24-10-63 เวลา20.00 น. 
          ฉันนั่งเล่นเฟซบุ๊คเหมือนอย่างเคยทุกวัน สายตาไปสะดุดกับโพสต์ของผู้ใช้คนหนึ่ง ลงรูปภาพงานแต่งงาน 
ฉันเห็นแว่บแรกก็จำได้ทันทีว่าเป็นเธอ "เป็นเจ้าบ่าวก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย  "   ฉันยิ้มให้กับรูปให้รูปของเธอกับเขาด้วยความยินดี
และเหมือนว่าในใจของฉันเหมือนถูกปลดล็อกจากอะไรสักอย่างด้วย
           ฉันเฝ้ามองรูปเธอกับเขาอยู่ซ้ำ ๆ จู่ ๆ เรื่องราวของฉันกับเธอตั้งแต่ตอนเจอกันครั้งแรกก็ผุดขึ้นมาในหัว ฉันคิดถึงเรื่องราวเหล่านั้นที่เป็นทั้งความสุข ความทุกข์ ทุกฉากทุกตอนด้วยความคิดถึงเธอ 
           เมื่อย้อนไปอ่านแชทในแอพหนึ่งที่เราสร้างแอคเคาท์เพื่อคุยกันแค่2คนเพราะเธอไม่อยากให้คนของเธอรู้ ก็เห็นว่ามีหลายครั้งที่ฉันอยากจะเดินออกมาจากชีวิตเธอ แต่ทำไม่เคยได้เลยใจไม่แข็งพอสักที เพราะฉันรู้สึกผูกพันและรักเธอมากเลย เลยคิดว่าเมื่อถึงจุดที่ไม่ไหวจริงๆ มันก็จะหยุดได้เอง
          ที่ฉันเสียใจตอนนี้ ก็เพราะทำตัวเองทั้งนั้น ฉันรู้มาตลอดว่าเธอมีเขา และมันก็ผิดที่ฉันเองที่ยังเดินเขาไปหาเธอ ไปสร้างความผุกพัน มันก็สมควรแล้วแหละที่คนชั่วอย่างฉันต้องเสียใจอยู่แบบนี้ ฉันขอโทษคนของเธอด้วยนะ ถึงเค้าอาจจะไม่รู้แต่ก็ฉันผิดอยู่ดี
           เมื่อเธอกับเขาไปได้ดีแล้ว ก็หมดเวลาของฉันแล้วจริงๆ ฉันจะคิดถึงเธอเสมอแต่เธอไม่ต้องคิดถึงฉันนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ขอบคุณ2ปี4เดือน ที่เธอให้ฉันอยู่ในชีวิตเธอนะ เราคงไม่ได้คุยไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่เธอคงไม่เป็นอะไรหรอกเนอะ

โชคดีนะ