สวัสดีค่ะ เราอายุ14ปีนี้แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากตั้งแต่จบป.6มา ตอนแรกคิดว่าเราโตขึ้นรึป่าวแต่พอมาดูคนอื่นก็ไม่มีใครเป็นแบบเราเลย มันทำให้เราคิดมาก


จากตอนช่วงก่อนขึ้นม.1จะเป็นคนที่ค่อนข้างร่าเริงไม่คิดมาก มีความสุขตลอดเวลาเล่นตามประสาเด็กๆ ไม่สนใจโลกใดๆ ไม่คิดมากไม่เครียด

พ่อหลังขึ้นม.1ซักพักก็เริ่มคิดลบ คิดมากเรื่องเรียน เรื่องแม่ที่อยู่ๆก้ดูรักลูกไม่เท่ากันขึ้นมา พ่อกับแม่เหมือนจะหมดรักกันแต่มีลูกดึงไม่ให้เลิกกัน จากที่คิดว่าแม่ควรจะกอดจะหอมเราก็กลายเป็นตีตัวออกห่าง ชินชากับอารมณ์ความรู้สึก อยู่กับคนอื่นแซ่งยิ้มแต่พออยู่คนเดียวมันก็มืด ยิ่งโหยหายิ่งห่างไกล แม้แต่เพื่อนที่สนิทที่สุดในชีวิตเรายังมองในแง่ลบได้ คนที่มาทำดีด้วยเราก็กลัวและระแวง คิดมากไปหมดทุกอย่าง

ยิ่งเรื่องความรักเรายิ่งผิดปกติเลยใจเต้นกับคนๆนึงมากไม่รู้มันเรียกว่ารักรึป่าว เราก็คบกับเค้าไปคือน่าจะรักแหละ แต่พอเค้ามาบอกเลิกเรากับนิ่ง ไม่เศร้าหรือเสียใจเลย

กลัวว่าตัวเองจะไม่มีอารมณ์รักหรือความสุขแล้ว กลัวว่าจะมีแต่ความกลัว ความหวาดระแวง ความคิดลบไปตลอด

ไม่ใช่ว่าไม่รู้ตัวนะ อยากหายแต่มันทำไม่ได้จริง มันคืออะไรคะอยากรู้มากๆค่ะ