เพราะอะไรครับ คุณรู้กันมั้ย?
ผมเคยเจอในเฟสนะ เวลาเพจข่าวลงข่าวคนฆ่าตัวตายก็คอมเม็นต์แบบ ไม่มีความคิดเลยรึไง ......กว่าจะโตมาได้ /ไม่มีความอดทนเลย เกิดมาเป็นคนได้ไง/สมองคิดได้แค่นี้ ตายๆไปซะก็ดี .....

เห้ย แต่มาวันนี้ผมรู้แล้วล่ะ ทำไมบางคนที่เค้าจนตรอก ทำไมเค้าถึงคิดสั้นหนีทุกอย่าง
ทำไมผมถึงรู้นั้นเหรอ ผมจะขอเล่าเรื่องราวของผมให้อ่านเป็นการเกริ่นนำนะครับ
.....ผมเกิดในครอบครัวที่ค่อนข้างมีปัญหามากกกกกครับ  พ่อผมมีผมตั้งแต่อายุ17 แม่ผม พอคลอดผมออกมาได้4-5เดือนก็หนีตามผช.ไป เพราะทนพ่อผมไม่ไหว(อันนี้ย่าเล่าให้ฟัง) พ่อแกเล่นแบบงานการไม่ทำ ออกเที่ยวอย่างเดียวเลย เน้นสายควันเป็นหลักจนผมโต แกก็ยังเล่นอยู่ ขนาดแกเป็นทหารผ่านศึกนะ ซึ่งจริงๆผมได้สิทธิ์เรียนฟรี แต่พ่อก็ไม่สนใจเฮียอะไรเลย ปั่นซาเล้งเก็บของเก่าขาย ใช้ชีวิตไปวันๆ ผมเกือบจะไม่จบปอหกด้วยซ้ำ เพราะพ่อทะเลาะกับย่า เลยประชดย่าด้วยการไม่นอนบ้าน พาผมไปนอนใต้สะพานลอยบ้าง ตามศาลาวัดบ้าง ดีที่ย่าซึ่งตอนนั้นแกทำงานก่อสร้าง  แกมาช่วยส่งเสีย ขอผมไปจัดการเอง จนผมจบปอหก  แล้วผมก็ไม่ได้เรียนต่ออีกเลย คือพ่อจับได้ว่าผมแอบไปขโมยเงินลูกพี่ลูกน้องมาซื้อขนมกิน พ่อเลยตัดสินผมว่า สันดานแบบนี้ไม่ต้องไปเรียนหรอก จะสร้างปัญหาเปล่าๆ
   ผมโดนกักตัวอยู่ในบ้านตั้งแต่อายุ12 ถึงอายุ15 วันๆก็ทำงานบ้านล่ะครับ ถูบ้านหุงข้าวซักผ้า ย่าไปทำงานก่อสร้าง พ่อไปขี่ซาเล้งเก็บของเก่าขาย ทั้งคู่กว่าจะกลับมาบ้านก็เย็นๆ ส่วนลูกพี่ลูกน้องกันมันก็ไปอยู่กับแม่มัน(น้องสาวพ่อผม) ผมออกนอกบ้านไปหาเล่นตามประสาเด็กไม่ได้ครับ พ่อไม่ยอม พ่อไม่ยอมให้ผมสุงสิงกับใครเลย ถ้าพ่อเจอผมนอกบ้าน ผมจะโดนหวดจนหลังลาย อันนี้ลายจริงๆนะครับ แก้ผ้าจับผูกกับขื่นบ้านฟาดกันเลยเชียว จนผมอายุ15 กว่าๆ ย่าทนไม่ไหว เห็นผมเริ่มประสาทรับทานแล้ว เลยขอพ่อ ให้ผมได้ออกไปทำงานเถอะ ไปเจอผู้คนบ้าง
    ผมเริ่มไปทำงานโรงงานแถวบ้านครับ ทำไปซักพัก จนห้างเซ็นทรัลแถวบ้านสร้างเสร็จ ผมแอบโดดงานกับลูกพี่ลูกน้องผมไปเดินเล่นกัน เชื่อมั้ยสมัยนั้น แค่จะเดินขึ้นบันไดเลื่อนผมยังกลัว 5555 ไปเจอร้านอาหารฟูจิ เค้าติดป้ายรับสมัครผช.กุ๊ก ไม่ต้องมีประสบการณ์ก็มาทำได้เข้า ผมเลยได้ไปทำงานครัวครั้งแรกที่นั้น  ได้ทำงานก็จริงครับ แต่เงินทุกบาทที่ผมได้ พ่อยึดหมด ผมไม่เคยได้เอามาใช้แบบตามใจ เช่นเสื้อผ้าที่ผมใส่ ก็คือเสื้อผ้าที่พวกระแวกบ้านบริจาคมาให้หรือไม่ก็ได้มาจากที่พ่อไปเก็บมาจากถังขยะตอนไปคุ้ยหาของเก็บมาขาย  จนมาถึงจุดเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตผม บ้านที่เช่าที่เค้าอยู่โดนเวนคืนที่  เพราะเจ้าของที่ขายที่ให้กับโรงพิมพ์  โชคดีที่อาผม(น้องสาวพ่อ) ไปได้สามีมีฐานะดีระแวกบ้าน เค้ามีที่มีทางเยอะ แต่อาผมกับพ่อผม ก็ไม่ค่อยจะถูกกัน ระหองระแหงกันมาตั้งแต่ตอนพ่อผมไปติดทหาร ก็ตอนนั้นพ่อผมฝากผมให้อาเลี้ยง ไม่รู้อาเลี้ยงผมอีท่าไหนเหมือนกัน พอพ่อปลดมาจากทหาร ผมก็มีอาการพูดติดอ่าง(ตอนนั้นผม5-6 ขวบ) พ่อเลยผิดใจกับอาผมเรื่อยมา

  อาผมเป็นคนดวงดีครับ ได้แฟนรวยที่ไม่พอ อาผมยังมีดวงเรื่องการพนัน อาผมไปเช่าที่ในตลาดนัดแต่แอบทำอะไรที่เกี่ยวกับการ........ไปด้วย ได้เงินมาเยอะมาก เยอะขนาดมาปลูกห้องให้เช่าได้20ห้อง แถมปลูกบ้านให้ย่าอยู่ได้อีกหลังและเปิดร้านขายของชำได้อีกร้านนึง   ส่วนพ่อผมนั้น ตั้งแต่อาผมเริ่มกินดีอยู่ดี พ่อก็เลิกขี่ซาเล้งเลย วนเวียนอยู่แต่กับน้องสาว พ่อเคยบอกผมว่า ที่อาผมมีอะไรขึ้นมาขนาดนี้ได้ ส่วนนึงก็เป็นเพราะพ่อช่วย ตัวผมตั้งแต่บ้านโดนเวนที่ ผมก็ไปนอนที่หอพักที่ทำงานเอา เพราะพอโตก็ไม่ค่อยกินเส้นกับลูกพี่ลูกน้อง  ขนาดผู้ใหญ่ยังไม่ค่อยจะถูกกัน(แต่อยู่ด้วยกันนะ แต่ก็ไม่ถูกกัน) เด็กมันจะไปเหลือเรอะ 
    พอผมเริ่มโตเป็นหนุ่ม ย่าแกก็ยุให้ผมหาเมียครับ เพราะสงสารที่ผมโดนพ่อครอบงำทุกอย่าง เงินทองที่ผมได้มา พ่อก็เอาไปลงกับสมุนไพรหมด จนผมอายุ25 ผมได้เมียเป็นเด็กนั่งดริ้ง คือเมียเลยนะ มาอยู่กินกันเลย ผมเลยเลิกส่งเงินให้พ่อ  พ่อเริ่มไม่พอใจผม พ่อเคยด่าผมว่า"ถ้าไม่มี  ชีวิตก-ูคงดีกว่านี้แน่"  ช่วงนั้นหลังจากผมเดินสายอาชีพกุ๊กมาพักใหญ่ ผมก็ได้เข้าทำงานในโรงแรมครับ พาเมียมาอยู่ด้วย แต่พ่อก็ดันตามมาอยู่ด้วย ผมมาเช่าห้องอยู่กับเมีย แต่พ่อก็ตามมาอยู่ด้วย ห้องเช่าราคาพันสอง คนสามคน คิดดูมันจะอยู่กันยังไง .......สุดท้ายก็วงแตก เมียขอเลิก พ่อก็หาว่าผมทรยศแก พ่อได้กลับเข้าไปอยู่บ้านอาผม แต่ตัวผมโดนตะเพิดเพราะพ่อ .....เข้าบ้านอาไม่ได้ 
   ผมก็ร่อนเร่อยู่พักนึงล่ะครับ ได้เมียคนนึงที่เค้าเผอิญมีพี่ชายที่ทำห้องเช่า น่าจะเรียกว่าได้แม่ม่ายมาดูแลมากกว่า เมียผมแก่กว่าผมสิบปี ผมก้ไม่ได้รักอะไรเค้าหรอก แค่เค้ามีห้องให้ผมซุกหัวนอนก็แค่นั้น เค้าก็มีลูกติดโตเป็นหนุ่มแล้ว แต่สามีเค้าตาย เลยมาได้ผม ก็ยังว่านะพรหมลิขิตแท้ๆ ผมอยู่กับเค้าจนมีลูกด้วยกันสองคน อยู่กันแบบถูๆไถๆละครับ หนี้สินสามีเก่าเค้าก็ทิ้งไว้ให้บานเบอะ ทั้งผมทั้งเค้ากู้เงินบัตรเครดิตมาใช้จนไม่มีปัญญาใช้หนี้  สุดท้ายก้ต้องเบี้ยว
  พี่ชายเมียตาย....หนี้ผมกับเมียก็ท่วมหัว เมียผมเลยพาลูกกลับต่างจังหวัด ผมเองก็มาหาห้องเช่าทำงานส่งให้เมีย ผมได้มาทำงานโรงแรม ด้วยเนื้องานมันไม่ใช่ร้านอาหารหรือร้านลาบ ผมก้ต้องหาความรู้หาวุฒิมาติดตัว ไปเรียนกศน.เอา จนได้วุฒิมอหก ขีดสุดของอาชีพผมคือ ได้เป็นหัวหน้าครัวไทย(Chef de partie) ในโรงแรมเชนนอกห้าดาว ลูกน้องผมแต่ละคนเนี้ย จบดุสิต จบเทคนิคมาทั้งนั้น เงินเดือนสูงครับ แต่หนี้สินของเมียของผมก็สูงเช่นกัน  บ้านของเมียก็ไม่มี เมียมาอาศัยอยู่กับพี่สาว  พอพี่สาวตาย ก็นรกแตก ลูกหลานก็เลิกเคารพ สุดท้ายเมียต้องขอแบ่งที่มาปลูกบ้านแยกออกมา ไอ้ผมก็ส่งเงินไปปลูกบ้าน
  .......ทั้งส่งเงินให้เมีย ใช้ปลูกบ้าน ใช้เลี้ยงลูกอีกสองคน  แถมด้วยลูกติดเมียที่ไม่ยอมทำมาหากินห่านอะไรเลย เกาะแม่อย่างเดียว มันตามขึ้นไปอยู่กับแม่มันอีก

ผมจับพลัดจับพลูได้มาเป็นเชฟโรงแรมขนาดกลาง  แต่ดวงผมไม่ดี เค้าเอาผมมาทำงานแค่หวังผลอันซักอย่างนึง พอผมทำให้เค้าได้อย่างที่หวัง แล้วก็ไม่อยากให้ผมไปต่อ  ไม่มีใครอยากได้เชฟติดอ่างหรอกเนาะ ช่วงโควิคมันมาพอดี ทุกอย่างเลยเป็นใจให้เค้าหาทางบีบผมออกแล้วออกแบบเฮียมาก HRไปแจ้งปสค.ว่าผมทำผิดกฎร้ายแรง  ผมไม่ได้เงินชดเชยซักบาท
ผมก็กลับขึ้นไปอยู่กับเมีย
.......
.......
พอผมออกจากงาน  มาอยู่กับเมีย ปรากฎว่า เงินที่ผมส่งให้มาทำบ้านเผื่อผมอยู่กทม.ไม่ได้ จะได้มีที่ซุกหัวนอน กลับกลายเป็นว่า บ้าน(จริงๆมันก็แค่ประมาณห้องเช่าทั่วไป) ที่ผมส่งเงินมาให้ทำ มันเป็นบ้านของลูกติดเมียไปแล้ว แล้วมันก็มีวัยรุ่นมามั่วสุมกันทุกวัน มันมีรถขี่ ซึ่งผมก็คิดว่าคนไม่ทำมาหากินอย่างมันคงไม่มีปัญญาหาเงินที่ไหนมาซื้อเองได้ เมียผมก็มีหนี้สิน ยืมเค้ามาติดหนี้บานเบอะ จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อรถให้มัน ถ้าไม่ใช่เงินผม.....
       ผมจุกมาก.....วันที่ผมกลับมาหาเมีย แล้วผมจะขอเข้าบ้านที่เมียทำ  ผมเข้าไม่ได้  เพราะเมียบอกว่าที่บ้านแรงมาก  ขืนผมเข้าไปอยู่จะมีปัญหากับลูกมันซะเปล่าๆ .......
งง
เมียผมเค้าไปรับจ็อบดูแลโฮลเทลใกล้ๆบ้าน เลยพาลูกผมสองคนไปกินนอนอยู่ที่นั่น มันมีไวไฟมีแอร์ สรุปบ้านที่ผมส่งเงินมาให้สร้าง แม้แต่ลูกผมก็ไม่ได้ไปอยู่ กลายเป็นแหล่งมั่วสุมของสายควัน ......ผมก็โกรธเมียนะ แต่ไม่อยากหัก เพราะเห็นแก่ลูกผม เพราะสงสารเมียด้วย ก็เข้าใจว่าหัวอกคนเป็นแม่ ตอนผมไปทำงานกทม. เค้าก็ดูแลลูกผม แถมลูกติดก็มาอีก ผญ.ตัวคนเดียวทำได้ขนาดนี้ก็ดีแล้ว ยังดีที่ลูกผมมันไม่ไปเละเทะด้วย
.....เมื่อลงมาอยู่กับเมีย ผมก็ตะเวนหางานไปทั่วครับ ไม่จำกัดแค่งานครัว หรือต้องเป็นเชฟ ผมไปสมัครจัดเรียงสินค้า,ล้างจาน,เด็กติดรถส่งของ ที่ไหนก็ไม่รับ เพราะผมอายุมากเกิน ได้งานร้านขายอาหารตามสั่ง ก็โดนเด็กบีบจนอยู่ไม่ได้ หาว่าเรารู้มาก ซึ่งจริงๆผมไม่ได้มีอีโก้เลยนะ มันทำกับข้าวกันทิ้งหม้อไหไว้ ผมยังไปล้างให้ สุดท้ายผมเลยมาขายกับข้าวออนไลน์ พวกที่แกร็บ,ฟู๊ดแพนด้าแหล่ะ แต่ไอ้โฮลเทลที่ผมมาซุกห้วนอน มันอยู่ลึกเกิน บางทีไรเดอร์เค้าโทรมาหาให้ผมยกเลิกออเดอร์ให้ที เพราะขี่มารับไม่ไหว ไกลจัด 
    ขายกับข้าววันๆนึง ได้บ้างไม่ได้บ้าง บางวันไม่ได้ซักบาท ถ้าได้ของแกร็บก็ดีไป รุ่งเช้ายังได้เงินมาหมุนซื้อของมาขายต่อ ถ้าได้ของฟู๊ดแพนด้า ก็รอเป็นเดือนกว่าจะได้เงิน ของที่เอามาขายก็ทั้งกินเองสี่คนพ่อแม่ลูก กำไรแทบไม่เห็น ยิ่งมารู้ว่าเมียก็ก่อหนี้นอกระบบไว้บานเลย เกือบแสน โดนเจ้าหนี้โทรมาทวงแทบทุกวัน  ของผมก็มีทั้งไฟแนนซ์ที่เอารถมอไซค์ไปเข้าไว้สองคัน (คือรถของเมียและของผม)  หนี้เงินกู้ธนาคารอีกสามเจ้า รวมหนี้สองคนผัวเมียสองแสนกว่า เฉพาะต้องส่งหนี้เดือนนึงก็เป้นหมื่น ของธนาคารยังต้องส่งอีก2-3ปี กว่าจะหมด
 แล้วนี้ผมยังไม่รู้ว่าทางเมียซุกหนี้อะไรไว้อีก....ไอ้ครั้นจะไปหางาน ผมก็ต้องเลือกงานที่มันทำได้เฉพาะช่วงเย็นๆ เพราะตอนกลางวันต้องไปรับไปส่งลูก เมียก็บอกไม่ไหว เมียไปทำงานตั้งแต่ตีห้า เลิกงานมาทั้งไปรับลูกทั้งมาดูขายกับข้าว มันก็แก่แล้ว ทำไม่ไหว  ขายกับข้าวก็ขายไม่ดี เดือนสิงหานี้หนี้ธนาคารหนี้ไฟแนนซ์ที่ผมขอพักหนี้ไว้  ก็ครบกำหนดชำระกันหมดแล้ว ไหนจะค่าน้ำค่าไฟของโฮลเทลที่ผมพาครอบครัวมาซุกหัวนอนอีก ไหนจะหนี้เงินกู้นอกระบบของเมียอีก..........
 
ก็ดูเอาครับ ถ้าคนที่หลงมาได้อ่านกระทู้นี้ ลองคิดดูว่าถ้าเป็นคุณ  คุณจะหาทางออกยังไง  ......งานก็ไม่มีทำ  มาขายของ ก็ขายไม่ได้  อายุผมหลักสี่แล้วนะที่ซุกหัวนอนของตัวเองยังไม่มี  ทุกวันนี้ผมนอนหน้าห้องน้ำนะ  ไอ้ตัวผมพอว่า แต่ลูกผมอีกสองคน ก็ไม่ต่างกันเลย ลูกชายนอนถัดจากผม ลูกสาวนอนหน้าเคาเตอร์  รายได้ไม่มี แต่หนี้มาบานเบอะ มันเหนื่อยมันท้อ  ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำงาน  แต่มันไม่มีงานให้ทำ  ให้ผมไปล้างจานล้างหม้อไหผมก็ทำได้ แต่นี้ตอนนี้ ไม่มีใครเอาผมเลย ชีวิตผมและครอบครัวตอนนี้เหมือนในหนังparasiteไม่มีผิด  เหมือนเป็นเหลือบมาเกาะกินอยู่กับคนอื่น ทุเรศตัวเองมาก
......ทุกวันนี้ผมซื้อล็อตตาลี่  ถึงไม่มีเงิน ผมก็จะพยายามอดเอาเพื่อมาซื้อ  หนี้สินผมไม่ได้เยอะอะไรมากมายเลย ขอแค่รางวัลที่สองก็พอ ผมไม่ใช่คนงมงายนะ แต่ผมพึ่งอะไรไม่ได้แล้ว ซื้อได้แค่งวดละใบ ถ้าแพงกว่า80 ผมก็ไม่มีปัญญาซื้อ  ไม่ได้หวังรวยครับ ขอแค่มีเงินมาล้างหนี้ก็พอ ที่เหลือผมมีวิชามีสมอง ผมสร้างเองได้ แต่ตอนนี้ผมมันเริ่มจากติดลบเป็นแสนเลยนะ ไม่ใช่แค่สิบหรือร้อย มันจะเริ่มต้นได้ไง.......ผมเข้าใจแล้ว  ว่าบางคนทำไมเค้าถึงตัดสินใจไป   ทุกวันนี้ผมก็สองจิตสองใจอยู่ีเหมือนกัน เหนื่อยมาก ....ถ้าผมเป็นคนขี้เกียจ ผมยังทำใจได้นะ ว่าปั้นปลายคงต้องเคว้ง แต่นี้ผมทำงานมาตั้งแต่16ปี จนอายุเข้าหลัก4แล้ว ยังไม่มีอะไรเลย ไม่รู้จะต้องสู้ไปถึงไหนอีก  แม้มีลูกทั้งสองคน มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเมื่อผมทำอะไรเพื่อเค้าไม่ได้เลย  ยังดีที่พ่อผมเสียไปแล้ว ตอนผมกลับมาอยู่กับเมีย ไม่งั้นที่บ้านผมก็รบเร้าให้ผมเอาพ่อมาดูแลอีก
.........เรื่องราวทั้งที่ผมเล่ามา คือเรื่องของผมจริงๆ  เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่   แค่ผมอยากให้รู้ไว้ว่า บางคนที่เค้าคิดสั้น ไม่ใช่ว่าเค้าโง่หรือสิ้นคิด แต่โชคชะตามันไม่อำนวยจริงๆ พรุ่งนี้26กรกฏา หนี้ธนาคารแค่พันกว่าบาท  ผมยังไม่มีปัญญาจ่าย แล้วเดือนหน้า รวมหนี้ต้องจ่ายอีกเป็นหมื่น ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไง  ผมเหนื่อย ที่มาบ่นในกระทู้นี้ เพราะไม่อยากให้ลูกรับรู้ อยากระบาย ไม่รู้ว่าจะสู้ได้ถึงแค่ไหน ถ้าผมตายไป อย่างน้อยๆ เมียยังได้เงินค่าทำศพผม เงินจากปกส.มาใช้จ่าย  ตอนนี้มันไม่มีทางออกเลย มันตันไปหมดจริงๆ