ภาพประกอบจาก https://pixabay.com

ข้าเดินทางมาไกลเจ็ดย่านน้ำ

มาพลบค่ำนั่งพักตอนท้องหิว

ไร้สตางค์ไร้ราคาแค่ผ้าขี้ริ้ว

ใจข้าหวิวไร้ค่าคนหมางเมิน
 
.

หยิบสมุดจดบันทึกถึงเรื่องราว

คืนนี้หนาวคิดถึงเจ้าช่างห่างเหิน

เปรียบชีวิตผ่านมาช่างบังเอิญ

เจ้าแค่เดินผ่านมาให้จดจำ

.
 
หิวสามวันข้าวสักมื้อท้องก็อิ่ม

ข้านอนยิ้มฝันดีอย่างอิ่มหนำ

แว่วเสียงหวานในสายลมคล้ายถ้อยคำ

ที่เจ้าย้ำพร่ำเอ่ยครั้นวันวาน
 
.

แสงตะวันสาดส่องเดินทางต่อ

ข้ามิรอความเห็นใจคนเดินผ่าน

เจ้าผ่านมา ข้าผ่านมา เฉกเช่นกาล

เจ้าลืมข้าตั้งนานแล้ว (ผู้คนลืมชื่อข้าตั้งนานแล้ว) ก็ไม่เป็นไร

.
 
 [ ข้าทิ้งสมุดบันทึกไว้เดินทางต่อ

ข้าเพียงรอใครสักคนหยิบมันอ่าน

เจ้าผ่านมา ข้าผ่านมา ร้อยเรียงกานท์

เจ้าลืมข้าตั้งนานแล้ว (ผู้คนลืมชื่อข้าตั้งนานแล้ว) ก็ไม่เป็นไร ]