แล้วชอบคิดว่าเขาเกลียดเราเขาไม่ชอบเรา เราเองก็กลัวการโดนบุลลี่สุดๆ เพราะเคยโดนมาครั้งนึงตอนประถม การขึ้นมัธยมเลยเข้าสังคมได้ยาก เหมือนเดิมค่ะระแวง/มาเปลี่ยนแล้วกลัวเพิ่มขึ้นไปอีก ไม่ชอบเริ่มคุยก่อน หรือเงียบๆค่ะ ตลอดที่ผ่านมาก็มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียวที่คอยปลอบคอยคุยตลอดสน้ทกันมาตั้งแต่ป.4แล้ว ตอนประถมเราหวังอยากจะมีเพท่อนเป็นแก้งแล้วคุยเยอะๆมีเพื่อนเยอะๆแบบคนอื่นบ้าง ลองพยายามแล้ว แต่เราน่าจะเป็นคนหลักๆเลยที่น่าแกล้งแล้วโดนแกล้งที่สุดพยายามปรับตัวเข้า แต่มันก็ไม่ได้จิงโดนแกล้งหนักกว่าเดิม พอร้องไห้ ก็ขอโทษ ขอโทษก็กลับไปทำเหมือน ตอนนั้นอาจจะโง่เกินไปทำไมถึงยอมขนาดนั้น เราอาจจะหวังกับการแยากมีเพื่อนๆดีๆเยอะๆ ตอนนั้นโต้กลับบ้างที่โดนแกล้งกลับกลายเป็นว่าโดนหนักกว่าเดิมไปอีก โดนส้รางกลุ่มเอาเราเข้ากลุ่มแล้วไปด่า ร้องไห้บ่อยก็โดนด่าว่าสำออย เพราะเราเป็คนอ่อนไหวง่าย ระเบิดออกมาจนพิมพ์ไปหมดว่ารู้สึกยังไง พวกเขาก็ยังขอโทษเราก็กลับมาแกล้งเราเหมือนเดิม มันเลยกลายเป็นเรื่องฝังใจ ที่ไม่อยากมีเพื่อนเยอะๆ กลัวคนรอบข้างมากเกินไปจนไม่มีสมาธิการเรียนก็เริ่มดรอป เพราะความคิดมากของตัวเอง เคยคิดมากจนรู้สึกอยากอ้วกออกมา บางครั้งโดนเพื่อนร่วมห้องแซะไม่สนิทก็หงุดหงิดง่าย แต่พยายามเก็บอารมแล้วไปลงแบบพิมพ์ตลกๆ  ตอนคุยจะคนละคนเลยค่ะ เพราะชอบพิมพ์คุยในทรศ.มากกว่า มันให้ความรู้สึกแบบเราไม่เห็นหน้าเขาเราก็คุยกันได้สบายๆเพราะจะได้ไม่ต้องคิดมากอะไร ตอนนี้อาการมันก็ยังเป็นอยู่ เราว่าอีกหน่อยคงหนักกว่านั้น แล้วยิ่งบอดแม่ครั้งแรกตอนเจอคนเยอะๆแล้วบอกปวดหัวหนักปวดหัวจี๊ด แล้วแม่บอกนี้แหละบ้าระยะแรก เราเคยทำร้ายตัวเองด้วยค่ะ ไม่อยากจะสะสมอาการนี้มากเท่าไหร่เลยมาขอคำแนะนำ ว่าทำยังไงต่อไปดี เราเหนื่อยที่จะคิดแบบนี้ทุกวันไม่ได้จิงๆ มันเผลอคิดคิดไปก็ปวดหัวเพิ่ม อาการนี้เรียกว่าอะไรคะ เรียกว่าบ้าจิงๆหรือป่าว