เราเป็นนักเรียนคนนึง ที่ปัญหาในการเข้าสังคมมาตลอดด้วยความที่เราอ่ะ เป็นคนแบบกล้าแสดงออก เราเป็นตัวของตัวเอง เป็นคนกล้าคิดกล้าทำ ทำให้เรารู้ว่ามีหลายคนที่ไม่ชอบเรา ตอนนี้เราอยู่ม.4 เราได้เป็นหัวหน้าห้อง แต่นั่นไม่ได้ทำให้เรามีความสุขเลย ในตอนแรกเราได้สนิทกับเพื่อนคนนึงที่เข้ามาใหม่ เราก็ไม่ได้อะไรมาก แต่เราก็แคร์เขาในฐานะเพื่อน วันนึงเขาค่อยๆตีตัวห่างเรา ทำให้เพื่อนคนอื่นๆอยู่ๆก็ไม่อยากคุยกับเรา แล้วก็เริ่มดีดเราออกมาจากกลุ่ม จากเราที่เป็นคนคอยช่วยเพื่อนแก้ปัญหา ทำให้เข้ากันได้ เราโดนเพื่อนทำเหมือนเป็นเศษของห้อง ไม่มีใครอยากคุยกับเรา มีแค่บางคนที่คุยกับเรา เราเข้าใจนะ ว่ามันต้องมีชอบไม่ชอบกันบ้าง
แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราทำอะไรผิด ทำไมถึงทำกับเราแบบนี้ ตอนนี้เรามีเพื่อนสนิทเป็นเพื่อนผู้ชาย เขาเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่เขาก็เป็นคนพูดจาแรงใส่เรา ใช่เราทนเราไม่พูด ไม่ตอบโต้ เพราะเรากลัวไม่มีเพื่อน เราอึดอัดทีรต้องนั่งกินข้าวคนเดียว ไม่มีกลุ่มอยู่ทำงาน ไม่มีใครอยากเอาเราเข้าไป
เวลามีกิจกรรมเขาก็ใช้เราเหมือนเราแบบ เราเป็นคนรับใช้ของห้องอ่ะ
เราเหนื่อย เราเครียด เราไม่ได้มีปัญหาแค่ที่โรงเรียน เรามีครอบครัวที่ต้องดูแล เรามีหลายอย่างต้องทำ เราทำทุกอย่างให้ทุกคน ทำทุกอย่างที่เพื่อนแบบอยากให้ช่วย เราแค่หวังว่าถ้าเราทำให้เขาแล้วเขาจะรับเราเข้ากลุ่ม
แต่ผลคือไม่มีอะไรดีขึ้นเลย เรายังคงถูกเมิน ไม่มีใครเล่นกับเราจริงๆ เราเดินไปทางไหนก็มีแต่คนเมิน เราเก็บเรื่องนี้มาไว้ในตลอด เรารู้สึกเรารับไม่ไหว เราเป็นคนที่ถูกบูลลี่มาตลอดตั้งแต่สมัยประถม1 ตอนมัธยมต้นมันดีขึ้นมาหน่อยเพราะเจอเพื่อนใหม่ แต่พอเราขึ้นม.ปลายมา เราไม่โอเค เรารู้สึกเราอึดอัด เรานั่งร้องไห้ทุกวัน เวลาเราทำงานอะไร จะไม่เคยมีใครเก็บไว้หรือบอกอะไรเรา ทำให้เราโดนครูว่าบ้างตามงานไม่ทันบ้าง
เราเหนื่อยมาก เราเคยคิดว่าเราไม่อยากอยู่แล้ว เราไม่อยากไปโรงเรียนเลย แต่เราทำอะไรไม่ได้ เราอยากรู้ว่าจะทำแบบนี้ใส่เราทำไม เราเข้าใจว่าทุดคนมีอารมณ์ แต่ไม่ต้องมาแบบ เอาอารมณ์มาลงที่เราได้มั้ย เหมือนวันนี้ เราแค่แตะเพื่อนผู้หญิงคนนึง ตอนแรกเขายิ้มนะ พอเขาเห็นเป็นเรา เขาบอกว่าไม่ต้องมายุ่ง หรือเพื่อนคนนึงที่เราถามเชิงแบบเป็นอะไรรึเปล่าทำไมหน้าดูไม่โอเค เขาก็บอกเราว่า แล้วจะหันมาดูทำไม
หรือแม้แต่เราอยากไปกินข้าวกับเพื่อน เขารอกันเพื่อนกัน แล้วเขาก็นับคนข้ามเราไป แล้วก็ถามว่า เรารอใครหรอ มีใครให้รอประมาณนั้นอ่ะ แล้วก็เดินไปเลย
ทุกคนเราอึดอัด
มีเพื่อนแบบนี้ในห้องข้างๆ เขาโดนเหมือนเราจริงๆ เรารู้ว่ามันหนักแค่ไหน เราคิดว่าในสังคมเรามีคนแบบเราอยู่มากมาย
เราไม่มีความสุข เราอยากย้ายโรงเรียนเลยนะ เราไม่โอเคเลย เราอยากรู้ว่ามีทางออกมั้ย เพราะครูบางท่านก็อวยเพื่อนของเรายกเว้นเราที่ดูเป็นตัวตลกมาตลอด ดูผิดตลอด เราอยากรู้วิธีแก้ปัญหาจริงๆ เราไม่มีความสุขในโรงเรียนเลย แต่จอนนี้เรามีหน้าที่มีตำแหน่งรับผิดชอบเยอะ เราไม่อยากทิ้งตรงนี้ แต่อีกใจเราก็อยากย้ายไปจริงๆ