สวัสดีค่ะ​ ดิฉันอายุ​ 47​ ปี.. ที่ผ่านมาชีวิตลำบากมากๆ​ แต่เป็นคนมุมานะ​ ตั้งใจเรียนเพื่อหวังให้การศึกษาฉุดขึ้นไป​ เพื่อจะได้หลุดพ้นจากความจน​ และก็เป็นเช่นนั้น​ ดิฉันมีหน้าที่การงานดี​ จบปริญญาโท​ เป็นที่พึ่งของแม่และครอบครัว​  ตลอดชีวิตของดิฉันรู้อย่างเดียวว่าจะทำให้แม่มีความสุขให้ได้​ กินอิ่ม​ มีเสื้อผ้าใหม่ๆสวมใส่​ ดิฉันใช้ชีวิตในวัยเยาว์​ วัยรุ่น​ คือการทำงาน​อุทิศตนเพื่อครอบครัว.. จนแม่สิ้นเมื่อดิฉันอายุ​ 30​ ปี​ ซึ่งก่อนแม่เสียดิฉันได้พบกับสามี​ และเป็นคนที่ช่วยสนับสนุนดิฉันทุกอย่าง​ จนหลังจากแม่เสีย​ 3​ ปีจึงได้แต่งงาน​ แต่หลังจากนั้นไม่นาน​ 5​ ปีหลังจากแต่งงานเขาเปลี่ยนไปมีมือที่สามเข้ามา​ จนทำให้ดิฉันตัดสินใจขอเลิก​ แต่เขาขอเวลาพิสูจน์ตัวเอง​ ดิฉันให้โอกาส​ แต่จะอยู่กันแบบเพื่อน​ ไม่ต้องมีลูกหรืออนาคตด้วยกัน​ ซึ่งหลังจากนั้นงานที่ดิฉันทำเริ่มมีปัญหาจนตัดสินใจลาออกเมื่ออาย​ 39​ ปี​ ชีวิตหลังจากนี้คือนรก​ การออกจากงานโดยไม่มีแผนสำรองเป็นความผิดพลาด​ ไม่มีที่ไหนรับคนอายุเยอะเข้าทำงาน​ ดิฉันดิ้นรนจึงกลับมายืนได้ใช้เวลาถึง​ 5​ ปีทีเดียว​ และได้กลับเข้าทำงานที่ลาออกมาอีกครั้ง​ ​ สามีพิสูจน์ให้เห็นตามสัญญาที่ให้ไว้​แต่ก็ทำงานอีกจังหวัดหนึ่ง แต่กาลเวลาหมุนผ่าน​ ดิฉันมองไปรอบตัวหลายคนเริ่มร่วงโรย​ หลายคนล้มหายตายจากไป​ ดิฉันเริ่มเหงา​ เคว้ง​  ซึมเศร้า​ อยากฆ่าตัวตายตลอดเวลาถามตัวเองถึงจุดหมาย​ หาตัวตนไม่เจอ​ เพราะรุ่นๆเดียวกับฉันลูกเริ่มโต  เริ่มนำความภูมิใจมาสู่ครอบครัว​ แล้วตัวดิฉันล่ะ​ ญาติไม่มี​ ไม่เห็นใครเลยนอกจากสามี​ และถ้าวันหนึ่งสามีไปก่อนดิฉันล้ม​ เป็นผัก​ อัมพาต​ ใครจะอยู่ข้างๆ​ ดิฉันจึงเริ่มคิดจะมีลูกในวัย​ 47​ ซึ่งมันไม่ใช่เวลาเลย​ ดิฉันเข้าปรึกษาแพทย์​ แต่มดลูกดิฉันไม่อำนวย​ จึงรับไข่บริจาคมา​ แต่การดำเนินการอาจไม่สำเร็จเช่นกัน​ จึงมีหวังสุดท้ายคือการอุ้มบุญ.. ซึ่งใช้เงินจำนวนมาก​ และดิฉันก็เพิ่งตั้งตัวได้อีกครั้งไม่นาน.. ดิฉันทำถูกมั้ย​ ดิ้นรนมากไปหรือเปล่า​ ความสุขคือเด็กตัวเล็กๆจริงหรือไม่​ คำตอบของชีวิตบั้นปลายของดิฉันคืออะไร..