เรื่องของเรื่องคือเราได้ยินแม่กับพ่อเลี้ยงคุยกันหลายครั้ง เรื่องเรามีแฟน เราทำอะไรไปไหนมักอยู่ในสายตา เดือนนึงเจอกันหนึ่ง-สองครั้ง (ขอบอกก่อนว่า เราอายุ 24 ปีเข้า 25 แล้ว) ตัวเรากับแฟนพึงดูใจและตกลงคบกันทุกอย่างทางครอบครัวเรารู้ตั้งแต่แรก พาให้มาเจอที่บ้าน ทางแม่และพ่อเลี้ยงไม่โอเคที่เจอหน้าแฟนเราพยายามทำทุกอย่างไม่ให้เจอกัน ไปไหนไม่เคยค้างคืนเลย ไปเช้าเย็นกลับตลอด เรื่องมันเริ่มเลวร้ายขึ้นเมื่อเรารู้ว่าแม่เป็นหนี้ค่าแชร์ จำนวนหลายแสนบาท แม่มักจะพูดให้เราฟังเสมอว่าช่วยจ่ายหนี้ให้หน่อย ทุกๆเดือนจะมีเจ้าหนี้แม่โทรมาเพื่อติดต่อเรื่องหนี้สินเสมอๆ แม่ย้ายหนีไปอยู่ต่างจังหวัดทันทีหลังเกิดเรื่องหนี้ค่าแชร์ขึ้น เราเองก็ช่วยจ่ายเท่าที่เรามี จนคนรอบตัวไม่โอเคให้เราจ่ายเพราะไม่ใช่หนี้สินเรา แต่เราก็สงสารแม่ก็ยังช่วยอยู่ หลังจากผ่านไปไม่นาน ก็เริ่มมีการคุยกันภายในรถ ซึ่งพ่อเลี้ยงและแม่พูดคุยกัน ซึ่งคิดว่าเราหลับ คุยเรื่องเงินหาว่าเราขโมยเงินเหรียญในห้องของเขาไปใช้ พูดว่าเราได้กับแฟนแล้วแน่เลยในแนวที่หยาบคายขอไม่พิมพ์ ต่อด้วยพูดว่าทำแบบนี้ให้มันขายตัวเลยยังดีซะกว่า มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่ทุกครั้งที่เขาคิดว่าเราไม่ได้ยินหรือคิดว่าเราไม่อยู่ทั้งคู่จะเริ่มพูดประโยคพวกนั้นตลอด มันมีถ่อยคำรุนแรงหยาบคายมากกว่านี้ แรกๆที่ได้ยินคำอื่น เราแค่น้อยใจ ว่าไม่เคยเชื่อใจกันบ้างเลย หลังๆมันกลายเป็นความรู้สึกเศร้าสิ้นหวัง ไม่รู้สึกว่าอยากเจอแม่ แต่รักแม่เหมือนเดิมนะ แต่แค่รู้สึกรับไม่ไหวถ้าต้องพบหน้า มันอึดอัดภายในใจระบายออกไม่ได้ ไม่คิดว่ามันคือคำพูดของคนที่บ้าน ของคนในครอบครัว ไม่คิดว่าคนๆนั้นคือ แม่แท้ๆของเราเอง  เราพยายามมองข้ามผ่านมันและตั้งใจทำงานหาเงิน ตั้งใจเรียน แต่มันก็ยังมีประโยคพวกนั้นผ่านมาให้ได้ยิน ไม่ว่าจะเป็นโทรคุยกันเปิดสปิดโฟนเพราะคิดว่าคงไม่ได้ยิน  
 เราจะย้ายออกจากที่ทำงานเพื่อกลับไปอยู่กับพ่อแท้ๆ สิ้นปีนี้ เพราะจบงานตามสัญญาแล้วว่าจะไม่ต่อ เพราะตอนนี้ เรายังพึงแม่อยู่ยังอยู่บ้านของแก ต้องเจอสภาพแวดล้อมเดิมๆ แม่ไม่เคยเชื่อใจเรา เชื่อใจพ่อเลี้ยงมากกว่าเราตลอดตั้งแต่เล็กจนโต
ปล.1 เราพึงย้ายมาอยู่กับแม่ตอน ม.3   แม่หนีไปที่อื่นแล้วแต่นานๆกลับมาที แต่คนที่อยู่บ้านคือ พ่อเลี้ยง 
คุณว่าเราใจร้ายไปใหมที่ไม่อยากเจอแม่แล้ว ใจร้ายหรือป่าวที่อยากเดินออกมา แต่ยังช่วยเหลืออยู่