ตัวเราเป็นคนเงียบมีอะไรไม่บอกไม่พูดเนื่องจากเราเข้าใจในสิ่งนั้นสถานการณ์นั้นๆแต่ก็เกิดความขัดแย้งในใจมันให้ความรู้สึกว่า"ฉันเข้าใจนะแล้วทำไมฉันต้องโดนต้องเจออะไรแบบนั้นด้วยล่ะ" แต่ก็ไม่บอกหรือพูดความต้องการความรู้สึกออกไปสักที 
มาเข้าเรื่องเลยละกันตัวเราเองเป็นลูกคนสุดท้องหลายๆคนคิดว่ามันคงจะดีไม่น้อยที่เราจะเรียกร้องหรือขอหรือถูกตามใจ แต่สำหรับเราไม่ เราเหนื่อย เราไม่ชอบสถานะตอนนี้ พ่อกับแม่เหมือนแค่ให้เราเกิดมาแค่นั้น"เราลูกหลง" ไม่ได้มีการวางแผนหรือเตรียมการอะไรให้เราเลย ไม่มีแผนการใดๆคล้ายๆสักแต่จะเลี้ยงให้โตมาเท่านั้น ไม่มีอะไรเลย เราอึดอัดทุกครั้งที่จะต้องคอยมารับรู้สถานการณ์เลวร้ายของทางบ้าน มันใช่เรื่องเหรอที่จะต้องมารับรู้ว่าเงินไม่พอนะ ประหยัดนะ "ส่วนตัวคิดว่าเห้ยเกิดเรามาแล้วก็ต้องเลี้ยงเราให้เต็มที่ดิ่ มาบอกแบบนี้สร้างความทุกข์ใจลำบากใจมาก" พยายามเข้าใจนะแต่นั่นแหละมันเกิดความย้อนแย้งในใจ "ถ้าไม่พร้อมจะเกิดเรามาทำไมกันทำไมไม่ทำแทงค์หรือทำอะไรก็ได้เพราะเราก็ไม่ได้ขอร้องมาเกิดพวกคุณทำเราขึ้นมาเองนิ่ แล้วมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายจิตใจเราได้ขนาดนี้" หลายคนอาจจะมองว่าเรารับความจริงไม่ได้สิ่นะ  มันก็ไม่ทั้งหมดนะ ความจริงคือเราเข้าใจว่า พ่อกับแม่ไม่มี ไม่สามารถซัพพอร์ตเราได้แต่ก็นั่นแหละมันเกิดความรู้สึกแย่ๆที่กล่าวมาข้างบนนั่นขึ้นในใจมาตลอด23ปีของการมีชีวิตอยู่เนี่ย เราพยายามมากๆแล้วล่ะ เราน้อยใจ เราเหนื่อย กับการที่ไม่มีใครซัพพอร์ต นอกจากตัวเราเองเพียงผู้เดียว และทั้งหมดคือความเกลียดชังความไม่พร้อมของสองคนที่ทำให้เราเกิดมา  เราอยากให้ความรู้สึกนี้หายไป ช่วยเราด้วย