เราไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย มันทำให้รู้สึกบาปมากๆที่คิดอะไรแบบนี้ แต่บางทีเราเหนื่อย มันก็อดที่จะคิดไม่ได้ คือเราเป็นคนอีสาน พ่อแม่มีอาชีพเกษตรกร ก็มีรายได้ระดับนึง แต่ก็ติดหนี้อยู่จำนวนมาก เราอายุ 24 ทำงานแล้ว มีน้องสาวกำลังจะเข้ามหาลัย ยอมรับในส่วนหนี้เกิดจากการลงทุนและส่งเสียเราเรียนหนังสือ ซึ่งเมื่อเราเรียนจบทำงาน มีรายได้ค่อนข้างดี เรามีหน้าที่ส่งเสียน้องสาว ซึ่งตรงนี้เราออกตัวขอรับผิดชอบเอง รวมไปถึงเงินเดือนของแต่ละคนในบ้าน ให้น้องสาว เดือนละ 12,000บาท เป็นค่าหอพัก+ค่าทำฟัน+ค่าใช้จ่ายส่วนตัว ให้พ่อแม่อีกเดือนละ 10,000บาท แต่จริงๆมากกว่านั้นแล้วแต่เดือนเพราะเราเป็นคนลงทุนให้ทั้งหมดเวลาช่วงทำการเกษตร ค่าจ้างคนงาน ค่าอาหารวัว ซึ่ง2-3หมื่นบาทในบางเดือน ซึ่งเราโอเค พ่อแม่เรามีที่ไร่ที่นาราวๆ 60ไร่ ซึ่งเราเคยคุยขอให้ท่านขายบางส่วนไปใช้หนี้ให้มันเหลือสักนิด เราจะช่วยผ่อนเอง แต่พ่อแม่มองว่า กลัวน้องสาวในอนาคตไปไม่รอด อย่างน้อยก็ยังจะมีที่ไว้ให้ขายในอนาคต เราก็โอเคเพราะตอนนั้นยังหาเงินได้ไม่ลำบากอะไร แต่ตอนนี้เรามีลูกน้อย 1คน เราเลิกกับแฟน แฟนเราก็ไม่ได้ช่วยส่งเสียค่าเลี้ยงดูอะไร single momแท้100% เหมือนเราเริ่มอยากที่จะเก็บออมเงินไว้ให้ลูกในอนาคต แต่หาเงินมาเท่าไหร่ เราก็ช่วยที่บ้านเหลือเก็บไม่ถึง20%จากที่หาได้ และในทุกปี ต้องช่วยพ่อแม่จ่ายดอกเบี้ยธนาคารปีละ 5-7หมื่นบาท หรือบางครั้ง เป็นแสน ตอนนี้ก็เช่นกัน แม่เราขอเบิกเงินรายเดือนล่วงหน้า 4เดือน และขอเบิกค่าดอกเบี้ยธนาคารอีก5หมื่นบาท น้องสาวเราเองก็ต้องการเหมือนกัน เพราะบอกว่าช่วงนี้เรียนหนักติวเข้ามหาลัยต้องใช้เงินค่าเรียนพิเศษ เราเลยยื่นข้อเสนอกับแม่ว่า ถ้าเป็นแต่ก่อนอ่ะ สบายๆเลย แต่ตอนนี้มีลูกแล้วอยากเก็บเงินไว้ให้ลูก แม่ขายที่บางส่วนไปปกหนี้ได้ไหม เราจะได้สบายมากขึ้น แต่แม่ไม่เห็นด้วย บอกเราว่าเก็บไว้ขายอนาคตดีกว่า เผื่อน้องเรียนจบมาไม่มีงานทำ ไว้ลำบากจริงๆค่อยขาย ที่บ้านติดหนี้ธนาคารธกสอยู่ 3ล้านค่ะ เราช่วยผ่อนไป ปกไปด้วย เหลือราวๆ 1.7ล้าน พอได้ยินแบบนั้น เราก็ไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจ ว่าเราต้องทำงานหนักไปถึงเมื่อไหร่ เงินที่หามาได้เราแทบไม่ได้ใช้ส่วนตัวเลย ใจเองอยากเก็บไว้ให้ลูกมากๆ เรากลัวว่าวันนึง ถ้าเราป่วย หรือบริษัทปิดตัวไป เราจะทำยังไง ทำงานมา 2-3ปี ได้เงินมาจำนวนมาก แต่แทบเหลือเก็บไม่ถึง20% ที่ทำงานมา รู้สึกแย่ และสับสนมากๆค่ะ ทั้งน้อยใจ แต่พูดอะไรไม่ได้เลย บางทีเราไม่ไหวกับการแบกรับทุกอย่างคนเดียว