สวัสดีครับทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผม        ผมอยากให้ทุกคนแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้หน่อยครับ? ว่าผมดีเหรอแย่ยังไง?ควรเปลี่ยนตรงไหน?

                    เชิญอ่านได้เลยครับผม

   ผมกับแฟนไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ แฟนผมอยู่คนล่ะจังหวัดกัน เรียกว่าห่างกันเลยจะดีกว่าครับ นานๆว่างๆจะได้เจอกันที(ปีนึงเจอกับประมาณ 3-4ครั้งครับ)

   จุดเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างของเรื่องมันเริ่มตรงที่  มีอยู่วันนึงผมเกิดทะเลาะกับแฟน ผมงี่เง่าผมอยากให้แฟนผมกลับ จากการที่แฟนผมไปหาเพื่อน เพื่อกินข้าว กินเบียร์พูดคุยกับเพื่อนเค้า ผมใช้คำพูดรุนแรง หงุดหงิดใส่ ประชด วันที่เกิดเรื่องการสนทนาจะเป็นประมาณนี้ครับ

ผม:ยาวไปดิ

แฟนผม:ก็จะขอกลับก่อนไง(ขอตัวกับเพื่อนว่ากลับ.   ก่อน),ควบคุมอะไรไม่ได้เลยก่ะ?,นิดหน่อยโกด,คุยกับเค้าดีๆได้มั้ย

ผม:ถ้าจะกลับก่อนก็บอกมาแต่เเรกดิจะโน้นนั้นนี้ทำไม

ผม:เออผิดเองที่งี่เง่าใส่

แฟนผม:เออ,เค้าหมดคำพูดนานล่ะ,คิไปเองเรื่อยๆแบบนี้ล่ะ,แล้วแต่นะเค้าเหนื่อยที่ต้องมานั่งอธิบายอะไรให้ตัวเนี้ย

ผม:แล้วแต่เค้าไม่พอใจแค่นี้ไม่ได้เหรอ

แฟนผม:ล่ะจำเป็นต้องมาชดกับเค้ามั้ย,พูดดีๆอ่ะเป็นมั้ย

ผม:เค้าแสดงอารมอะไรไม่ได้เลยก่ะ

แฟนผม:คิดเอานะ,พูดไปเยอะแล้ว

ผม:เออกูจะเป็นหุ่นยนต์ไม่ไปประชดอะไรตัวล่ะ

แฟนผม:เหอะความคิดโครตเด็ก

ผม:ไม่ตามล่ะ

แฟนผม:ไม่ตามก็เลิกเลยมั้ยล่ะ

   ครับหลังจากนั้นผมก็ตามง้อแฟนจนกลับมาคืนดีกันครับ แต่!! จุดเปลี่ยนต่างๆมันเริ่มตรงที่ พอเราคืนดีกันและเค้าบอกว่าจะให้โอกาสผมครั้งสุดท้าย ถ้ามีอะไรหรือเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก เธอจะไปครับ แค่คำว่า”โอกาสสุดท้าย” มันมีค่าสำหรับผมนะครับ มีค่ามากๆ เพราะผมไม่อยากจะเสียแฟนผมไป

    ผมเริ่มเปลี่ยนตัวเองครับจะไม่ทำทุกอย่างที่ทำให้แฟนผมเสียใจ จะเปลี่ยนตัวเอง เป็นคนมีเหตุผล ไม่ใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง ใจเย็นลง โตขึ้น แต่.. ผมเริ่มรู้สึกว่า หลังจากที่ทะเลาะกันครั้งนั้น มันทำให้หลายๆอย่างเปลี่ยนไป ผมรู้สึกว่า ผมระแวงการที่แฟนผม มีการไปพบเจอคนอื่น คนโน้น คนนี้ จากที่เมื่อก่อนผมไม่เคยระแวงเลย เอาแต่จับผิดทุกอย่างที่แฟนผมทำ ทำให้แฟนผม อึดอัด  ผมก็กลายเป็นคนแบบนั้น มีอะไร ไม่สบายใจ ผมก็เลือกที่จะเก็บไว้ คนเดียว ร้องไห้คนเดียว คิดมากคนเดียว บางทีต้องบอกแฟนผมว่า ไม่โอเคช่วยปลอบหน่อย ร้องไห้คาคอลไลน์ ร้องเกือบทุกวัน เรียนไม่เป็นอันเรียน อยากกอด อยากไปหาแฟนผม แต่ทำไม่ได้

     ในตอนนี้แฟนผมก็เครียดเรื่องการเรียน ที่ต้องจัดการปัญหางานต่างๆ ความรับผิดชอบ(เพราะแฟนผมใกล้จะจบแล้ว) จนแฟนผมเครียดมาก ทุกวันนี้จากคอลคุยกันทุกวัน ก็กลายเป็นต้องมีช่องว่าง ห่างกันสักพัก แต่ก็ไม่ได้หายนะครับ ก็จะมีการ โทร การพูดคุยกันปกติ แต่ก็อยู่ด้วยกันน้อยลง(อยู่ ณ ที่นี้คือการ คอลไลน์คุยกันแบบนอน อยู่บ้าน อะไรประมาณนี้นะครับ)
ซึ่งผมก็โอเคนะครับ มันทำให้เรามีเวลาไปโฟกัสกับชีวิตของ ตัวเองมากขึ้น

    แต่แค่ตอนนี้ ผมยังอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม คุยเล่นกันเหมือนในตอนแรก ยังอยากอยู่กับเค้าไปเรื่อยๆ ถึงแม้ที่ผ่านมา ผมเองนี้แหละ ที่เอาแต่ใจ เอาแต่ใช้คำพูด ทำร้ายจิตใจ ทั้งที่อยู่ไกลกันนั้น ก็แย่มากพออยู่แล้ว

     ตอนนี้ผมได้แต่หวังว่าหลังจากที่แฟนผมนั้น ผ่านเรื่องเครียดๆ อะไรต่างๆตอนนี้ไปได้ ทุกอย่างจะโอเคขึ้น เราจะได้มาเจอกันอีก ได้กอดกันแบบไม่ใช้ในความคิด ได้หอมแก้ม ได้พูดว่า “ ขอโทษ “ ได้ร้องไห้ ได้เช็ดน้ำตาให้กันและกันอีกครั้ง  ได้บอกผมรักเค้ามากแค่ไหน  อยากอยู่ด้วยกันมากแค่ไหน

     ผมแค่ยังไม่รู้ว่าในอนาคต ผมจะทำให้เธอเสียใจอีกเหรอเปล่า? ผมยังไม่รู้ว่าผมยังเป็นคนที่หวังอะไรได้สำหรับแฟนผมอยู่เหรอเปล่า?

แต่ผมจะทำให้ดีที่สุดนะ เพื่อจะได้อยู่กับคนที่ผมรัก