ส่วนพวกที่เหลือ รอดตายมาได้ ก็แค่ดิ้นรนเอาชีวิตรอดไปวันๆ หาจับนกจับหนูกิน 
ไม่มีใครคิดหันกลับไปวิจัยพัฒนาอะไรแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการเดินถอยหลัง 

พอเริ่มฟื้นฟูวิทยาการ อนาจักรรุ่งเรื่องกลับขึ้นมาได้  กระบวนการเดิมๆ มันก็จะวนกลับมาอีก?

หรือคิดอีกแง่นึง...ร่างกายมนุษย์นี่มันกรงไว้ขังให้เราอยู่แต่บนโลกชัดๆ
ริจะท่องอวกาศ ไปดาวดวงนั้นดวงนี้ แบบในหนัง เราอาจจะต้องยอมสละละทิ้งเนื้อหนังมังสาไปซะทั้งหมดก่อน
ล่ะมั้ง...ถึงจะก้าวข้ามผ่านจุดนี้ไปได้...??

แต่ถ้าเราไม่มีเนื้อหนังมังสา รูป กลิ่น รสสัมผัส ความละมุม ความนุ่มนวล หอมหวาน ทุกสิ่งทุกอย่างอาจจะหายไปกับเนื้อหนังมังสาของเรา
รวมถึงจิตวิญญาณ ความกระตือรือร้น ความตื่นเต้น ฯลฯ  แล้วเราจะใช้อะไรเป็นแรงผลักดันขับเคลื่อนให้ก้าวไปข้างหน้าได้ขนาดนั้นล่ะ...??

ไม่มีอะไร...หาเรื่องชวนคุยเฉยๆฮะ