สวัสดีค่ะ เราต้องการกำลังใจมากๆใครที่คิดจะมาพูดห้วนๆหรือพูดที่ไม่ให้กำลังใจกันมาซ้ำเงินกันในนี้ออกไปก่อนได้เลยนะคะ
เราท้อมากๆเลยเราท้อจริงๆเราถามกับใครก็ไม่ได้จริงๆเราไม่กล้าคุยกับเพื่อนเพราะเป็นเรื่องครอบครัว ใครที่ผ่านมาเห็นกระทู้นี้ของเรา เราขอกำลังใจหน่อยได้มั้ยคะ เราท้อจริงๆ ช่วงนี้เราร้องไห้ทุกวันเลยไม่รู้เป็นอะไร อะไรเล็กๆน้อยๆเราก็ร้องไห้😢😭 คือเราอยากรู้ว่าเป็นอะไร แม่ว่าเราว่าอ่อนเเอ เราไม่อยากเล่าให้ใครฟังเพราะเป็นเรื่องแม่กับพ่อ หนูเรียนม.5 สายวิทย์-คณิต มันก็จะงานเยอะใช่มั้ยคะยิ่งช่วงม.5นี่เยอะกว่าม.4มากๆเลย ต้องทำเกรดให้ดีอีก มันค่อนข้างกดดันเเต่มันก็ไม่ได้ใหญ่สำหรับหนู หนูนั่งทำงานทุกวันในห้องไม่ได้ออกไปหาพ่อแม่เท่าไหร่ หนูพิมไปตอนนี้หนูยังร้องไห้อยู่เลยเป็นอะไรไม่รู้55 หนูคิดว่าหนูไม่ได้เป็นซึมเศร้านะ แต่หนูเครียดมาก หนูมีเเรงยึกเหนี่ยวจิตใจหลายอย่าง มีคนที่เขาเป็นกำลังใจให้หนูไม่ว่าเขาจะไม่รู้จักหนูนั่นคือศิลปินหนูยังอยากเจอเขา มีพ่อแม่ที่หนูยังอยากดูแล แต่หนูรู้สึกไม่ได้รับความสนใจ ขอโทษนะคะ อันนี้อย่าว่าอะไรเลยนะ เเต่หนูเจ็บจริงๆ ที่ท่านพูดว่า เลี้ยงเสียข้าวสุก มันเก็บเป็นปมมันรู้สึกว่าหนูไม่มีค่าเลยสักนิด หนูยอมรับว่าบางทีอารมณ์เสียเพราะงานเยอะ หนูผิดจริงๆ หนูว่าพ่อแม่เข้าใจหนูในหลายๆเรื่องเเต่เวลาเขาเหนื่อยหรือเขาอารมณ์เสีย เขามักจะพูดคำพวกนี้ตลอดเวลาหนูทะเลาะกันเขา หนูกดดันมาก หนูเหนื่อย หนูท้อ หนูไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไร หนูแค่ต้องการความสนใจมากกว่านี้ หนูรู้สึกว่าหนูเรียกร้องความสนใจมากขึ้นกว่าเเต่ก่อนแต่ก่อนเขาดีกับหนูมากกว่านี