เราอายุ32ปีค่ะ​ ปัจจุบัน​เราตั้งครรภ์​ได้6เดือนแล้ว​ ซึ่งท้องนี้ก็เป็นในแบบที่ไม่ได้ตั้งใจของทั้งเราและสามี​ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก​ พึ่งคบไม่ถึงปีก็เกิดท้อง​ ทำให้ต้องมีการแต่งงานเกิดขึ้น​ แฟนเราอายุ28ปี​ เขาเป็นผู้ชายที่รับผิดชอบคนหนึ่งดูแลเรื่องสิ่งของในบ้านทุกอย่าง​ อาหารการกินทุกอย่างดูแลดีค่ะ​ จนมาช่วงโควิดแต่งงานกันอยู่ด้วยกันเริ่มมีปัญหาทะเลาะกัน​ เขาบ่นตลอดว่าเราไม่คิดจะทำงานจะหาเงินให้มากขึ้นหรอ​ ภาระทุกอย่างอยู่ที่เขาคนเดียวต้อง​ บอก​ก่อนนะคะว่าเราเป็นพนักงานบริษัทเอกชนทำงานเงินเดือน2หมื่น​ต้นๆ​ ซึ่งพอท้องเราก็ยังคงทำงาน​ขับรถเป็นเซลล์​เดินทางไปต่างจังหวัด​ 200​ กว่า​ กิโลเมตร​ โดย1เดือนจะต้องเดินทางตลอด​ เราเคยคิดจะไปทำงาน​ กทม.​ เปลี่ยนไปหางานที่ทำเงินได้มากกว่าเพื่อไม่ทำตัวเป็นภาระเขา​ แต่เขาไม่ยอมให้เราไปเราก็อดทนทำงานนี้​ ทำไปเรื่อยๆ​ เราไม่เคยขอเงินเขามาใช้ในเรื่องส่วนตัวเลยค่ะ​ ไม่ว่าจะหนี้สิน​ ค่าเลี้ยงดูที่บ้านเราไม่เคยเอ่ยปาก​ สิ่งไหนที่เรายังช่วยเหลือตัวเองได้เราพยายามไม่รบกวนเขา​ แต่พอทะเลาะกันเขาก็พูดทุกครั้งว่าเราไม่คิดจะช่วยหาเงิน​ บอกให้เราไม่ต้องทนอยู่ตรงนี้​ ไล่ให้เราไปจากบ้าน​ ทวงของ​ พูดจาทำร้ายจิตใจเราทุกอย่าง​ เราไม่เข้าใจว่าเราแย่ขนาดนั้นเลยหรอ  เรื่องลูกพอทะเลาะกันเขาก็ดูถูกว่าเราจะเลี้ยงลูกไม่ได้​ เขาจะเลี้ยงเอง​แล้วให้เราออกค่าเลี้ยงดูมาเลยคนละครึ่ง​ คนที่เขาพูดแบบนี้เขายังรักรักเรารึป่าวค่ะ​ เราพยายามอดทนทุกครั้งกับตำพูดแย่ๆจนวันนี้เรารู้สึกไม่ไหว​ เราพยายามทำทุกอย่างที่เราทำได้​ ณ​ ตอนนี้​ พยายามไม่คิดมาก​ โฟกัสลูกในท้อง​ แต่เราไม่เข้าใจเลยว่าทำมั้ยเราเป็นเมียเขา​ แต่เขาคิดกับเราแบบนี้​ ของของมีค่าของเราที่เราเคยสร้างเคยเก็บมาเรากล้าให้เขาเก็บไว้ในเซฟของเขาโดยที่เขาไม่เคยคิดจะให้ระหัสเราไว้เลย​ เราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเราคิดว่านี่คือสามีเรา​ เราให้ใจ​ เชื่อใจ​ ยอมอ่อนทุกอย่างแต่ทำมั้ยเหมือนเขามองไม่เห็นสิ่งที่เราทำเลยกลับคิดว่าเราคือภาระ​ คิดว่าเราเป็นคนไม่ได้เรื่อง​ สุดท้ายเราอยากหยุดความสัมพั​นธ์จริงๆค่ะ​ มันหมดกำลังใจ​ ลูกเราผูกพันเรารักมากแต่เราตัดสินใจยอกให้เขาดูแลได้เพราะหากมันคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกเรายอมค่ะ​ แต่มันเจ็บหัวใจมากเมื่อคิดถึงว่าจะไม่ได้อยู่กับลูก  แต่เราไม่ไหวแล้วกับคำดูถูก​ คำขับไล่ เหมือนเขาไม่ได้รักเราเลยย​  เราเข้าใจถูกใช่มั้ยคะ​ เราเหนื่อยและท้อมากคุยกับใครไม่ได้​ มืดมากจริงๆค่ะ​ สงสารลูกก็สงสาร​ จะอดทนต่อก็เจอแต่แบบเดิมซ้ำๆจนเหมือนตัวเองไม่มีค่า​