มีเพื่อนสนิทมาก เรียกว่า นิยามว่าเป็นเพื่อนแท้ ตั้งแต่ ป.6 ถือเป็นเพื่อนสาวคนเดียวที่เราบอกตัวเองว่า คนนี้แหละพอแล้ว
ตอนเรียนมัธยมต้นก็อยู่ห้องเดียวกัน เคยไปตบเพื่อนร่วมห้องเพราะเพื่อนสนิทโดนหยามหน้า รักเพื่อนมาก
ไปมาหาสู่กันเสมอ ไปบ้าน ไปกินข้าวที่บ้านของเพื่อน รู้จักพ่อแม่ ถึงขนาดตอนเรียน ด้วยความที่เป็นคนที่หน้าตาไม่ดี
ก็ตกลงกันว่า ถ้าอนาคต ต่างคนต่างไม่มีแฟน เรามาจดทะเบียนสมรสกันนะ (จริงจังมาก และตั้งใจแบบนั้นจริง ๆ)

ด้วยความที่ต่างฝ่ายต่างต้องเข้ามหาลัย เรียนคนละสาย ทำให้ต้องแยกกัน มีสังคมของใครของมัน แต่ลึก ๆ ก็ยังบอกตัวเองนะ
ว่ายังไงเพื่อนคนนี้ก็คือเพื่อนแท้ มีอะไรฉันจะช่วยเต็มที่
ปัจจุบันน่าจะรู้จักกันมา 25 ปีแล้ว เพื่อนไปทำงานที่อเมริกา ส่วนเราก็แต่งงานมีสามี
ตอนนี้ก็อัพเดทแค่เฟสบุ๊ค นาน ๆ จะทักไปหา แต่เหมือนที่บอก ยังไงเราก็คิดว่า แม้จะไม่ได้คุย ไม่ได้เจอ เพื่อนคนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนแท้อยู่ดี
ในวันที่เราหรือเพื่อนเราตกทุกข์ เราจะช่วยกันและกัน ถ้าวันนี้เพื่อนกลับมา ได้เจอกัน เราก็ยังคุยได้เหมือนเดิม เหมือนที่คุยกันในอดีต
ไม่มีคำว่า เขิน หรือ อาย

เพื่อนแท้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ยังไงก็คือเพื่อนแท้ เพราะเราพิสูจน์อะไรหลาย ๆ อย่างมาด้วยกัน
ถ้าจะวัดว่าเพื่อนแท้หรือไม่ ก็ต้องวัดกันที่ เวลาที่เพื่อนทุกข์ เราคิดคนแรกที่เพื่อนคิดถึงหรือเปล่า ถ้าใช่ คุณคือเพื่อนแท้
เพราะขนาดพ่อแม่ พี่น้อง เค้ายังไม่คิดถึงเลย เค้าคิดถึงคุณ และให้ช่วงเวลาสำคัญ เค้าก็อยากให้คุณอยู่ตรงนั้น

เชื่อถือว่า ถ้าเค้านิยามว่าคุณคือเพื่อนแท้ ยังไงคุณก็คือเพื่อนแท้ แม้ไม่ได้คุย ไม่ได้เจอกันเลยก็ตาม