หวัดดีค่ะก่อนที่ทุกคนจะว่าเราว่า ไม่รัก เเม่ บลาๆๆ ข้อที่ควรรู้
เราถูส่งมาเรียนตปทตั้งเเต่ 11
เเม่เราเป็นเเม่เลี้ยวเดี่ยว
ที่บ้านพอมีธานะ
ภาษาไทยเราไม่เก่งนะ
เเม่เราไม่ได้มำงาน
คือเราเป็นโรคศึมเศร้าสวนมากมาจาก เเม่ของเราเลยค่ะ เราถูกส่งมา ตปท เเต่เด็กเเล้วตอนเเรกโดนบังคับมา เเรกๆเเม่เราคุยกับเรา ทุกวันเเต่หลังๆ 1-2ปีผ่านไป ก้เริมที่จะคุยน้องลงๆหรือบ้าวครั่ง เรื่องที่เเม่เราโทรมาคือ โทรมา ด่า หรือ ว่า เรา เราจำได้ว่าเเต่ก่อน เรารู้สึกรักเเม่มากเเม่เป็นอะไร หรือ เสียใจเราจะเปนห่วงเเต่ พอ ช่วงโควิด เรา ไม่ได้กลับไทย พ่อเเม่คนอื่นส่งของที่ลูก อยากได้ หรือ อย่กกินมาให้เเต่ สำหรับเเม่เรา มันไม่มีความสำคัญเลยเเต่สิ่งที่เขาทำคือ เที่ยวกับเเฟนเขา เเละ ไม่โทรมา หามากกว่า 3เดือนมทุกครั่งตอนเราเศร้า เราจึงเก็บไหวคนเดี่ยว เเละ เลือกที่จะไม่บอก เเม่ ทุกครั่งที่คอลกับเเม่คือ ทะเลาะทุกครั่งจน พอเร่ได้นิรเสี่ยงเขา เรา ก้ไม่อย่ก ได้ยิน หรือคอลอีกต่อไป
พอเขาเศร้า เร่กลับรู้สึกเฉยๆ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราเป็นลูกที่เเย่จริงๆสินะ
เรากลับ รู้สึกว่าเราอยู้ได้โดยไม่ต้องมีเขา เเต่ขอเเค่เงินให้ได้เรียนก้พอ
เราควรทำยังไงใหกบับไปรักเเม่คะ?
เราควรทำยังไงใหเเม่รักเราคะ?
เราทำถูกเเล้วรึเปล่า
เเม่เราทำถูกไหม