ชื่อเรื่อง(ยังไม่มี)
ปฐมบท - ตายแล้วยังไง

เคยตั้งคำถามเล่นๆ ในวงเหล้ากับเพื่อนสมัยเรียนมหาลัย คนตายเขาไปไหนกัน ต้องไปหายมทูตที่ไหน บัญชีหนังหมาที่มีชื่อของมนุษย์ทุกคนบนโลก มีจริงหรือไม่ ถ้ามีจริง รายชื่อจะเรียงตามตัวอักษรหรือตามเลขบัตรประชาชน หัวข้อนี้ ฉันเองเป็นคนเริ่มต้นคำถาม เพราะช่วงนั้นมีข่าวดังเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายของเด็กวัยมัธยมที่ถูกรังแกจากเพื่อนในโรงเรียน ด้วยความสงสัยของฉัน ว่าการหนีปัญหาวิธีนี้ มันใช้ได้ผลจริงหรือไม่ ตายแล้วปัญหามันหมดไปพร้อมลมหายใจเราหรือเปล่า?

สาทร: ‘ทำไมวะ ถ้าการฆ่าตัวตายจะทำให้รู้คำตอบ แกจะลองบ้างหรือไง’
ฉันยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบและเหลือบตาขึ้นมองหน้ามันด้วยความหมั่นไส้
ฉัน: ‘มันก็ไม่แน่ แต่ถ้าตายแล้วจบปัญหาได้ มันจะมีเรื่องเล่าผีอาฆาต ผีเฝ้าบ้าน หรือผีช่องแอร์ ให้พวกเราได้ยินเหรอวะ กุว่า คำตอบมันชัดอยู่แล้ว’
‘เฮ้ย แกอย่าเพิ่งสรุป เรายังไม่รู้เลย ว่าเรื่องเล่าผีๆ ที่ได้ยินกันมา มันจริง หรือไม่จริง’ พัชแย้งปนขำ พัชเป็นคนที่เชื่อถือวิทยาศาสตร์มากกว่าไสยศาสตร์มากกว่าใครในกลุ่มเพื่อน สาทรยังคงกวนประสาทเพื่อนต่อไปตามสันดานของมัน ‘ถ้าพวกเราในกลุ่ม มีใครตายไปก่อน สัญญากันมั้ยละ ว่าจะมาเล่าให้เพื่อนทุกคนฟังว่าตายแล้วเป็นยังไง ฮ่าฮ่า’
‘! เมามากแล้วปากพล่อยนะ’ ฉันด่าสาทรเสียงดัง แต่ก็พากันหัวเราะขบขัน ก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น..
ฉันไม่เคยรู้เลย ว่าฉันนี่แหละจะกลายเป็น ‘ผี’ ตนแรกของกลุ่มเรา หลังจากเวลาผ่านไปเพียง2ปี

...............................................

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในความมืด จนต้องกระพริบตาหลายครั้งเพื่อปรับสายตาให้สามารถมองเห็นในความมืด
ฉันพยายามเรียกสติด้วยการเรียกชื่อตัวเองเบาๆ และพยายามยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเอง
‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น’ เมื่อกี้เราทำอะไรอยู่ ทำไมเราถึงมานอนตรงนี้ ฉันยังคงพยายามนึก ..ยังไม่ทันถึงอึดใจ ก็มีเสียงคำตอบเบาๆ ตอบคำถามฉันมาจากทางหัวนอน .. ‘เธอเพิ่งตายน่ะ’ ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงนั้นด้วยความตกใจ ผุดลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมอุทานเสียงดัง ‘ว้าย’!! ภาพที่เห็นเป็นเงาดำตะคุ่มๆ ของผู้ชายวัยกลางคน เปลือยอกและโจงผ้าสีแดงเหมือนยมทูตที่เคยเห็นในละคร เขาเดินออกมาจากเงามืดมายืนเด่นด้วยแสงจันทร์ที่ส่องมาตรงกลางห้อง

ฉันเกือบจะร้องกรี๊ดออกมาด้วยความกลัว แต่พอมองเห็นหน้าเขาชัดๆ เขาไม่ได้ดูน่ากลัวหรือหน้าเละเป็นผี เขาคนนี้ดูเข้ม คมสัน เขามีดวงตาสีดำสนิทที่ดูลึกลับ และรอยยิ้มแปลกๆ เมื่อเราได้สบตากันครั้งแรก..
‘ยินดีต้อนรับคุณปรียาพัชรสู่โลกแห่งความตายครับ’ เขากล่าวพร้อมยืดอกและผายมือออกทั้งสองข้าง
ฉันสังเกตเห็นซิกแพคและลักยิ้มที่แก้มซ้ายของเขา ทำให้ฉันหน้าแดงโดยอัตโนมัติ ฉันนึกด่าตัวเองในใจ ‘นี่ถ้าเราตายแล้ว ทำไมใจยังเต้นตอนเห็นผู้หล่อๆ’ เขากระแอมปนขำ และตอบคำถามในความคิดของฉัน ‘ผมได้ยินที่คุณคิด ใครๆ ก็คิดเหมือนคุณเมื่อได้เจอกันครั้งแรก ผมไม่ถือ’

‘แต่ฉันถือ’ บางทีฉันก็ห้ามปากตัวเองไม่ทัน ‘ฟังความคิดคนอื่น ถึงจะหน้าตาดีแต่ไม่มีมารยาทนะคุณน่ะ’
‘ถึงผมไม่มีมารยาท แต่ผมก็ไม่ได้ตายเพราะความเห็นแก่ตัวแบบคุณ’ เขาตอบด้วยเสียงเยือกเย็นแต่ทรงอำนาจ จนฉันหน้าเสียและขนลุกด้วยความกลัว
‘ตามผมมา อย่าให้ผมต้องลากคุณไป’ เขาหันหลังออกเดินเข้าไปในความมืด.. แต่ฉันยังยืนอยู่ตรงแสงจันทร์สลัวๆ นั้นด้วยความลังเล ..

To be continued