่างแดนกำลังจะให้กำเนิดทายาทคนแรกแก่ดอกเตอร์จิม เอ. ชไรเดอร์ แพทย์หนุ่มลูกครึ่งยุโรป-รัสเซีย หลังจากใช้ช่วงเวลาฮันนีมูนและปีแรกของการแต่งงานอยู่ที่เกาะฮาวายก่อนจะเดินทางพาไหมแก้วกลับมาเมืองไทย แผ่นดินแม่ของหล่อน

    “ไม้-ไม้แก้ว....คุณเป็นผู้หญิงที่สวย สมบูรณ์ แข็งแรงมาก” จิมเอ่ยชมหล่อนตรง ๆ เมื่อเขาเป็นแขกในร้านที่มีหล่อนเป็นพนักงานชงเครื่องดื่มและบริการพิเศษด้วยการยกออกไปเสิร์ฟและนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา

     “ผมเรียกคุณว่ามายได้ไหม?”

    “ยินดีค่ะ”

    นัยน์ตาดำเป็นประกายของหล่อนล้อมรอบด้วยขนตายาวเป็นแพ ฟันขาวเรียบตัดกับผิวสีเข้มที่ผู้หญิงหลายคนไม่ปรารถนา คืนนั้นหล่อนอวดความเปล่งปลั่งของวัยสาวด้วยเสื้อยืดเอวลอยรัดรูปสีชมพู และกระโปรงยีนเหนือเข่า ผ่าข้างเผยโคนขายามก้าวเดิน ปล่อยผมยาวให้คลุมแผ่นหลังและเคลียข้างแก้ม

    จิมหลงใหลหล่อนแทบจะเป็นในทันทีที่พบกัน เมื่อเขารับรู้เรื่องราวครอบครัวชาวนาของหล่อนที่ตกระกำลำบากมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย จิมก็ขอหล่อนแต่งงานในเดทครั้งที่สามบนชายหาดที่คนทั้งคู่พากันออกไปเดินเล่นหลังจากมื้ออาหารค่ำผ่านไป และไหมแก้วก็ตอบรับเขาพร้อมแววตาสะเทิ้นอาย

    เจ้าบ่าวผมสีบลอนด์นัยน์ตาสีฟ้าดีกรีนายแพทย์ของไหมแก้วทำให้ญาติผู้ใหญ่และบรรดาพี่ ๆ น้อง ๆ ทางบ้านนอกต่างก็ตกตะลึงตาค้างกันไปตาม ๆ กัน แต่ก็ระคนกับความตื่นเต้นยินดีเป็นที่สุด โดยเฉพาะแม่ที่เฝ้าลูบหลังลูบไหล่ของหล่อนในวันที่จัดพิธีแต่งงาน

    “เป็นบุญวาสนาของลูกแม่คัก ๆ หละอีนางเอย”

    ไหมแก้วสลัดชุดเกาะอกและกระโปรงสั้นสายเดี่ยวในสถานบันเทิงมาสวมเดรสยาวกรุยกรายสีสดใส บางตัวเป็นลูกไม้เนื้อดีระดับสินค้าแบรนด์เนม หล่อนแสดงความใส่ใจสามีในเรื่องเสื้อผ้า อาหาร และพยายามฝึกภาษาอังกฤษให้มากขึ้น เพื่อเตรียมออกงานสังคมกับเขา และหลังจากฮันนีมูนผ่านไปในเดือนที่สอง จิมก็ได้รับทราบข่าวดีจากหล่อน

    “ลูก !” เขาเอ่ยเท่านั้นแล้วก็มองหน้าไหมแก้ว

    “คุณไม่ดีใจหรือคะ?” ไหมแก้วถามซื่อ ๆ

    เขาลูบคลำท้องของหล่อนด้วยมือที่สั่นน้อย ๆ แล้วก็หัวเราะออกมาดัง ๆ

    “ดีใจสิ ดีใจมาก ลูกมาแล้ว”

    ไหมแก้วหัวเราะกับภาษาไทยของเขาที่ยังแปร่ง ๆ และแปลก ๆ ในหลายคราว หล่อนบำรุงครรภ์ให้ตนเองอย่างดีด้วยเงินทองและการใช้จ่ายของเขา จิม บอกหล่อนว่าเขาจบดอกเตอร์ด้านศัลยกรรมมีคลินิกที่ลงทุนร่วมกับเพื่อนในฮาวาย และนั่นคือเหตุผลที่เขาก็คือแพทย์ที่จะทำคลอดให้ไหมแก้วด้วยตนเอง

    “มาย คุณหลับหรือเปล่า?”

    ไหมแก้วลืมตาเมื่อได้ยินเสียงจิม คราวนี้ศีรษะของเขามีหมวกผ้าสีเขียวปกคลุมจนมองไม่เห็นเส้นผม นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นเปล่งประกายระยับขณะที่มีรอยยิ้มบาง ๆ  

    “จิมคะ” ไหมแก้วตั้งใจพูดช้า ๆ เป็นภาษาอังกฤษ  “ฉันรักคุณ และรักลูกด้วย”

    “ขอบคุณไม้แกว” แก้วตาสีฟ้าของเขาและสีดำของหล่อนประสานกันนิ่งชั่วอึดใจ แล้วจิมก็พูดต่ออย่างชัดถ้อยชัดคำ

    “ผมจะให้คุณดมยา”

    ภาพสุดท้ายในการรับรู้ของไหมแก้ว หล่อนเห็นมือของเขาถืออะไรบางอย่างที่เป็นวัตถุโปร่งใสรูปโค้งครอบลงมาบนใบหน้าของหล่อนก่อนที่ควันสีขาว จะค่อย ๆ พวยพุ่งออกมา และสติของหล่อนก็ดับวูบลง
...........................
……………..
……….
…..

   เบื้องหลังความพร่ามัวที่ประสาทนัยน์ตาของไหมแก้วสัมผัสได้ก็คือเพดานฝ้าสีฟ้าอ่อน และโคมไฟรูปหยดน้ำ หญิงสาวกะพริบตาซ้ำเพื่อมองภาพเดิมให้แน่ใจก่อนกลอกนัยน์ตาไปด้านข้าง และหันหน้ามองโดยรอบ  เครื่องเรือนภายในห้องแตกต่างไปจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

   และแล้วสติของหล่อนก็กลับคืนมาทันควัน ลูก! ลูกของหล่อน?

   ที่แขนขวาของหล่อนยังมีสายน้ำเกลือ ไหมแก้วทาบฝ่ามือซ้ายลงบนหน้าท้องโดยอัตโนมัติ สัมผัสกับผืนผ้าที่คลุมทับวัสดุนุ่ม ๆ เป็นแถบยาวจากสะดือลงไป มันคือแผลผ่าตัดที่จิมทำให้หล่อนนั่นเอง หล่อนรู้สึกเต็มตื้น อยากหลั่งน้ำตาในวันที่ได้เป็นแม่ ลูกรักของแม่...แม่อยากเห็นหน้าลูกเหลือเกิน

   ริมฝีปากหญิงสาวแห้งผาก หล่อนเลียมันเพื่อให้รู้สึกชุ่มชื่นขึ้นบ้าง เหลียวหานาฬิกาภายในห้องก็ไม่พบ นี่หล่อนหมดสติไปนานแค่ไหน บานหน้าต่างด้านซ้ายมือเพียงบานเดียวก็มีม่านสีฟ้าอ่อนกั้นไว้จนแลไม่เห็นทิวทัศน์ภายนอก จิมคงจะพาหล่อนมาพักฟื้นในห้องพิเศษซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของคลินิกเพื่อนชาวไทยของเขาในย่านชานเมือง 
 
   ระดับน้ำเกลือในขวดยังเหลืออีกครึ่งหนึ่ง หล่อนทดลองขยับตัวเพื่อประเมินกำลังตนเอง แล้วก็ชะงักเพราะรู้สึกได้ถึงสายสวนปัสสาวะที่ต่อเอาไว้ หญิงสาวถอนใจยาว เดี๋ยวจิมก็คงมาเพราะเขารู้ว่าหล่อนจะฟื้นตอนไหน และจิมคงจะอุ้มลูกมาให้หล่อนชื่นชมบ้าง

   โอ้ ลูกจ๋า...เบบี้ของแม่

   ทันใดนั้น! บานประตูถูกเปิดออกฉับพลัน หญิงสูงวัยในชุดเสื้อคลุมสีเขียวก้าวเข้ามาแล้วรีบปิดทันที

   “จิมล่ะคะ ดอกเตอร์จิมสามีฉันมารึยัง?”

   ไหมแก้วรัวคำถามใส่ ผู้มาใหม่ไม่ตอบเพียงแต่ส่ายหน้าไปมา แววตาคู่นั้นว่างเปล่า ผมที่ตัดสั้นเหมือนเด็กนักเรียนขัดแย้งกับริ้วรอยบนใบหน้าและลำคอ
เมื่อไม่ได้รับคำตอบ ไหมแก้วจึงเปลี่ยนท่าทีส่งยิ้มให้อย่างผูกมิตร ก่อนจะตั้งคำถามใหม่

   “ป้าทำงานที่นี่เหรอคะ?”

   ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย นอกจากการเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงด้วยท่าทีสงบนิ่งและแววตาว่างเปล่าเช่นเดิม ไหมแก้วยิ้มเจื่อน ๆ ปล่อยให้เวลาผ่านไปครู่หนึ่งจึงตั้งคำถามใหม่

   “จิมให้ป้ามาดูแลฉันใช่ไหม?”

   หญิงสูงวัยพยักหน้ารับ
    
   “งั้น เอ้อ ป้าช่วยตามจิมให้ฉันได้ไหมคะ?”

   คราวนี้เธอสั่นหน้าหลายครั้งแสดงการปฏิเสธ ไหมแก้วรู้สึกขัดใจ ทว่าความอ่อนเพลียจากอาการเสียเลือดจากการผ่าตัดทำคลอดทำให้เธอเพียงแต่ระบายลมหายใจออกมาอย่างแรงแทนคำพูด นึกน้อยใจและโกรธจิมขึ้นมาแวบหนึ่งที่ไม่ยอมเข้ามาดูอาการของหล่อนบ้าง ส่งคนมาเฝ้าก็ไม่ได้ความ ราวกับคนพิการหรือไม่ก็ป่วย ไหมแก้วพลิกกายอย่างกระสับกระส่ายและม่อยหลับไปอีกครั้งด้วยฤทธิ์ยา

   หล่อนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งโดยมีแววตาของหญิงคนเดิมจ้องมองอย่างเนือย ๆ
  
   “กี่โมงแล้วคะนี่?” 
 
   ไม่มีคำตอบเช่นเดิม ไหมแก้วจ้องหน้าของอีกฝ่ายราวกับจะค้นหาบางสิ่งในแววตานั้น

   “ป้าเป็นคนดูแลฉัน แต่ทำไมไม่พูดกับฉันบ้างเลย”

   “......”

   “ป้าเป็นใบ้หรือเปล่า?”

   คราวนี้หญิงชราอ้าปากทำท่าจะพูด แต่กลับไม่มีเสียงใดเปล่งออกมา นอกจากเสียงครางอือ ๆ ออ ๆ ไหมแก้วนิ่งอึ้งเป็นรูปปั้น รู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นในฉับพลัน จึงหลุดปากออกมาทันที  

   “จิมอยู่ไหน”

   ด้วยอกใจที่สั่นระรัว และความกลัวบางอย่างที่มองไม่เห็นทำให้ไหมแก้วตะโกนเสียงดังคับห้อง

   “จิม จิม คุณอยู่ไหนคะ”

    ขณะที่หญิงสาวตัดสินใจแกะเข็มที่เสียบน้ำเกลือออกจากแขนขวา หญิงชรารีบเข้ามาปัดมือของเธอออก แต่เมื่อไหมแก้วยังขัดขืน เธอจึงหยิบวัตถุบาง อย่างในกระเป๋าเสื้อคลุมออกมาชูให้หล่อนดู มันคืออุปกรณ์บันทึกเสียงขนาดเล็ก และเริ่มทำงานปล่อยเสียงออกมาหลังจากที่หญิงชรากดปุ่ม

    “ผมดอกเตอร์จิม เอ. ชไรเดอร์ กำลังพูด มาย...คุณไม้แก้ว อย่าตกใจ เด็กแข็งแรงดีมาก แต่คุณไม่ต้องเลี้ยงดูเขา เข้าใจไหม มาย เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณ และไม่ได้เกิดจากผม เขาคือมนุษย์คนหนึ่งที่เราออกแบบมาเพื่อส่งตัวไปเลี้ยงไว้เป็นแรงงานต่างแดนในยุคที่โลกต้องแย่งชิงทรัพยากรอาหาร เขาเกิดจากการผสมเทียมโดยอาศัยระบบสืบพันธุ์ของร่างกายผมกับคุณเท่านั้น มาย”

    เสียงนั้นหยุดลงชั่วขณะ ไหมแก้วอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกตะลึง

    “ไม่จริง ไม่ ไม่ใช่ ป้าหลอกฉันใช่ไหม นางบ้า เล่นบ้า ๆ”

    หญิงชราสั่นหน้าและเข้ามาจับมือข้างซ้ายของไหมแก้วเอาไปวางบนอกซ้ายของตนเอง ไหมแก้วหายใจหอบถี่ สมองมึนงงคล้ายภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น เนื้อตัวเย็นเฉียบเหมือนหัวใจใกล้จะหยุดเต้น ทว่ายังเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังออกมาจากอุปกรณ์ชิ้นนั้น  

    “ขณะที่คุณฟังเสียงผมจากเทปนี้ ผมกำลังพาเด็กไปยังที่ปลอดภัย ปลอดภัยที่สุด และเลี้ยงดูจนกว่าเขาจะทำงานได้ มาย โปรดทราบว่าคุณคือส่วนหนึ่งของเรานับจากนี้ไป เราจะดูแลคุณอย่างดีที่สุดเพื่อผลผลิตคนต่อ ๆ ไป คุณจะได้ใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายในสถานที่นั้น มีโลกเสมือนจริงไว้ให้เป็นเพื่อน ทำใจให้สบายคุณผู้หญิง เรามีระบบคลายความเครียดเพื่อผลผลิตที่มีคุณภาพ และไม่ต้องห่วงครอบครัวของคุณ เราจะเลี้ยงดูพวกเขาด้วยเงินที่โอนผ่านบัญชีธนาคาร”

    ราวกับน้ำเสียงนั้นคืออาวุธที่กระหน่ำฟาดฟันเข้าใส่ทั้งเรือนกายและสมอง ร่างของหญิงสาวพลันสิ้นเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนหญิงชราอีกต่อไป ยอมให้แขนขวามีเข็มเสียบติดกับสายที่ห้อยระโยงระยางกับขวดน้ำสีใส ๆ นั้นตามเดิม จากนั้นก็ค่อยทรุดลงบนเตียงในท่านอนตะแคงคุดคู้ เปลือกตาปิดสนิท
    ...............................
    ........................
    ................
    ........
    เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ไหมแก้วก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าหล่อนหมดสติไปนานเท่าใด แต่สิ่งที่รู้ก็คือ ภายในห้องที่ไม่มีใครอื่น หล่อนได้ยินเสียงของตนเองที่พูดออกมา

    “จิมคะ จูบฉันอีกสิ ฉันอยากมีลูกกับคุณเหลือเกิน”