สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 18 ปี ซึ่งบ้านเราค่อนข้างมีปัญหามากๆค่ะ พ่อไม่ได้ทำงานและติดเหล้า แม่ทำงานคนเดียว ส่วนย่าก็ไม่ได้ทำงาน เราอยู่บ้านกับย่า ส่วนพ่อแม่อยู่หอ จะมีช่วงวันหยุดที่พ่อแม่จะกลับมา ช่วงนี้พ่อเราไม่ได้ทำงานเขาก็เลยมาอยู่บ้าน เราค่อนข้างจะรู้สึกไม่ดีต่อพ่อเรามากๆค่ะ พ่อเราเคยตีแม่ให้เราเห็นหลายครั้งแล้ว บางครั้งก็เมาด่าแม่เสียๆหายๆ พ่อด่าย่าด้วยแต่ย่าก็เงียบแล้วเอามาลงที่เรากับน้องแทน เรารู้สึกเหนื่อยและเครียดมาก พ่อชอบพูดจาไม่ดีใส่เราตลอด เจอหน้ากันทีไรก็ด่าและว่าเรา ชอบหาว่าเรามีผัวแล้ว ซึ่งตัวเราเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย เราสนใจเรื่องเรียนมากกว่า บวกกับเราชอบผู้หญิงด้วยค่ะ ซึ่งครอบครัวไม่รู้หรอก เขาไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเราอยู่แล้ว บางครั้งพ่อก็ด่าเราแรงมาก เช่น เด็ก ไม่ใช่ลูกกู เลี้ยงเสียข้าวสุก โตไปเดี๋ยวผัวก็ตบ ขออภัยในคำหยาบคายแต่พ่อพูดแบบนี้กับเราจริงๆ เราโกรธทุกครั้งที่เขาพูดแบบนี้ เราพยายามบอกเขาแล้วว่าไม่ชอบแต่เขาก็บอกว่าให้เราเงียบเพราะเราเป็นลูก ต้องเงียบไม่ว่าจะผิดจะถูกจะเสียใจแค่ไหนต้องเงียบ เรารู้สึกเสียใจมากๆ มากจริงๆ เราไม่สามารถพูดกับใครได้เลย กับย่าเขาก็ดีกับเรานะคะ แต่เวลาพ่อมาว่าเขาเขาก็จะเอ่ยปากไล่เรากับน้องตลอด แถมว่าเราว่าโตไปก็ไปไม่รอด ส่วนแม่ เราไปบอกแม่ว่าเราไม่ไหวแล้ว สภาพจิตใจเราไม่ไหวแล้ว ถ้าอยู่ต่อไปเราคงเป็นบ้าแน่ แต่แม่เราก็ไม่เคยทำอะไรสักอย่าง เขาปลอบเราเราก็รู้สึกขอบคุณแต่บางทีเขาก็ซ้ำเติมเรา ไม่มีใครที่เราพึ่งพาได้เลย กับเพื่อนเราก็ไม่ได้สนิทกันมากถึงขั้นเล่าทุกอย่างให้ฟังได้ เราทุกข์ใจมาเป็นสิบๆปี ตั้งแต่เกิดเราไม่เคยรู้สึกว่าคนรอบข้างเขาต้องการเราเลย ตอนนี้เราจะเข้ามหาลัยแล้ว เราอยากเป็นหมอ เราพยายามมากๆ แต่ย่าเรากลับตบหน้าเราด้วยคำพูดว่าจะเรียนสูงๆไปทำไมเดี๋ยวก็มีผัว เราผิดหวังมาก บางครั้งแม่ก็บอกให้เราเรียนตามที่เขาอยากให้เรียน เราคิดไว้ว่าหลังจบม.6เราจะหาเลี้ยงตัวเอง จะทำให้พวกเขาเห็นว่าเราโตแล้ว เรามีความสามารถ แต่วันนี้ก็มีทะเลาะกันอีก ย่าไล่เรา พ่อด่าเรา จะเข้ามาทำร้ายเรา เราบอกใครไม่ได้สักคน จะออกไปจากที่นี่ก็ไม่ได้ เรามืดแปดด้านจริงๆ เรารู้สึกว่าเราไม่ควรเกิดมาเลย บางครั้งเราก็คิดนะว่าการที่ผู้ใหญ่มาว่าเราต่างๆนาๆทำไมเราต้องเงียบตลอด ถ้าเป็นคำสั่งสอนเรายินดีรับฟัง แต่แบบนี้มันเกินไปหน่อยหรือเปล่า เขาทำเหมือนเราเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ เราพูดไม่ได้สักอย่าง พอเราพูดทุกคนต่างเข้ามารุมด่าเรา ว่าเรา ซ้ำเติมเรา แต่พอเราเงียบพวกเขาก็ด่าเราเหมือนเดิม หาว่าเราไม่สนโลก เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา จนตอนนี้เรารู้สึกโกรธคนในครอบครัวมากๆ เราไม่รักใครเลย มันอาจจะบาป แต่เรารู้สึกว่าที่ผ่านมาเขาเลี้ยงเราเหมือนหมูเหมือนหมา เขาดุหมาว่าหมายังไง เขาก็ว่าเราอย่างงั้น บางครั้งก็มาดีกับเราจนเราดีใจนึกว่าเขาจะใจดีกับเราบ้าง แต่ไม่เลย สักพักก็ร้ายใส่เราเหมือนเดิม การที่เราเริ่มเกลียดพวกเขามันผิดมากหรือเปล่าคะ เรารู้สึกเสียใจจริงๆ เราอยากเป็นคนที่พวกเขารักและเข้าใจบ้าง แต่ทำไมสิ่งที่ได้มันตรงข้ามตลอด ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ตลอด ทุกคำพูดของเขาเรายังจำได้ดี มีแต่คำดูถูก และแช่งให้เราตาย เรารู้สึกไม่ไหวแล้ว อยากตายมาก็จริงๆค่ะ ความรู้สึกที่ไม่มีใครเข้าใจแบบนี้มันทำให้เราเริ่มเกลียดพวกเขามากจริงๆค่ะ