ก่อนหน้านี้มีพี่คนนึงมาพูดถึงภูสอยดาวให้ฟังเลยมีความคิดว่ามันน่าไปลองสักครั้ง​ พอดีมีพี่ที่ทำงานบอกว่าจะไปภูสอยดาวก็เลยบอกว่าขอไปด้วยคน​ ตอนนั้นที่ขอไปไม่ได้คิดอะไรเห็นพี่คนนึงเค้าไปบ่อยมาก​มากจนอาจจะเป็นบ้านหลังที่สองแล้ว​ ไม่เคยมีความรู้เลยว่าภูสอยดาวปีนยากไหม​ ไกลหรือเปล่า​ สภาพร่างอย่างเราจะไปไหวไหม​ ก่อนไปพอไปหาข้อมูลมาก็คิดว่าตอนอยากไปไม่ศึกษา​ แต่เอาว่ะตั้งใจจะไปแล้วก็ต้องไป​ เราต้องไหว​
ในที่สุดก็ถึงวันเดินทางไปคืนแรกเดิมทีเราตั้งใจจะไปนอนอุทยานแต่พอดีบ้านพักเต็ม​ พวกพี่เค้าเลยเปลี่ยนใจมานอนที่ตัวอำเภอชาติตระการก่อน​ เช้าจะได้ซื้อของที่ตลาดแล้วค่อยไปขึ้นภู​สอยดาว
ในที่สุดเช้าของการเดินขึ้นภูแห่งแรกของเราก็มาถึง​ สัมภาระทั้งหมดเราจ้างลูกหาบแบกขึ้นไป​ เอาของติดตัวให้น้อยที่สุด​ ระยะทางจากป้ายบอกทางของจุดเริ่มต้นคือ​ 6.5 กิโลเมตร
และมีเนินวัดใจทั้งหมด​ 5 เนิน​ คือเนินส่งญาติ​ เนินปราบเซียน​ เนินป่าก่อ​ เนินเสือโคร่งและเนินมรณะ

เราเริ่มต้นเดินประมาณสิบโมงเช้า​ โชคดีมาที่วันนั้นตอนเช้ามีฝนปรอยๆทำให้ทั้งวันที่เดินของเราไม่ต้องเจอแดดที่ร้อนแรง​ แค่เนินแรกก็ทำเอาหมดแรง​ ก็เดินไปพักไปเรื่อยๆ​ ก็จะเจอนักท่องเที่ยวบ้าง​ ลูกหาบบ้างต่างก็บอกว่าสู้​ สู้ข้างบนสวย
เด็ดกว่านั้นมีคนบอกว่าเนินแรกยากแล้วพี่​ พอถึงเนินสุดท้ายแป้ปเดียวก็ถึง​
พอเดินไปก็จะมีป้ายบอกระยะทางเป็นพักๆ​ ให้ช่วยมีกำลังใจในการเดินนิดนึง





พอถึงเนินสุดท้ายที่ชื่อเนินมรณะนั้นพบว่าชื่อเนินนี้ช่างเหมาะสมมาก​ แล้วอยากจะกลับไปหาคนที่บอกว่าเนินสุดท้ายแป้ปเดียวมาก​ มองดูต้นไม้ไว้หนึ่งต้นทำไมปีนป่ายไปยังไงก็ไม่ถึงสักที​ แต่เนินนี้ยอมรัยเลยว่าสวยจริงและเหนื่อยมาก​ เลยบอกกันว่าไม่มรณะเราก็จะมรณังแล้ว​ และโชคดีที่พอไปถึงที่เนินนี้ฟ้าเริ่มเปิดและเนินนี้วิวสวยมาก





ในที่สุดเราก็มาถึงแล้ว​ ด้วยึวามที่เดินไปพักไปจนพี่ที่มาด้วยกันต้องโทรมาตามเพราะมันเย็นมากแล้ว​ ในที่สุดประมาณหกโมงเย็นเราก็ไปถึงณ.ลานสนภูสอยดาว

ไปถึงด้วยความที่เหนื่อยมาก​ ก็เลยกินข้าวและนอนไม่สนใจดาวหรืออะไรทั้งนั้นเพราะคิดว่ายังไงเราต้องนอนสองคืน


วันแรก​ ณ.ลานสนภูสอยดาว​ ตอนเช้าเดินเล่นแถวที่พัก​ บ่ายตั้งใจว่าจะพากันไปเดินข้างหลังแต่ฝนตกอดตามระเบียบ









หลังฝนหยุดตกเราก็เลยไปเดินเล่นข้างหลังนิดหน่อย​ แต่ไม่ได้ไปถึงหลักกิโล







ในที่สุดเราก็ได้เห็นทางช้างเผือกแล้ว
วันลงเราทำเวลาได้ดีมากและวันนี้ก็โชคดีอีกวันที่ตอนลงฟ้าเปิด​ ทำให้เราได้เห็นวิวสวยๆ​ และขาลงเหนื่อยน้อยมากทำให้มีเวลาถ่ายรูปโน่นนึ่นั่นบ้าง​ ตอนขึ้นไม่ไหวจริงมือไม้สั่นไปหมดเหนื่อยจนไม่มีแรงจะหยิบกล้อง





บ้าย  บายนะภูสอยดาว​ รอบหน้าเจอกันใหม่ถ้าพี่เค้าชวนไปอีก​