เมื่อลูกเกิดมา แม่นั้นยินดี ยามหนาวลูกนอนแม่ซ่อนอกไว้ ยามร้อนผิวกายแม่ใช้พัดวี ยามหิวคราใดแม่ให้ห่วงหา ป้อนน้ำข้าวปลาลูกแสนเปรมปรีดิ์ พระคุณแม่นั้น อนันต์เหลือที่ ผู้ใดจะมีเสมอเหมือนได้ แม่ทนอ่อนล้า เลี้ยงมาจนใหญ่ แม่ยอมเหนื่อยกาย หาเงินส่งเสียให้เรียน จงอย่าลืมคิดทดแทนคุณท่าน ก่อนบั้นปลาย แม่เปรียบดังเหมือนร่มไทรใบแก่แผ่เหนือเศี­ยร วัยผ่านพ้น สักวันคงเปลี่ยน คอยหมั่นเพียร เยี่ยมเยียนเมื่อท่านชรา แม่คงชะแง้อยากแลเห็นหน้า แม้ลูกไม่มา แม่คงเจ็บช้ำฤดี อย่าทิ้งให้แม่ได้แต่หงอยเหงา มองหาลูกเต้าสักคนไม่มี อย่าคิดลืมแม่เมื่อแก่ชรา ท่านเลี้ยงเรามาช่วยชุบชีวี เลือดในอกนั้น กลั่นจนล้นปรี่ น้ำนมแม่นี้ มีค่านับอนันต์ ผู้คนหมื่นแสนทั่วแดนนับล้าน แต่ว่าแม่นั้นเห็นมีอยู่แค่คนเดียว ผู้คนหมื่นแสน ทั่วแดนนับล้าน แต่ว่าแม่นั้น เห็นมีอยู่แค่คนเดียว

https://www.youtube.com/watch?v=GKgoWc-QXms&feature=youtu.be