"ได้ยินชื่อนี้แล้วจำได้หรือเปล่าล่ะ คุณผู้หญิง...?"
คนร้ายตัวจริงของคดี ชิราโทริ เรย์โอะ กล่าวกับเป้าหมายคนสุดท้ายที่รอดตายมาได้ของตนเอง
"สิ่งที่พวกตัวเองทำอย่างงั้นเหรอ...!"
"เอ๋...ไม่ได้มาที่นี่เป็นครั้งแรกอย่างงั้นเหรอคะ"
"คดีการหายสาบสูญของนักศึกษามหา'ลัยเทย์โอ"
เสียงหนึ่งโพล่งขึ้น ทำเอาคนที่เหมือนจะรู้เรื่องกันอยู่แค่สองคนสะดุ้ง
"กำลังพูดถึงเรื่องนี้กันรึเปล่า...!"
"คุณซาคุมะ...!"
"มันเรื่องอะไรกันครับ คุณซาคุมะ"
"ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยหรอก แต่เพราะเป็นนักข่าว เลยพอได้ยินมาบ้างน่ะ"
ซาคุมะ โยเฮย์ นักเขียนข่าว หนึ่งในกลุ่มแขกว่า
"ตอนที่ได้รับเลือกให้เป็นแขกที่มาเข้าพักเป็นกลุ่มแรกก็ตกใจอยู่เหมือนกัน...
แต่พอได้เห็น นักศึกษา 4 คน ที่ได้ชื่อว่าเป็น ผู้เกี่ยวข้อง กับ คดีในตอนนั้น ก็มาเป็นแขกด้วย
ฉันตกใจยิ่งกว่าอีก...!"
"นักศึกษา 4 คน...!"
"เอ๋...ทั้งสี่คนรู้จักกันมาก่อนอย่างงั้นเหรอครับ"
ทุกคนตกใจ
(ย้อนกลับไปเมื่อ 7 ปีก่อน...
กลุ่มนักศึกษามหา'ลัยเทย์โอ พากันมาเข้าค่ายนอกสถานที่
แล้วได้มาทำกิจกรรมพิสูจน์ความกล้าที่อาคารหลังนี้กัน)
นักเขียนข่าวเปิดเผยเรื่องราว
"ว้าย...! ค-ใครผลักหลังฉันเนี่ย"
"เอ่อ...โมเนะจัง ที่หลังเธอ..."
"ฝ่ามือเลือด...!"
"อ้าก...! วิญญาณพ็อลเทอร์ไกสท์
หนีเร็ว"
(ในตอนนั้นนักศึกษาที่เข้าไปลองดีเจอปรากฏการณ์แปลกประหลาด
เลยพากันหนีออกมา...)
(แต่ว่า...)
(สึคิโมริ จิฮายะ เด็กปี 1 ที่เข้าไปด้วยเช่นกัน
ไม่ได้กลับออกมาอีกเลย...)
"ในอินเตอร์เน็ตลือกันว่าเด็กปี 1 ที่ไม่กลับออกมาอีกเลยคนนั้น
อาจถูกวิญญาณพ็อลเทอร์ไกสท์จับตัวไปก็ได้"
"คุณชิราโทริ...คุณกับเธอคนนั้น"
"เธอเป็น น้องสาว ของฉันเอง"
(พ่อกับแม่ของเราหย่ากันตอนขึ้นชั้นมัธยม
แต่ถึงอย่างงั้น...เราก็ยังติดต่อกัน
ออกมาเจอกันอยู่เสมอ)
"เห...เข้าค่ายงั้นเหรอ"
"ใช่ค่ะ"
น้องสาวตอบ
"เป็นค่ายในชมรมที่รุ่นพี่เป็นคนจัดน่ะค่ะ...!
ไม่ใช่ค่ายอะไรที่เป็นทางการนักหรอก"
สึคิโมริ จิฮายะ บอกพี่สาวอย่างนึกสนุก
"งั้นเหรอ...!
จะไหวไหมเนี่ย ค่ายพวกนี้ส่วนมากไม่ค่อยมีผู้ใหญ่รู้เห็นซะด้วยสิ"
พี่สาวของจิฮายะนึกเป็นห่วง
"คิดมากไปแล้วค่ะพี่
อีกอย่างนึง..."
"หนูน่ะ...ก็มีพี่สาวคนเก่งของหนูอยู่ทั้งคนนี่คะ"
"พูดอะไรเนี่ย...เด็กคนนี้"
.
.
(แล้วน้องสาวฉัน...ก็ไม่กลับมาอีกเลย)
"เอาล่ะครับ...รายงานการสืบสวนคราวนี้"
ตำรวจที่รับเรื่องคนหายมาจากชิราโทริเตรียมพูด
"ต้องขอโทษด้วยครับ...ก็เหมือนครั้งก่อนๆที่มาติดตาม แล้วทางเราได้รายงานไป
ไม่มีความคืบหน้าอะไรใหม่ๆเลยครับ"
"อะไรกัน..."
"เรียนตามตรงนะครับ คุณพี่สาว
คุณอาจต้องเตรียม ทำใจ อะไรเอาไว้บ้างแล้วนะครับ"
"แม้แต่ตำรวจก็ยังต้องยอมแพ้
ค่ายในครั้งนั้นเป็นค่ายที่พวกนักศึกษาจัดกันเอง
เลยไม่มีใครรู้เห็นอะไรเลย
ฉันจึงตัดสินใจตามหาน้องสาวด้วยตัวเอง...!"
(ฉันตระเวนไปยังสถานที่ที่น่าจะมีคนมาจัดค่ายทำกิจกรรมกัน
อย่างไม่ละความพยายาม และเชื่อว่าน้องสาวฉันยังมีชีวิตอยู่...)
(วันเวลาผ่านไป...เหลือเพียงแต่ความหวังที่เริ่มเหือดแห้งไปทีละน้อยของฉันเท่านั้น)
.
.
(จนอยู่มาวันหนึ่ง)
"ชิราโทริคุง นี่คืองานต่อไปที่คุณต้องรับผิดชอบ"
"งานอะไรเหรอคะ..."
-- อ๊ะ?
(โปรเจ็กต์ปรับปรุงอาคารที่ย้ายมาจากต่างประเทศ...?)
"อะไรบางอย่างดลใจให้ฉันรับงานนั้นอย่างไม่มีข้อแม้
และในวันที่ฉันต้องลงพื้นที่..."
"โอย...! จะไหวไหมครับเนี่ย คุณชิราโทริ
ที่นี่เก่าอย่างกับบ้านผีสิงยังไงยั้งงั้นเลย"
ลูกน้องมองรอบๆอย่างหนักใจ
-- อุ๊!
(อ-อะไรกัน...เป็นอะไรไปเนี่ยเรา
อึดอัดไปหมด เหมือนหัวใจะหลุดออกมา...)
(พะอืดพะอมไปหมด...
อยากจะอ้ว--)
แปล๊บ...!
วินาทีนั้นเอง อะไรบางอย่างแล่นเข้ามาสู่ร่างกายของชิราโทริ
ภาพมากมายหลั่งไหลเข้าสู่ห้วงความคิดของหญิงสาว...
"พี่คะ..."
เฮือก--!
"เสียงของจิฮายะ...
เดี๋ยวนะ กำแพงนี่..."
"หรือว่า...จิฮายะ
เธออยู่ในกำแพงนี่งั้นเหรอ"
(พี่คะ...)
"จิฮายะ..."
"อยู่ในนี้เองเหรอ จิฮายะ...
พี่อยู่นี่แล้วนะ"
"ในที่สุดก็ได้เจอ..."
"พอเริ่มสืบย้อนจากอาคารหลังนี้
ฉันก็เลยรู้เรื่องของพวกนักศึกษาที่มาเข้าค่ายกันที่นี่เมื่อ 7 ปีก่อน...!
ดังนั้น...ฉันจึงส่ง บัตรเชิญ ไปให้กับพวกรุ่นพี่ของน้องสาวฉันในตอนนั้นยังไงล่ะ"
"ม-ไม่นะ...!
เราไม่ได้ตั้งใจ
ตอนนั้น...พวกเราแค่อยากจะทำผีหลอก
แกล้งพวกรุ่นน้องกันเท่านั้นเอง"
คาราซากิ โมเนะ รับสารภาพ
(แต่ว่า...)
"แฮ่...!"
"ว้าย...!"
พรืด--!
(เด็กคนนั้นตกใจกลัวจนลื่นตกบันไดลงไป...
ตอนนั้นร่างของเธอก็แน่นิ่งไปแล้ว)
"ฉันขอโทษ...!
ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ
ถ้ามีคนรู้เรื่องนี้พวกเราจบแน่...
พวกเราก็เลย..."
"นี่..."
คินดะอิจิ 37 - ย้อนกลับสู่จุดเริ่มต้น เกิดอะไรขึ้นที่โรงแรมแห่งนี้ในอดีต เหตุผลที่แท้จริงของ "พ็อลเทอร์ไกสท์"