คิดไม่ตกกลับเรื่องนี้อยู่มาซักพักแล้วครับ อีกอย่างตอนนี้ก็อยู่ในสภาวะโรคซึมเศร้าอยู่และค่อนข้างดิ่งพอสมควร กินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่หลายวัน
ยังหาทางออกที่ลงตัวไม่ได้ เหตุเพราะเรายังรักและคาดหวังกับเขาเสมอมา
การที่ทั้งสองคบกันมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดแต่อย่างใด เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แต่ยังทีความฝูกพันธ์กันอยู่
เคยคุยเรื่องนี้กันแล้วและมันควรจะจบด้วยความเข้าใจ แต่อีกหนึ่งความรู้สึกลึกๆก็ปฎิเสธไม่ได้ว่ารับมันไหว เพราะรักเขาทั้งสองจริงๆจึงหลีกหนีความจริงนี้ไม่พ้น การถอยออกมามันอาจจะง่ายสำหรับบางคนครับ แต่ในเคสผมคือเขาสำคัญทั้งสองแต่ผมเองก็ยอมรับว่าไม่ได้ดีอะไร หากจะหายไปเขาก็หาว่าขี้แพ้
บางครั้งเจอคำพูดทับถมของอีกฝ่าย แต่จำต้องฟังเพราะมันมาจากความหวังดีของทั้งสอง เพราะฉนั้นปัญหามันอยู่ที่ตัวเราล้วนๆ ก็ด้วยที่ป่วยทางจิตใจอยู่ด้วย อารมณ์ความรู้สึกไม่แน่นอน ลองคิดบวกมันก็แค่ให้ตนทำความเข้าใจ แต่จิตใต้สำนึกมันก็อีกอย่าง
แค่จะพูดว่าเจ็บกับอีกฝ่ายก็ยังดูเหมือนคนเห็นแก่ตัว
ผมไม่แน่ใจว่า ต่อให้เราหายจากอาการป่วยนี้จะยังรับสิ่งเหล่านี้ไหวรึป่าว เพราะความรู้สึกนี้มันนอกเหนือจากอาการป่วย เพราะต่อให้ไม่ป่วยผมก็ต้องเจอมันอยู่ดี
หาทางออกนี้ไม่ได้ครับ แทบไม่มีเพื่อนที่คอยปรับทุกข์แล้ว อาจจะดูเหมือนระบายมากกว่าหาทางออก
แต่ก็ผ่านมันไปโดยลำพังไม้ได้จริงๆ

ปล.ผมเคยป่วยเป็นโรคนี้มาครั้งหนึ่งแล้วและผ่านมาด้วยตัวคนเดียว แต่ครั้งนี้คนเดียวคงไม่ไหวครับจึงอยากขอคำแน่นำ