ตามห้วข้อเลยค่ะ  เคยเจอเพื่อนร่วมงานหลายๆ คน ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง ที่ไม่มีความเกรงอกเกรงใจผู้อื่น   ไม่รู้ว่าเค้าได้รับการอบรมมาแบบไหน   เพราะทุกคนก็ต้องการสมาธิในการทำงาน เช่น

- เธอจะมีอายุอาวุโสสุดในห้อง  เมื่อเธอว่างก็จะเอากองกระดาษ A4 กองใหญ่  ที่ไม่ใช้งานแล้ว  นั่งฉีก ฉีก ฉีก เสียงดังในห้อง  ท่ามกลางความเงียบในห้องทำงานและก็ใช้เท้าเขี่ยถังขยะ    ปึงปังจนกว่าจะฉีกหมดกอง  

- พูดโทรศัพท์มือถือเสียงดังแข่งกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ทั้งๆ ที่ เพื่อนคนนั้นเค้ากำลังคุยอยู่ก่อน   เข้าใจว่าคุยเรื่องงาน อีกคนก็คุยเรื่องงานเหมือนกัน
  ( ถ้าเป็นเรา เราจะออกไปคุยนอกห้อง  เพื่อไม่ให้เสียงดังตีกัน)

- บางคนก็รอไม่เป็น   พอเปิดประตูจะเข้าห้องน้ำ  แล้วเห็นว่าห้องน้ำไม่ว่าง  ก็ไม่ยอมยืนรอ  ปิดประตูห้องน้ำกระแทกเสียงดังปัง   แล้วเดินออกนอกห้องน้ำไป  ซึ่งเคสนี้เจอบ่อยมาก   ตอนหลังเราเลยต้องเตือนดีๆ ว่าถ้ามีคนอยู่ในห้องน้ำ  อย่าปิดเสียงดัง  เพราะไม่มีใครเข้าห้องน้ำนานหรอก  อากาศมันร้อน ถ้าเป็นรุ่นน้องเรา   เค้าก็จะเชื่อ  และไม่ทำอีก

- ปิดประตูห้องทำงานเสียงดังทุกครั้งที่เดินเข้าออก   ทั้งๆ ที่มีป้ายเขียนเตือนไว้   
  ( เนื่องจากบริษัทฯ ประหยัดงบไม่ติดตั้งเครื่องกันกระแทกที่ประตู  บางคนเค้าเวลาเปิดปิดประตูยังมีความระมัดระวัง  เวลาปิดต้องค่อยๆ ปิดทีละนิด  แบบ       พลั้งมือหน่อย  เสียงก็จะไม่ดังมาก    แต่เธอคนนี้ ใช้วิธิปิดปังทีเดียว  อายุก็มาก  ผ่านร้อน ผ่านหนาว มาก็มาก  แต่ทำไม่มีความรู้สึกเกรงใจคนอื่น
  
สังคมที่ทำงานเดี๋ยวนี้  สะกดคำว่า "เกรงใจ" ไม่เป็นแล้ว