คือเมื่อไม่กี่วันที่แล้ว เป็นวันวชิราวุธ ซึ้งก็ต้องแต่งลูกเสื้อกับเนตรนารีมา แต่ผมลืม มันก็เป็นความผิดผมจริงแหล่ะครับ เพื่อนก็เตือนในกลุ่มอยู่แล้ว แต่ผมไม่ได้อ่านให้หมด คงเพราะเปิดมาก็เจอ100+ ข้อความแล้วก็ไม่คุยกันแค่เรื่องเดียว มีเรื่องอย่างอื่นด้วย ผมก็เลยขี้เกียจอ่าน แล้วพอไปถึงโรงเรียนผมก็เครียดเลย แต่ก็พยามทำใจ พอไปนั่ง ครูที่เขาสอนลูกเสือก็มาพอดี แล้วบอกให้ผมโทรหาผู้ปกครอง ประมาณว่าให้เอาชุดมาเปลี่ยน แต่บ้านผมไกลมากแถวบ้านรถก็ติด แล้วพิธีจะเริ่มอีก20นาที เพื่อนก็บอกให้ผมเอาชุดมาเปลี่ยน แล้วพอผมอธิบายว่ามันเป็นไปไม่ได้ เขาก็บอกว่าคงต้องทำโทษทั้งกอง ผมก็เครียดมาก จนหัวใจเต้นแรง หายใจไม่เป็นจังหวะ  และมือสั่นตัวสั่น ผมก็รู้สึกผิดที่ทุกคนต้องมาถูกทำโทษเพราะผมคนเดียว เพราะไม่มีใครใส่ผิดนอกจากผมเลย ผมก็เลยจะกลับบ้านสะเลย เพราะคนทั้งชั้นเรียนจะเกลียดผม รวมถึงเพื่อน แล้วก็กลังเด็กเกเรหาเรื่อง ผมรู้สึกผิดมาก ผมเลยไปขอครูประจำชั้นกลับบ้าน เขาก็ให้ แต่ครูที่เฝ้าหน้ารั่วโรงเรียนไม่ยอมให้กลับ แล้วเขาเป็นครูปกครองด้วย เขาก็ถามผมว่าทำไมจะกลับบ้าน ผมก็บอกว่าใส่ชุดผิดกลัวเพื่อนเจอปัญหาเพราะผมคนเดียว แล้วผมคงจิตใจอ่อนแอมากไปหน่อยก็ เลยกลั้นน้ำตาตัวเองไม่อยู่ ก็เลยนั่งเสียนำ้ตา ครูห้องปกครองเขาบอกจะไปคุยกับครูสอนลูกเสือให้ แล้วพอครูเขาไปคุย ครูสอนลูกเสือก็หัวเราะแล้วบอกเป็นเรื่องล้อเล่น แต่ตอนเขาเดินมาบอกให้ผมโทรหาผู้ปกครอง เขาตะโกนคิ้วขมวด แบบโกรธจริงๆอะ ผมก็งง ว่าผมทำตัวงี่เง่าขนาดนั้นเลยหรอ ที่คิดว่าครูเขาเอาจริง ผมรู้สึกงี่เง่ากับตัวเองมากจริงๆ พอคิดถึงเรื่องนี้ทีไรก็ด้อยค่าชีวิตทุกที รู้สึกแย่กับเรื่องนี้จริงๆ ผมอยากถามเพื่อตอกย้ำตัวเอง แต่ลึกๆผมก็อยากได้กำลังใจ แต่ผมก็รู้สึกงี่เง่ากับเรื่องนี้อยู่ดี