เมื่อต้นปีนี้เรามีอาการแปลกๆเลยเสริชหาข้อมูลดูเลยเจอ“โรคซึมเศร้า”เลยลองอ่านอาการทั้งหมดดู มันตรงกับเรามากอ่านไปก็ร้องไป ขอบอกก่อนว่าพ่อกับแม่เราแยกกันเราชอบทะเลาะกับแม่บ่อยๆช่วงนั้นเป็นช่วงที่ต้องสอบเข้าม.ปลายด้วยความกดดันเยอะมาก เราเก็บเรื่องโรคซึมเศร้ามานานไม่ยอมบอกใคร มันก็แย่ลงเรื่อยๆจากที่ร้องไห้บ่อยๆก็กลายเป็นร้องไห้ทุกวันเกือบทั้งวัน เริ่มอยากตาย เริ่มกรีดข้อมือทุกวัน เริ่มพยายามฆ่าตัวตายนอนไม่หลับ จนเราลองเปิดใจกับป้า(ไม่ได้ตั้งใจบอกแต่ป้ารู้เอง)ป้าเลยพาเราไปสวดมนต์ฟังธรรมช่วงแรกๆก็ดีขึ้นพอหลังๆเรารู้สึกขี้เกียจเราอึดอัดที่ต้องไปนั้งสวดมนต์ เราพยายามจะบอกแม่หลายรอบแล้วแต่เราก็พูดออกไปไม่ได้สักทีมันทรมานมาก เราเลยแสดงออกแทนโดยการโพสต์เกี่ยวกับซึมเศร้าบ้าง(ไม่เยอะ)ถ้าสังเกตดีๆก็จะเห็นรอยกรีดที่แขนคือไม่ได้อยากให้ใครเห็นแต่แอบคิดลึกๆว่าถ้าแม่เห็นแม่คงสนใจเรามากกว่านี้ เราทำทุกอย่างแต่แม่ก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลยมันทำให้เรารู้ว่าแม่คงไม่ได้สนใจเราเลยจริงๆ อาการเริ่มแย่ขึ้นมากๆเราอยากตายในทุกๆวันภาพตัวเองฆ่าตัวตายผุดขึ้นในหัวเต็มไปหมดแต่เราก็ใช้ชีวิตต่อมาเรื่อยๆ จนเปิดเทอมเราเข้ารรใหม่ไกลบ้านต้องอยู่หอด้วยความที่อยู่กับเพื่อนเราเลยไม่กล้าร้อง ผ่านไปเกือบอาทิตย์เราลืมเรื่องซึมเศร้าไปหมดอาการมันดีขึ้นมากๆ มีครั้งนึงเพื่อนนั้งจับกลุ่มระบายความในใจเพราะเครียดเรื่องเรียนทุกคนร้องหมดยกเว้นเราคนเดียว มีเพื่อนคนนึงบอกว่า“เรานี่เป็นคนร้องไห้ยากเนอะยังไม่เคยเห็นน้ำตาเลย”ภาพในหัวตอนมีอาการซึมเศร้าโผล่ขึ้นมาเลยแอบหัวเราะเล็กๆในใจเหมือนกันเพราะช่วงนั้นร้องจนไม่มีน้ำตาให้ร้องเลย เราลืมเรื่องซึมเศร้ามาเป็นอาทิตย์ ก็ถึงช่วงหยุดยาวเรากลับบ้านไปช่วงแรกๆไม่มีอะไรผ่านไปไม่กี่วันเราเริ่มทะเลาะกับแม่อีกแล้ว ร้องไห้อีกแล้วอาการเริ่มมาเรื่อยๆ เราก็คิดนะว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะแม่รึเปล่า พอกลับไปหอก็ใช้ชีวิตไปปกติมันเป็นแบบนี้มาจนถึงตอนนี้  •สรุปเลยคือตอนอยู่บ้านเหมือนอาการซึมเศร้าจะกลับมาแต่ตอนออกจากบ้านไปอยู่หอก็ไม่มีอาการอะไรเลยชีวิตแฮปปี้มาก คือช่วงที่มีอาการเรามั่นใจมากๆว่าเป็นซึมเศร้าแน่ๆเคยอ่านว่าอาการจะหายไปต่อเมื่อได้ไปหาหมอ แล้วแบบนี้เขาเรียกอาการซึมเศร้ามั้ยค่ะคือเราอยู่กับแม่และน้องคะ เราชอบคิดว่าแม่รักน้องมากกว่าจริงๆก็ไม่ได้คิดไปเองหรอกสิ่งที่แม่ทำมันบอกอยู่แล้วแต่เราก็ชินๆกับมันไปเเล้ว