ทุกวันนี้เราเอาแต่คิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่าน่ะค่ะ แต่ก็พยามบอกตัวเองว่าไม่เป็น อยากไปหาหมอแต่ถามใครๆเขาก็บอกเพ้อเจ้อ..

คือเราเป็นเด็กอายุ14ค่ะ ตั้งแต่เด็กเราเป็นเด็กร่าเริงมากๆค่ะ ยิ้มแย้มทุกวันเลย
จนวันนึงที่เราโดนลวนลามทางเพศ จากลุงแท้ๆแต่ไม่มีหลักฐานที่สามารถแจ้งความได้ เพราะไม่มีการสอดใส่อวัยวะเพศค่ะ
เราปรึกษาใครๆเขาก็เอาแต่บอกว่าไม่เชื่อ จนหลังจากวันนั้นเราร้องไห้เกือบทั้งวันแต่ก็ยังมีเพื่อนคอยช่วยคอยฮีลใจ..

ผ่านมาช่วงขึ้นม.1เราเคยคิดฆ่าตัวตายแบบจริงๆจังๆเพราะเราไม่อยากอยู่แล้ว อยู่ไปเพื่ออ่ะไร ทำไมต้องอยู่ จนแม่เราอยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่าถ้าไม่มีเราก็คงพึ่งใครไม่ได้แล้ว
ตอนนั้นเราลืมเรื่องฆ่าตัวตามไป แล้วเอาแต่คิดว่าเราต้องอยู่ อยู่เพื่อแม่
ผ่านไปหลายเดือน..ตั้งแต่ที่พี่สาวเราทำงานมีรายได้ แต่กลับมาด่าเราว่าโง่ เนรคุณ..เป็นคำที่ฝังใจเรามานานมากค่ะ..วันนั้นเราเครียด..ไมเกรนขึ้น ทุกอย่างพังไปหมด ความคิดเดียวคืออยากหลุดพ้น อยากตาย เราไปซื้อยามาขวดนึงแต่อดคิดถึงภาพที่คนในครอบครัวมาเสียเงินเสียแรงเพราะชีวิตของเราไม่ได้..

ตั้งแต่วันนั้นเรากลายเป็นเด็กเงีบบไม่ค่อยอ่ะไรแล้ว เรารู้สึกปย่ ปต่ดันว่างเปล่าส่ะมากกว่า เราอยากหลุดพ้น เราไม่ไหวแล้ว
อยากหาหมอให้จบๆว่าเป็นโรคนี้ไหม แต่ก็มีแต่คยคิดว่าเราเพ้อเจ้อ..เราควรทำยังไงกับชีวิตนี้ต่อดีคะ มันพังไปแล้ว