เราอายุ31ปีค่ะ เราและแฟนคบกันมา5ปี และจดทะเบียนสมรสกันประมาณเกือบ4ปีแล้ว แต่ไม่ได้จัดงานแต่งงานนะคะ

-เราสองคนอยู่บ้านหลังเดียวกัน และใช้เวลาด้วยกันเสมอมา

-เราวางแผนร่วมกันมากมาย ทั้งเรื่องแต่งงาน เรื่องมีลูก

-เรามีสัตว์เลี้ยงที่เลี้ยงด้วยกัน หมา2ตัว แมว3ตัว ตอนนี้เราดูแลค่ะ

เขาเป็นเหมือนลมหายใจของเราค่ะ เรารักเขามาก แต่คงมากไป จนทำให้เขาอึดอัด  และ หลังๆเรามีการทะเลาะกันมากขึ้น เหมือนกับว่า จากที่เคยคุยกันถูกคอ กลับกลายเป็น ทะเลาะกันได้ตลอด
จนมาถึงวันที่ทุกอย่างไปต่อไม่ได้ เราจึงต้องแยกกันอยู่ ใช้ชีวิตของตนเอง
แต่ยังไม่จดทะเบียนหย่านะคะ

ตอนนี้เราสูญเสียกำลังใจมาก ทำไมเรื่องพวกนี้ต้องเกิดขึ้นกับเรา ตอนอายุ31
...เราต้องกลับไปนับ1ใหม่ หากในอนาคตจะมีใคร
เราเหนื่อยค่ะ แค่ทำงานก็หนักแล้ว ยังต้องมาร้องไห้ทุกวัน และจิตใจเราก็ดิ่งลงเรื่อยๆ
และเราไม่รู้ จะเริ่มต้นชีวิตตัวคนเดียวยังไงดีค่ะ เพราะที่ผ่านมามีเขาตลอด
แต่จากนี้ บ้านทั้งหลัง จะเหลือแค่เรา

และวันนึงเขาต้องมีคนใหม่ เราคงทนไม่ได้แน่นอน


ขอกำลังใจหน่อยค่ะ มีเพื่อนๆคนไหน ที่จบความรักลง ตอนอายุเยอะไหมคะ  และ ชีวิตเป็นอย่างไรกันบ้างคะ


Update16กันยายน2563
ตอนนี้เราไม่เสียใจแล้วค่ะ ก่อนหน้านี้เขาคือลมหายใจของเรา เพราะเราคิดว่าเขายังรักแค่เรา และจุดหมายของเขา ยังคือเรา

เราโทษตนเองและโดนโทษมาตลอด ว่าทุกสิ่งทุกอย่าง คือเราทำตัวไม่ดี น่าอึดอัด กอดเขาแน่นเกินไป และ เราผิดเกือบทั้งหมด

เราโดนเสนอโอกาสให้แก้ตัว หากอยากคบกับเขาต่อไป ซึ่งจริงๆแล้ว แบบนี้ถูกต้องหรอคะ?

เราขอไม่อธิบายอะไรมากนะคะ
แต่จากบางสิ่งที่เกิดขึ้น
ทำให้เรารู้ตัวว่า
"ลมหายใจของเรา มันคือของเราเอง ไม่ใช่ของคนอื่น"
หากเรารักและไม่เห็นคุณค่าของตนเอง
จากนี้ไปคงไม่มีใครรักและเห็นคุณค่าของเราเช่นกัน
เราจะเข้มแข็งให้มากพอ จะดูแลตนเอง ครอบครัว หมาแมวให้ดีที่สุด

เราขอขอบคุณพ่อแม่ เพื่อนของเรา และ กำลังใจจากเพื่อนๆทุกคนในPantip ที่ให้ข้อคิดที่ล้ำค่าและเตือนสติเราค่ะ