คนที่เป็นชาวพุทธ และหมั่นทำบุญกุศลอยู่สม่ำเสมอ  หมั่นแสวงหาธรรมะเป็นอาจิณ
เช่น อ่านหนังสือธรรมะ  ฟังเทศน์ ฟังธรรม มีจำนวนไม่มากนัก เมื่อเทียบกับจำนวนคนที่ลงทะเบียน
ในบัตรประชาชนว่านับถือศาสนาพุทธ

ถ้านับเฉพาะคนที่เอาจริงเอาจัง ถึงขนาดเจริญสมาธิภาวนา เป็นวิหารธรรมอยู่เนืองๆ ก็ยิ่งมีน้อยกว่าน้อยลงไปอีก

บางคนกล่าวว่า " ถ้าท้องไม่อิ่ม ก็จะไม่เข้าหาธรรม " 
เพราะวันๆต้องปากกัดตีนถีบ หาเลี้ยงครอบครัวตัวเป็นเกลียว จะเอาเวบาที่ไหนมาฟังธรรม เจริญภาวนา

ในความเป็นจริงแล้ว  คำกล่าวนี้ก็อาจไม่ถูกต้องนัก
เพราะแม้แต่คนที่เข้าวัด ฟังเทศน์ ฟังธรรม ทำบุญกุศลต่างๆมาตลอดทั้งชีวิต
แต่ยังไม่เคยลิ้มรสชาติจากการเจริญภาวนาเลย ก็มีอยู่ทั่วไป

เหตุผลอะไรที่ชาวพุทธส่วนใหญ่ในประเทศไทย จึงยังห่างไกลจากการเจริญภาวนา
ทั้งๆที่ครูบาอาจารย์หลายๆท่าน เปรียบการเจริญภาวนาว่าเป็นเหมือนแก่นของต้นไม้
หาใช่เปลือกของต้นไม้ไม่ ?