ประเด็นเรื่องการกดดันให้ไทยยอมนำเข้า "เนื้อหมู" จากสหรัฐนั้น ไม่ใช่เรื่องใหม่ แต่หลายปีที่ผ่านมา ไทยและประเทศแถบเอเชียถูกสหรัฐกดดันทุกวิถีทางโดยเฉพาะการบีบให้ประเทศต่างๆต้องยอมนำเข้าเนื้อหมู และผลิตภัณฑ์ที่เกี่ยวข้องกับหมูจากสหรัฐฯนั้น แต่ไทยเราก็ยืนกรานปฏิเสธการเจรจาประเด็นนี้เรื่อยมา เนื่องจากอุตสาหกรรมการเลี้ยงหมูในสหรัฐนั้น มีการใช้สารเร่งเนื้อแดงอย่างถูกกฏหมาย ต่างกับในบ้านเราที่ยังไม่อนุญาตเพราะคำนึงถึงสุขภาพของประชาชนเป็นสำคัญ และหากมีการปล่อยให้นำเข้าได้อย่างเสรี จะกระทบกับภาคเกษตรและอุตสาหกรรมการเลี้ยงหมูในบ้านเราอย่างหนัก

ท้าวความถึงประเด็นที่ว่า เหตุใดสหรัฐต้องเร่งระบายเนื้อหมูออกจากประเทศ  เพราะสืบเนื่องมาจากการที่สหรัฐอเมริกามีสถานะเป็นประเทศผู้เลี้ยงหมูรายใหญ่เป็นลำดับที่ 2 ของโลก รองจากจีน แต่เกษตรกรอเมริกันกลับขายผลผลิตของตนไม่ออก เพราะคนอเมริกันส่วนใหญ่ไม่นิยมทานหมู ดังนั้น หนทางเดียวที่สหรัฐฯจะระบายเนื้อหมูที่ “ขายไม่ออก” จากภายในประเทศของตัวเอง ก็คือต้องใช้การกดดันบีบบังคับรัฐบาลของประเทศอื่นๆ ให้รับซื้อไว้แทน และหากประเทศใดไม่ตอบรับก็จะต้องเผชิญกับสารพัดมาตรการตอบโต้ทั้งด้านการค้าและด้านอื่นๆ

ในแต่ละปีสหรัฐฯมีการเลี้ยงหมูไม่ต่ำกว่า 125 ล้านตัว ถือเป็นดินแดนที่มีการเลี้ยงสุกรรายใหญ่เป็นอันดับที่ 2 ของโลก รองจากจีน ซึ่งมีการเลี้ยงหมูไม่ต่ำกว่าปีละ 425.6 ล้านตัว จากจำนวนสุกรประมาณ 920 ล้านตัวที่เลี้ยงกันทั่วโลก แต่สหรัฐฯกลับครองแชมป์ในฐานะประเทศผู้ “ส่งออกเนื้อหมู” ได้มากที่สุดเป็นอันดับที่ 1 ของโลก

เมื่อเกษตรกรอเมริกันทำการเลี้ยงหมูจำนวนมาก จึงมิใช่เรื่องแปลกที่รัฐบาลสหรัฐฯจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อหาตลาดในต่างประเทศสำหรับรับซื้อผลิตภัณฑ์จากเนื้อหมูของตนให้ได้ เพราะกลุ่มเกษตรกรถือเป็นกลุ่มอาชีพที่มีบทบาทสำคัญยิ่งต่อเวทีการเมืองในสหรัฐฯ ยิ่งในช่วงเวลาใกล้เลือกตั้งประธานาธิดีคนใหม่ของสหรัฐ ทรัมป์ ซึ่งกำลังหาเสียงโค้งสุดท้าย การตอกย้ำนโยบาย อเมริกา เฟิร์ส ก็เพื่อแสดงให้ฐานเสียงเห็นว่า เค้าได้สอดส่องและบังคับใช้โครงการด้านการค้าเพื่อประโยชน์ของสหรัฐเป็นอันดับแรกตามที่ได้ลั่นวาจาไว้