เราอยู่ม.4ค่ะ   เรามาเรียนต่อที่ต่างจังหวัดลงเรียนสายวิทย์ช่วงนี้ทางรร.ให้เรียนอาทิตย์เว้นอาทิตย์โดยมีข้อเเม้ว่าอาทิตย์ที่เว้นให้นักเรียนเรียนออนไลน์อยู่ที่บ้าน  เเต่เราก็ไม่ได้เรียน เเฟนใหม่พ่อบังคับให้เราไปช่วยงาน  ซึ่งเป็นงานทำความสะอาดบ้าน  ก่อนหน้านี้3เดือนเราช่วยทำตลอดเราบอกพ่อเราว่าเปิดเทอมมาคงช่วยเขาทำไม่ได้เเล้วเพราะเราต้องเรียนเเละที่รร.ก็เรียนหนักมาก  งานเราก็เยอะ  เเต่เเล้วเมื่อเปิดเทอมชีวิตเราก็ไม่เป็นดังหวังค่ะ  เราก็ยังต้องช่วยงานเขาเหมือนเดิม เเถมค่าจ้างก็ได้ไม่ถึงครึ่งที่เขาได้ด้วยซ้ำ เวลามีงานกลุ่มหรือต้องซื้ออุปกรณ์มาทำงานพ่อเราก็ให้เราใช้ตังที่เราทำงานได้มาซื้อ  ไม่ให้ตังติดตัวเราเลย
ไม่เคยถามว่าเราเรียนเป็นยังไง  มีเงินใช้มั้ย งานเยอะมั้ยการบ้านเยอะมั้ย หลงเเฟนใหม่หัวปักหัวปำเเละเขามีลูกด้วยกัน2คน  วันที่ไปรร.เราต้องตื่นเเต่เช้าเพื่อมาจัดการตัวเอง เเละน้อง ซึ่งคุณรู้มั้ยคะ  เราทำหน้าที่เหมือนคนใช้คนนึ่งในบ้าน  เราต้องทำทุกอย่าง  อาบน้ำ เเต่งตัวให้น้อง ทำกับข้าว  ซึ่งเเม่เขาตื่นไม่ทำอะไรเลย  ถ้าพรุ่งนี้ลูกต้องไปรร.คุณต้องตื่นเเต่เช้ามาทำกับข้าวเเละจัดการลูกตัวเองมั้ยเเต่นี่ไม่  ตื่นสายกว่าจะตื่นก็7โมงเเล้วเราก็ไปโรงเรียนสายทุกครั้ง  เราทำได้เเค่ระบายความรู้สึกออกมาเป็นตัวหนังสือ เราพูดไม่ได้เพราะพูดไปเราก็ผิดอยู่ดี พ่อเราไม่ฟังเราพูดเลยเอาเเต่เข้าข้างเเฟนใหม่ เราท้อเเละเหนื่อยมาก  พ่อทำงานได้ตังมาเราไม่เคยอยู่ในสายตามีเเต่ให้เเฟนใหม่ไปช้อปนั่นนู่นนี่  เเละสิ่งที่เราไม่เข้าใจที่สุดคือ  คุณเป็นเเม่คนเเล้ว  ควรที่จะตื่นเช้าๆมาทำกับข้าวเเต่กลับตื่นสาย  วันหยุดกว่าจะตื่นปาไปครึ่งวัน  เราต้องตื่นมาทำกับข้าวให้น้องเเทน  เราเหนื่อยมากค่ะ  เเทบอยากจะร้องให้ทุกวันงานในบ้านเราก็ทำทุกอย่าง    เราอยากออกไปเที่ยวข้างนอกตามประสาวัยรุ่นเเต่เราก็ทำไม่ได้
     เราควรรู้สึกดีใจเเละขอบคุณเรื่องราวเหล่านี้ใช่มั้ยที่ทำให้เรารู้ขีดจำกัดความรู้สึกตัวเอง