มีกลุ่มเพื่อนที่ทำงานหลายคน แต่เราตีตัวออกห่างมาแล้ว เพราะเค้าแย่งกันใช้เรา แต่ไม่เคยทำดีกับเราไม่เคยช่วยเรา ได้ยินก็แต่นินทารับหลัง. หรือ-ดันต่อหน้า
         แต่พอลำบากมาเค้าเพิ่งพาเพื่อนไม่ได้ เค้าไม่เคยช่วยกัน. แต่กลับมาบอกให้เราช่วยคนนั้นคนนี้ บอกว่าตัวเองมีธุระรีบกลับบ้านครอบครัวต้องมาก่อน (ตัวเองไม่ช่วยแล้วยังใช้คนอื่นอีก)!!
           ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่มีใครเกรงใจเราเลย. เวลากินข้าวกินเลี้ยงไม่มีที่นั่งสำหรับเรา เป็นส่วนเกินตลอดเลยออกจากกลุ่ม นึกว่าจะสบายไม่ต้องมีคนเรียกใช้ ที่ไหนได้ตอนลำบากก็ยังเห็นประจำ
            บางคนกลับบ้านมาพักกับเราห้องเรา ซื้อของมาฝากคนอื่น แต่ไม่มีสำหรับเรา (ทั้งที่นอนห้องเรา) แม้แต่คำขอบคุณ ได้ยินแต่คำนินทาว่าร้าย
            เป็นคนอื่นเค้าจะทำยังไงกันคะ ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่รู้สึกเกรงใจกันเลยเหรอ
            เวลาเราปฏิเสธก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟเอาไปนินทา.   ถ้าเทียบกับตอนที่เราช่วยเหลือเขาทุกอย่างมันเทียบกันไม่ได้เลย เพราะเราช่วยเขาทุกอย่างแม่กระทั่งเรื่องส่วนตัว.   ขับรถไปรับไกลๆดึกๆ เพราะสงสาร หวังว่ามันจะดีขึ้น. แต่ก็ไม่ได้อะไรเลย แถมว่าเราไปช้า (ตี4 เรียกให้เราไปรับกระทันหัน) กับพ่อแม่ไม่เคยบริการขนาดนี้ พอกลับไม่มีขอบคุณสักคำ มีแต่จะให้เอาใจให้บริการ.  อะไรทำให้เค้าคิดแบบนี้นะ.  เห้อ