พ่อเราพึ่งเสียไปเมื่อ 30 สิงหาคม เสียเพราะอุบัติเหตุทุกอย่างมันเร็วมากเราไม่ทันตั้งตัวอะไร ไม่มีคำบอกลาจากพ่อให้ได้ยินเลย แม้แต่เสียงเราที่เราเรียกพ่อยังไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เราขอให้หมอยื้อชีวิตพ่อไว้สามวันหลังเกิดอุบัติเหตุทั้งๆที่รู้ว่าตอนนั้นไม่มีหวังแล้ว วันที่หมอหยุดยากระตุ้นทุกอย่างวันนั้นเราแทบขาดใจ จนตอนนี้สภาพจิตใจเราแย่มากวันที่เกิดอุบัติเหตุเราอยู่ในเหตุการณ์ทุกอย่าง แต่มันแย่ที่ทำไมเราถึงไม่รอดมาด้วยกัน ทำไมต้องเป็นพ่อเราที่พรากจากเรา เหตุการณ์วันนั้นมันยังฝังใจ เราไม่รู้จะรับมือยังไง ก่อนนอนเราคิดถึงพ่อทุกวันจะต้องมีน้ำตาก่อนนอนแทบทุกคืน สภาพจิตใจเราแย่ไปเลย ไม่มีไฟทำอะไรตอนนี้เราเรียนอยู่ เราอยากจะเทงานทั้งหมด ทั้งเรื่องฝึกงาน สอบ วิจัย เราท้อเหมือนเราขาดกำลังใจ เราเป็นลูกคนเดียวตอนนี้เหลือแค่แม่กับเรา เราขาดเสาหลักไปแล้ว เราเรียนปีสุดท้ายจะจบแล้ว เรารู้สึกทุกอย่างมันเข้ามาพร้อมกันหมด เวลาเราอยู่กับเพื่อนเราพยามเอ็นจอยให้เหมือนเดิมมากที่สุด แต่มันฝืนมากเราไม่รู้จะผ่านจุดนี้ไปได้ยังไง เพื่อนๆที่เคยเจอปัญหาแบบนี้ผ่านไปได้ยังไงคะ