ผมแอบชอบผู้หญิงอยู่คนนึง
ตั้งแต่สมัยตอนประถมป.1 เลยก็ว่าได้เราเคยคบกันตอนม.ต้น ตอนนั้นเราไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันคุยแค่ผ่านออนไลน์เฉยๆมา3ปี
พอถึงม.ปลายเราได้เรียนที่เดียวกัน เขาได้พูดเกี่ยวกับผู้ชายในอุดมคติของตัวเอง
อยากได้ผู้ชายสูงขาวมีเงิน แต่ว่าผมตรงข้ามเกือบทุกอย่างเลย สูงแค่ 165 ผิวไม่ได้ขาวมากระดับกลางๆและที่บ้านไม่ใช่เป็นคนมีเงินอะไรขนาดนั้น และเหตุผลที่แย่กว่าก็คือตอนประถมผมโดนบลูรี่จากคนที่โรงเรียนเพราะว่าฟันไม่เหมือนกับคนปกติทั่วไปฟันมันซ้อน ส่วนตัวก็ดูไม่น่าน่าเกลียดมาก แค่อย่ายิ้มให้เห็นฟันก็เหมือนคนปกติแล้วนั่นแหละ ผมไม่รู้ว่าปัจจุบันเขายังจำได้อยู่หรือเปล่าว่าอดีตผมเคยเป็นแบบนั้น หรือคงลืมไปแล้วเราเลยได้คบกัน
ไม่รู้ด้วยว่าปัจจุบันถ้าเรายังคบกันต่อเขาจะรับได้ไหมอนาคตก็ว่าจะทำงานแล้วก็ไปจัดฟันให้ได้แน่นอน หลังจากได้ฟังที่เธอพูดเกี่ยวกับผู้ชายในอุดมคติของเธอ ความคิดแรกมันก็แว๊บเข้ามาให้เลือกที่จะถอยห่างออกมาเรื่อยๆ เมินแชทไม่ได้คุยกับเธอหลายเดือน ก็อยากให้เขามีคนใหม่มากกว่า แล้วเขาก็ได้ไปมีคนใหม่จริงๆ จากนั้นเวลาที่เราได้เจอกันมันรู้สึกอึดอัดมากๆเพราะเขาไม่รู้ว่าทำไมผมถึงถอยห่างออกมาส่วนผมก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไป จนตอนนี้ผ่านมา3ปีก็ถึงม. 6 ปีสุดท้ายแล้วผมไม่ได้บอกเธอตั้งแต่ตอนอยู่ม. 4 เข้าเรียนม. ปลายครั้งแรกปัจจุบันมันทำให้รู้สึกอึดอัดมากๆและอยากจะบอกความจริงออกไปก่อนจบเรียนเพื่อไม่ให้รู้สึกแบบนี้อีกต่อไปแต่ก็ทำไม่ได้ มันเป็นความสัมพันธ์ที่อย่างว่าแหละอึดอัดมากๆอารมณ์แบบว่าขมแต่ไม่คายจนตอนนี้ปัจจุบันแชทที่เราคุยกันก็ยังเป็นสีชมพูไม่มีใครกล้าเปลี่ยนสีแชทนั้น ผมขอโทษจริงๆที่กระทู้นี้ผมอาจจะพิมพ์งงไปบ้างหรือว่าทำให้ทุกคนไม่เข้าใจผมพยายามย่อออกมาให้น้อยที่สุด ขอบคุณครับ