ขอเล่าเรื่องก่อน เราเป็นเด็กปี 1 ที่เพิ่งเข้ามาได้แค่เทอมเดียว ในช่วงแรกเราไฟแรงมากเราพร้อมที่จะเรียนรู้ พอได้เข้ามาเรียนจริงๆ คือเราเครียดมาก คือเราเครียดแค่วิชาเดียว มันเป็นวิชาปฏิบัติ วิเคราะห์ สังเคราะห์อะไรประมาณนั้น จากนามธรรมให้เป็นรูปธรรม ซึ่งสำหรับเรามันยากมาก ในช่วงแรกเราก็สู้นะ แต่พอเราทำผิดเราก้โดนด่าอ้ะ โดนว่า บางครั้งคำพูดแรงบ้างไม่แรงบ้าง แต่พอโดนบ่อยๆ นานๆ เข้ามันกดดันมันท้อมากเลย ยิ่งเราเห็นเพื่อนพัฒนาไปไกล เราก็ยิ่งเครียดเพราะเรารู้สึกไม่พัฒนาเลย บอกตรงๆ อิจฉาด้วย เราอยากทำได้แบบเพื่อน อยากได้คำชมบ้าง พอมันท้อ มันเลยทำให้เราไม่กล้าทำงานเลย เหมือนเราทำไปก็โดนแก้งาน เราจึงไม่กล้าคิดนอกกรอบเลย เรากลัวโดนว่า เพราะเราไม่อยากโดนว่าเราจึงไม่กล้าคิดไม่กล้าทำ มันจึงทำให้เราไม่พัฒนา

เรามีความคิดอยากจะซิ่วแต่เราก้ไม่รู้ว่าจะไปคณะไหนเพราะเราเล็งอันนี้มาตั้งแต่ม.4 เราตัดสินใจว่าจะลองสู้ต่อไป แต่ปัญหาคือข้างต้นที่เราบอกว่าเราไม่กล้าทำงาน ทุกวันนี้เราเลี่ยงที่จะทำงานตลอด ช่วงแรกต่อให้ทำผิดเราก้ยังทำงาน แต่นี่ทำงานก็ยังไม่อยากจะทำเลย เราเศร้ามาก เรารู้สึกว่ามันทำให้เราแย่ไปหมด 

ตอนนี้เราโกหกว่าป่วยเพราะไม่อยากส่งงาน คือเราแย่มาก แย่จนเราก็เกลียดตัวเองเหมือนกัน เราอยากดรอป อยากซิ่ว เราอยากออกไปให้พ้นจุดๆ นี้ เรารู้สึกว่าความสุขในการเรียนแบบเหมือนก่อนมันไม่มีเลย 

เราเขียนกระทู้นี้เพื่อระบายอารมณ์และอยากถามผู้มีประสบการณ์ทุกท่านว่าจะแก้ไขเรื้องนี้อย่างไรดี