ค่ะ เรารู้สึกตัวมาสักพักแล้วว่าเรามีปัญหาทางจิตรึเปล่า แต่เราไม่รู้ว่าอาการของเรามันคือโรคอะไร หรือไม่เราอาจจะไม่เป็นอาการทางจิตอะไรแต่ขอระบายหน่อยนะคะ พูดถึงสภาพแวดล้อมทางบ้านพ่อแม่เราหย่ากันตั้งแต่เรา 5 ขวบ เราเลยไม่ได้รับความอบอุ่นจากทั้งพ่อและแม่เลยค่ะ แม่กับพ่อไปคนละทาง(แต่ก็ติดต่อกันอยู่) เราเลยมาอยู่กับป้า ป้าเรามีงานเยอะมากเลยไม่ค่อยมีเวลามาดูแลเราเท่าไหร่ เราเลยไปเล่นกับเพื่อน แต่พอเราเล่นไปสักพักอยู่ ๆ ป้าก็กักบริเวณให้อยู่แต่ในบ้าน เราเลยเปลี่ยนมาเล่นโทรศัพท์แทน แทบไม่ได้ออกจากบ้านเลย นอกจากจะไปเรียน อยู่แบบนี้จนถึงปัจจุบันเลยค่ะ แต่ก็มีไปเที่ยวบ้างแต่ส่วนใหญ่เราไม่ชอบไป จนเราเป็นคนที่ชอบอยู่กับตัวเองมาก ๆ ย้ำว่ามาก ๆ เราอยู่กับป้า สามีป้า แล้วก็ลูกของป้า เราค่อนข้างห่างเหินจากคำว่าครอบครัวมากค่ะ ถึงขนาดถ้าแม่ตายเราคงรู้สึกเฉย ๆ เรามักอยู่กับตัวเอง เกลียดคนที่ก้าวก่ายชีวิตเรามากเกินไป เราไม่สนิทกับคนในครอบครัวเลยค่ะ เกลียดการโดนสัมผัสตัวโดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่ว่าจากคนในครอบครัวก็ตาม เราไม่ชอบให้กอดอะไรพวกนี้เท่าไหร่โดนกอดไปก็ไม่เคยชิน รู้สึกอึดอัดอยู่ตลอดเวลา อาจเป็นเพราะตอน 4-5 ขวบเราโดนคุกคามทางเพศมั้งคะ เราโดนกอดโดนจูบอะไรแบบนี้ เรารู้สึกขยะแขยงมากแล้วคนที่ทำก็ไม่ใช่คนในครอบครัวแต่เป็นใครก็ไม่รู้ ตอนนั้นแม่กับพ่อทะเลาะกัน(ไม่รู้เรื่องอะไรตอนนั้นเด็กมาก) เราเลยหลบลูกหลงโดยการวิ่งหนีออกมาที่สวนสาธารณะ แล้วนั่งรอไปเรื่อย ๆ จนมีลุงคนนึงมาลวนลาม ตอนนั้นรู้สึกรังเกียจมาก ๆ ค่ะ แต่เราทำอะไรไม่ได้เพราะเราเป็นเด็กอายุแต่ 4-5 ขวบเองค่ะ นั้นน่าจะเป็นสาเหตุให้เราเกลียดการโดนสัมผัส เเต่ที่โรงเรียนเราก็เข้ากับเพื่อนผู้ชายได้ แต่เวลาเห็นผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ ไม่ก็วัยรุ่นเดินผ่านเราก็ยังรู้สึกรังเกียจเหมือนเดิมกระทั่งพ่อตัวเองก็ยังรู้สึกรังเกียจเลยค่ะ เรารู้สึกว่าเราว่างเปล่ามาก ๆ แต่ไม่ค่อยร้องไห้ แต่ถ้าเป็นเรื่องความต้องการของตัวเอง ถ้าเราไม่ได้เราก็ต้องได้ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม ไม่ค่อยสนผิดถูกเท่าไหร่จะรู้สึกเฉย ๆ มากกว่า มันดูหัวรุนแรงแต่เราก็ห้ามตัวเองไม่ได้ เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่กลัวการตายเลยค่ะ ออกจะมีความสุขด้วยซ้ำ เรามีความคิดอยากฆ่าตัวตายผุดมาหลาย ๆ ครั้ง แต่เราก็ไม่มีความสนใจมากพอจะฆ่าตัวตายหรอกค่ะ ไม่ใช่เพราะกลัวบาป(ถึงเราจะนับถือพุทธแต่จริง ๆ เราไม่มีศาสนาค่ะ เรารู้สึกว่ามันเป็นสิ่งไร้ค่าและไม่น่าสนใจมากพอค่ะ) แต่เราคิดว่าแบบนี้มันจะง่ายเกินไปรึเปล่าแค่นั้นเองค่ะ(โรคจิตนิดๆแหะ) เราเคยผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาหลายต่อหลายครั้งค่ะ ไม่ว่าจะจมน้ำ ไฟไหม้ เรื่องจมน้ำมันเป็นตอนที่ไปทะเลแล้วเราดันไปลึกมาก ๆ เลยทำให้เกือบจมน้ำตายถ้าไม่มีญาติมาช่วยเราคงตาย ส่วนเรื่องไฟไหม้คงพึ่งเกิดสด ๆ เลยค่ะ ตอนนั้นไฟไหม้แรงมาก ทั้ง ๆ ที่คนทั้งซอยหอบเอาเอกสารทางราชการที่สำคัญ ๆ ใส่กระเป๋าแล้วรีบออกจากบ้านแต่เรากลับยืนดูไฟที่ไหม้บ้านแถวนั้นเฉยเลยค่ะ ไม่รู้สึกกลัวอะไรทั้งนั้น ทั้ง ๆ ที่ไฟจะไหม้บ้านตัวเองอยู่รอมร่อ แต่เจ้าหน้าที่ดับเพลิงก็ดับไฟไปจนได้ เราไม่รู้สึกว่ามันน่ากลัวแต่ออกจะเฉยชากับมันมากกว่า บ้านเเถวนั้นก็วอดหมดแทบไม่มีชิ้นดีเลย เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง เราว่าภาพมันดูสวยแบบแปลก ๆ ดี อาจเป็นเพราะเราเป็นคนแปลก ๆ มาเป็นทุนเดิม เช่นมีครั้งนึงมีนกที่บาดเจ็บมาอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องเราถ้าเป็นคนปกติก็คงเก็บไปรักษาแต่เราไม่ เรามองดูมันตายอย่างช้า ๆ ในแต่ละวันจนมันตายจริง ๆ น่าแปลกที่เราก็ยังคงรู้สึกเฉยชาอยู่เหมือนเดิม เราเป็นพวกมาโซนิด ๆ เราเคยทำคัตเตอร์บาดมือแต่เรากลับไม่รู้สึกเจ็บเลย และความรู้สึกเดิมคือเฉยชาปล่อยให้เลือดมันไหลไปเถอะ ไม่ค่อยสนเท่าไหร่แต่ก็รู้สึกสนุกกับมีความสุขนิด ๆ เรามีอาการชอบพูดกับตัวเองบ้างครั้งด้วยค่ะ ย้ำว่าบางครั้งเช่นเวลาเดินแล้วคิดไปเรื่อย แต่ดันพึมพำออกมาน้อย ๆ แล้วเวลาคิดเรื่องต่าง ๆ เราชอบเดินไปเดินมานิสัยนี้ยังไม่หายเลยค่ะ เวลาอยู่ในบ้านก็ชอบเดินไปเดินมาแทบจะตลอดเลย คำว่าเดินไปเดินมาในความหมายเราคือเดินในที่เดิมซ้ำ ๆ นะคะ เราเป็นมาเกือบ 2 ปีแล้ว แล้วก็เป็นพวกความจำหายง่ายมาก ถ้าไม่ใช่คนที่ใกล้ชิดจริง ๆ เราจะจำชื่อใครไม่ได้เลย รึไม่ก็ลืมในบางครั้ง และเราก็เป็นคนที่ไม่อยากมีความรักความผูกพันกับใครเลยค่ะ เราไม่เคยมีอาการใจเต้น เขิล รู้สึกถึงอารมณ์ทางเพศเลยค่ะ เราเคยลองเปิดหนังผู้ใหญ่ดูแล้วเราไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ก็มีความขยะแขยงปนมานิด ๆ ค่ะ หรือบางครั้งเรารู้ว่าเรากำลังทำผิดแต่เรากลับไม่รู้สึกผิด แล้วก็มีอาการที่ไม่สนใจความรู้สึกของคนรอบข้างเท่าไหร่จนมีคนมาทักเราเลยเริ่มดูตัวเอง เราไม่รู้ว่าอาการนี้เรียกว่าอะไร คุณคงไม่ใช่หมอจิตเวชแต่ก็อ่านถึงนี่แล้วก็ขอบคุณมาก อย่างน้อยเราก็ได้ระบายชักที