เราอยากจะมาถามว่า เราควรจะการกับตัวเรายังไงดีคะ คือตามโจทย์ที่เราตั้งไว้เลยค่ะ จริงๆแล้วเป็นคนชอบพูดหยาบ นะคะ เราเป็นคนคบเพื่อน ได้หมดถ้าเค้าดีมาเราก็ดีกลับค่ะ แล้วเราก็เคยพูดในสิ่งที่เราไม่ไตร่ตรองก่อนพูดอยู่หลายครั้งจนทำคนอื่นเสียความรู้สึก ตอนนั้นเราพูดแล้วไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ แต่กลังตากพูดไปเราก็กลับไปคิดทบทวนว่ามันไม่ควรเราก็ไปขอโทษค่ะ ถ้าเรารู้ว่าเราผิดเราก็จะยอมรับผิด แต่อะไรที่เราไม่ได้รู้สึกผิดเราก็จะคิดว่า เอ้าก็ฉันไม่ผิดอะ แบ้วทำไมถึงเป็นฉันที่โดนวะ
เรายอมเพื่อนได้ตลอดค่ะ ไม่ว่าจะยืมตัง เราก็ไม่ให้คืนเพระาว่าเรารู้สึกว่าเล็กๆน้อยๆ เงินไม่ได้มากก็ช่วยๆกันไป ขออะไรเราก็ช่วยทำให้ถ้าทำให้ได้ แต่สิ่งที่เราได้กลับมาบ้างครั้งแล้วเรารู้สึกว่า ที่ฉันทำไปพวกแกไม่ได้สนใจขนาดนั้นเลยหรอวะ
ถึงฉันจะเป็นคนพูดหยาบ ด่าแรง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเกลียด อะไรเลยนะทำไมถึงไม่มีคนเข้าใจฉันบ้างวะ พอพูดแรงกลับไปก่อนว่า
ถ้าฉันไม่พูดก่อนแล้วพอแกพูดฉันคงไม่เสียความรู้สึกเลยมั้ง อืมเค
เราเคยเคลียร์เราอุปนิสัยของแต่ละคนด้วยดันแล้วแต่มันก็ยังไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกที่เราต้องเก็บไว้ในใจอยู่ตลอด
เรามีอดีตที่ไม่น่าจดจำอยู่หลายเรื่อง
ทั้งเราเค่ยโดนพ่อทำร้ายทั้งเรา ทำร้ายทั้งแม่จนพ่อแม่แยกทางกัน แล้วแม่ก็ต้องไปอยู่ต่างจังหวัด เคยเข้าใจความรู้สึกของความโดดเดี่ยวไหม เคยที่ต้องเจอความรู้สึกสับสน กังวลใจเรื่องเรียน เรื่องทางบ้านกีดกันในสิ่งที่ตัวเองชอบ แม่มีแฟนใหม่แล้วก็ตกลงย้ายมาอยู่กับเรา แรกๆเราไม่ชอบเลย ไม่พอใจมากๆแต่จะทำไงได้วะ ถึงจะไม่เคยโดนตี แต่คำด่า ว่านี้คงไม่เจ็บเท่าโดนตีเลยสินะ เพราะเป็นลูกคนเดียวด้วยสินะ ตั้งแบกภาระความขาดหวังเอาไว้ด้วยสินะ
เรารู้เราเข้าใจเพื่อนว่าก็เคยมีปัญหากับครอบครัว เรารู้ว่าความอดทน ของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน หรือเพราะเราและเพื่อนยังเด็กเกินไปที่จะทำความเข้าใจความรู้สึกของคนอื่น
เห็นแก่ตัวเราก็ทำได้ ขอความสนใจก็ทำได้แต่เราก็ไม่ทำ อาจจะเป็นเพราะเราเป็นคนนิ่งๆด้วยไม่ค่อยชอบพูดจา แต่พอพูดก็ไม่มีใครสนใจ เราก็ไม่ได้จะใส่ใจมากแล้วหรอกนะ
เราแค่อยากที่จะให้คนอื่นเข้าใจเราบ้าง ถึงเราจะไม่เข้าใจคนอื่นมากดีพอ แต่เราก็ไม่เคยคิดไม่ดีอะไรกับใครเลย เรามีความสุขมากกว่าที่มีเพื่อน แต่คนที่จะสนิทจริงๆกลับไม่มีเลยซักคน
ที่เราพิมพ์ฉัน เพราะเราไม่อยากพิมพ์คำหยาบนะคะแต่จริงในชีวิตจริงเราชอบใ้คำหยาบค่ะ แค่ดับเพื่อนเท่านั้นนะคะ
ผู้ใหญ่ พี่ เพื่อนบ้างคน เราใก้ความเคาภพเค้าไม่เคยบีบเกลียวเลยค่ะ
เราดูเป็นคนไม่คิดอะไรเลย แต่พอเราพูดแรงกลับบ้าง โดนเข้าใจผิดว่า ไม่เห็นใจคนอื่นบ้าง
เรายอมเพื่อนได้ตลอดค่ะ ไม่ว่าจะยืมตัง เราก็ไม่ให้คืนเพระาว่าเรารู้สึกว่าเล็กๆน้อยๆ เงินไม่ได้มากก็ช่วยๆกันไป ขออะไรเราก็ช่วยทำให้ถ้าทำให้ได้ แต่สิ่งที่เราได้กลับมาบ้างครั้งแล้วเรารู้สึกว่า ที่ฉันทำไปพวกแกไม่ได้สนใจขนาดนั้นเลยหรอวะ
ถึงฉันจะเป็นคนพูดหยาบ ด่าแรง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเกลียด อะไรเลยนะทำไมถึงไม่มีคนเข้าใจฉันบ้างวะ พอพูดแรงกลับไปก่อนว่า
ถ้าฉันไม่พูดก่อนแล้วพอแกพูดฉันคงไม่เสียความรู้สึกเลยมั้ง อืมเค
เราเคยเคลียร์เราอุปนิสัยของแต่ละคนด้วยดันแล้วแต่มันก็ยังไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกที่เราต้องเก็บไว้ในใจอยู่ตลอด
เรามีอดีตที่ไม่น่าจดจำอยู่หลายเรื่อง
ทั้งเราเค่ยโดนพ่อทำร้ายทั้งเรา ทำร้ายทั้งแม่จนพ่อแม่แยกทางกัน แล้วแม่ก็ต้องไปอยู่ต่างจังหวัด เคยเข้าใจความรู้สึกของความโดดเดี่ยวไหม เคยที่ต้องเจอความรู้สึกสับสน กังวลใจเรื่องเรียน เรื่องทางบ้านกีดกันในสิ่งที่ตัวเองชอบ แม่มีแฟนใหม่แล้วก็ตกลงย้ายมาอยู่กับเรา แรกๆเราไม่ชอบเลย ไม่พอใจมากๆแต่จะทำไงได้วะ ถึงจะไม่เคยโดนตี แต่คำด่า ว่านี้คงไม่เจ็บเท่าโดนตีเลยสินะ เพราะเป็นลูกคนเดียวด้วยสินะ ตั้งแบกภาระความขาดหวังเอาไว้ด้วยสินะ
เรารู้เราเข้าใจเพื่อนว่าก็เคยมีปัญหากับครอบครัว เรารู้ว่าความอดทน ของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน หรือเพราะเราและเพื่อนยังเด็กเกินไปที่จะทำความเข้าใจความรู้สึกของคนอื่น
เห็นแก่ตัวเราก็ทำได้ ขอความสนใจก็ทำได้แต่เราก็ไม่ทำ อาจจะเป็นเพราะเราเป็นคนนิ่งๆด้วยไม่ค่อยชอบพูดจา แต่พอพูดก็ไม่มีใครสนใจ เราก็ไม่ได้จะใส่ใจมากแล้วหรอกนะ
เราแค่อยากที่จะให้คนอื่นเข้าใจเราบ้าง ถึงเราจะไม่เข้าใจคนอื่นมากดีพอ แต่เราก็ไม่เคยคิดไม่ดีอะไรกับใครเลย เรามีความสุขมากกว่าที่มีเพื่อน แต่คนที่จะสนิทจริงๆกลับไม่มีเลยซักคน
ที่เราพิมพ์ฉัน เพราะเราไม่อยากพิมพ์คำหยาบนะคะแต่จริงในชีวิตจริงเราชอบใ้คำหยาบค่ะ แค่ดับเพื่อนเท่านั้นนะคะ
ผู้ใหญ่ พี่ เพื่อนบ้างคน เราใก้ความเคาภพเค้าไม่เคยบีบเกลียวเลยค่ะ