อัน พระคุณแม่นับคณา เกินกว่า ยากหา ไหน
พสุธา ที่กว้างไกล ยังไม่ เท่าแม่นี้
รวมแผ่นฟ้า มหานที
พระคุณ แม่นี้ มากเสีย ยิ่งกว่า
ยามแม่อุ้มท้อง แสนทรมา
เมื่อลูกเกิดมา แม่นั้น ยินดี
ยามหนาวลูกนอนแม่ซ่อนอกไว้
ยามร้อนผิวกายแม่ใช้พัดวี
ยามหิวคราใดแม่ให้ห่วงหา
ป้อนน้ำข้าวปลาลูกแสนเปรมปรีดิ์
พระคุณ แม่นั้น อนันต์ เหลือที่
ผู้ใด จะมี เสมอเหมือนได้
แม่ทนอ่อนล้า เลี้ยงมาจนใหญ่
แม่ยอมเหนื่อยกาย หาเงินส่งเสียให้ เรียน
จงอย่าลืมคิดทดแทน คุณท่าน ก่อนบั้นปลาย
แม่ เปรียบดัง เหมือนร่มไทร ใบแก่ แผ่เหนือเศียร
วัยผ่านผัน สักวันคงเปลี่ยน
คอยหมั่นเพียร เยี่ยมเยียนเมื่อท่านชรา
แม่คงชะแง้ อยากแล เห็นหน้า
แม้ลูกไม่มา แม่คง เจ็บช้ำฤดี
อย่าทิ้งให้แม่ได้แต่หงอยเหงา
มองหาลูกเต้าสักคนไม่มี
อย่าคิดลืมแม่เมื่อแก่ชรา
ท่านเลี้ยงเรามาช่วยชุบชีวี
เลือดใน อกนั้น กลั่นจนล้นปรี่
น้ำนม แม่นี้ มีค่านับอนันต์
ผู้คนหมื่นแสน ทั่วแดนนับล้าน
แต่ว่าแม่นั้น เห็นมีอยู่แค่คนเดียว
ผู้คนหมื่นแสน ทั่วแดนนับล้าน
แต่ว่าแม่นั้น เห็นมีอยู่แค่คนเดียว