เรื่องสั้นเรื่องที่ 3 ครับ (นับเป็นเรื่องที่ 7 ต่อเนื่องจากแรกสุดเป็นต้นมา) และเป็นเรื่องสุดท้ายสำหรับวีคนี้ ^^

เป็นเรื่องของอาชญากรและฆาตกรผู้ชอบล่าเหยื่อ...

เขาหลงระเริง ย่ามใจ ในความสำเร็จแห่งการล่าของตน

จนกระทั่งวันหนึ่ง เจอหมูเขี้ยวตันเข้าให้ !!

ตามไปดูกันครับ !!



    เสียงครางของเครื่องยนต์รถแท๊กซี่ลอยมากระทบโสตประสาท ปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ความคิดของตัวเอง ไฟสีส้มจากปลายบุหรี่ซึ่งเหลืออยู่ครึ่งมวน สว่างวาบสองครั้งจากการอัดควันเข้าไปจนเต็มปอด ก่อนจะถูกโยนทิ้งและขยี้ลงกับพื้นดินอย่างไม่ใยดี

    เงาร่างหนึ่งก้าวลงมาจากรถโดยสารคันนั้น ก่อนที่จะถูกปล่อยให้โดดเดี่ยว ท่ามกลางความมืดสลัวในเวลาหลังเที่ยงคืน แม้เห็นหน้าไม่ถนัด แต่จากรูปร่างและการแต่งตัวด้วยชุดแบบรัดรูปเน้นส่วนโค้งเว้าชัดเจน ก็แน่นอนว่าใครคนนั้นเป็นเพศหญิง

    ปกติยามว่างๆ อยากหาอะไรทำแก้เหงา ผมมักจะมาดักรอเหยื่อตรงปากทางรกร้างที่ไหนสักแห่ง อาจจะเป็นทางเข้าหมู่บ้าน หรือทางสัญจรไร้ผู้คน โดยหวังจะได้สาวโรงงานซึ่งเลิกงานกะดึก ช่วยเติมเต็มความหฤหรรษ์ในชีวิต

    แต่เหยื่อในวันนี้ท่าทางจะตัวงามและสร้างความสนุกให้แก่อารมณ์ได้มากกว่านั้น อาจจะเป็นสาวขายบริการที่ใช้เรือนร่าง มารยาออดอ้อนลูกค้าจนอยู่หมัด หรือไม่ก็เด็กสาวใจแตก ที่ออกเที่ยวสถานเริงรมย์จนดึกดื่นลืมเวลา

    แม้จะกลืนตัวเองเป็นหนึ่งเดียวกับสภาพแวดล้อมและความมืดอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ผมกลับเก็บรอยยิ้มและอาการตื่นตัวจนใจเต้นโครมครามเอาไว้ไม่อยู่ เหงื่อกาฬแตกไหลเต็มใบหน้าและแผ่นหลัง ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกร้อนสักนิด

    สายตาจับจ้องเหยื่อตัวงามที่กำลังเยื้องย่างผ่านไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก็ต้องเป็นอย่างนั้นนั่นละ เพราะขืนรู้ร้อนรู้หนาวขึ้นมา ผมคงหมดเวลาสนุกในการกระเซ้าเย้าแหย่ และต้องเปลี่ยนแผนเป็นจัดการรวดเดียวให้เรียบร้อย เสียอรรถรสไปเกินครึ่งทีเดียว

    ผมชอบไล่ต้อน ตะครุบให้เหยื่อขวัญกระเจิงก่อน หลังจากได้เห็นสีหน้าสิ้นหวัง และแววตาวิงวอนอย่างมีความหวัง ซึ่งขัดแย้งกันเองแล้ว ก็ค่อยจัดการอย่างช้าๆ ดื่มด่ำเป็นกับความทุกข์ทรมานของความตาย นั่นละถึงจะทำให้ผมถึงจุดสุดยอดของอารมณ์ได้

    เหยื่อผมยาวร่างเล็กในชุดกระโปรงรัดรูปและกระเป๋าสะพายที่ไหล่ขวา ก้าวฉับๆ อย่างมีจังหวะจะโคน สะโพกผายกลมกลึงส่ายซ้ายขวาตามจังหวะเดินอย่างน่ามอง

    ผมถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ ความปรารถนาในกายพลุ่งพล่านจนแทบจะระงับความอยากไว้ไม่อยู่ ได้แต่กระชับด้ามมีดในมือให้แน่น แล้วเตือนตัวเองให้ใจเย็นๆ เข้าไว้ รอให้ถึงเวลาอันโอชะกว่านี้ก่อน

    ระหว่างเคลิบเคลิ้มอยู่กับจินตนาการของตัวเอง ผมก็ต้องใจหายวาบ เบี่ยงตัวเข้าซ่อนตรงป่าหญ้าข้างทาง เพราะจู่ๆ เหยื่อสาวก็หยุดเดิน ก่อนจะหันรีหันขวางไปมา ราวกับว่าเธอจับสัญญาณอันตรายอะไรบางอย่างได้ ทำเอาผมนึกหัวเสียขึ้นมา ที่ปล่อยตัวเองตามอารมณ์มากเกินไป จนอาจเผลอทำให้เกิดเสียงให้เหยื่อรู้ตัว

    ถ้าเป็นที่นี่ก็เสียแผนหมด มันยังใกล้ปากทางเข้าจนเกินไป แม้จะแทบเป็นไปไม่ได้ แต่เหยื่อก็มีโอกาสรอด และหากเป็นอย่างนั้น ผมคงต้องปล่อยเธอไป ดีกว่าที่จะเอาตัวเองไปเสี่ยงเป็นไหนๆ

    นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก ที่ผมเล่นสนุกแบบนี้ แม้สำนักข่าวต่างๆ จะเล่นข่าวฆาตกรรมต่อเนื่องในขณะนี้กันครึกโครม ราวกับเป็นเรื่องสนุกหรือซีรี่ย์เรื่องยาวอันน่าติดตาม แต่จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่โดนจับ และไม่อยากถูกจับด้วย

    นี่ไม่ใช่ครั้งแรก และจะไม่เป็นครั้งสุดท้าย ผมยังอยากสร้างสถิติอันแสนหฤหรรษ์ต่อไปเรื่อยๆ ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เอาแบบที่ไม่มีใครสามารถทำลายสถิติกันได้ตลอดกาลไปเลย และถ้าถูกจับผมก็จะทำแบบที่ตั้งใจไว้ไม่ได้ คงจะน่าเบื่อพิลึก

    หลังจากเหลียวซ้ายแลขวาครู่หนึ่ง ก็ดูเหมือนเธอจะวางใจขึ้น จึงเริ่มออกเดินต่อ เห็นเธอสบายใจ ผมก็ดีใจไปกับเธอด้วยจนเกือบร้องไชโยออกมา ดีที่ผมมีสติพอจะยับยั้งไม่ให้ทำอย่างนั้นลงไป

    ผมใช้เวลาเดินตามเธอไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงจุดที่ลึกที่สุดของปากทางทั้งสองฝั่ง อีกทั้งตรงนี้ยังมืดและรกร้างที่สุดอีกด้วย จนเรียกได้ว่า ไม่มีสถานที่ไหน และซอยไหนในย่านนี้ มีทำเลดีขนาดนี้อีกแล้ว แน่นอนว่าที่ผมรู้ว่าจุดนี้ดีที่สุด เพราะเคยมาสำรวจแล้วนั่นละ

    อย่างที่เคยเกริ่นๆ ไปแล้วว่า ผมรอบคอบและระมัดระวังเสมอ

    เอาละ ได้เวลาแล้ว ผมกระชับด้ามมีดพกในมือให้มั่น ก้าวเท้ายาวๆ เสียงดังๆ ให้เหยื่อรู้ตัว เพื่อเปิดฉากเกมไล่ล่าอันแสนตื่นเต้นของค่ำคืนนี้

    เป็นไปตามคาด พอรู้ว่ามีใครอยู่ด้านหลัง และกำลังพุ่งตัวเข้าหาด้วยความเร็วมากกว่าการเดิน เหยื่อตัวงามถึงกับออกอาการหน้าตาตื่นอย่างไม่มีปิดบังสักนิด เปล่า ผมไม่ได้เห็นกับตาหรอก ก็มันมืดนี่ แต่จินตนาการของผมต่างหากที่เห็น และสร้างภาพนั้นขึ้นโดยตรงในหัวสมอง

    เธอออกวิ่งอย่างตื่นกลัว สะดุดอะไรสักอย่างบนพื้น จนล้มลงไปคลุกกับขี้ดินอย่างหมดท่า ไม่เหลือความสง่างดงามก่อนหน้านี้เลยสักนิด แต่ดูเหมือนว่าเหยื่อสาวจะไม่ยอมแพ้ คลานสี่ขาไปเบื้องหน้า แล้วก็พยายามลุกขึ้นจนวิ่งต่อได้อีกหนอย่างน่าชื่นชม

    ผมมองรองเท้าส้นสูงที่กระเด็นไปคนละทิศละทาง แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างหื่นกระหาย ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะสมกับที่ผมเรียกว่าเหยื่อตัวงาม ตื่นกลัว ดิ้นรนพยายาม มีความหวัง และสูญสิ้นความหวัง องค์ประกอบครบถ้วนแบบนี้ จึงจะเรียกว่าเป็นความงดงามสมบูรณ์แบบของการล่าและถูกล่า

    และความงดงามนั้น จะถูกตราตรึงอยู่ในใจ เป็นส่วนหนึ่งของผมตลอดไป

    เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เมื่อเห็นว่าผมเร่งฝีเท้าจนกระชั้นเข้ามา ต้องยอมรับว่าฝีเท้าและความอึดของเธอใช้ได้ทีเดียว แต่อย่างไรเสีย ก็ไม่มีทางจะดีไปกว่าผม ซึ่งเจนจัดบนเวทีแห่งนี้ไปได้หรอก ผมค่อยๆ เข้าใกล้ไปทีละน้อยดั่งภูติผีคืบคลาน

    ได้ยินเสียงหายใจถี่หอบ สัมผัสได้ถึงสายลมจากเส้นผมพลิ้วปลิวสยายของเธอ อารมณ์พลุ่งพล่านในกายค่อยๆ ปะทุ เลือดลมสูบฉีดจนใบหน้าร้อนผ่าว จะทำอะไรกับเหยื่อตัวนี้ดีนะ จะปู้ยี้ปู้ยำยังไงให้สะใจ สมกับค่ำคืนพิเศษคืนนี้ดี ก่อนอื่นก็กระชากเส้นผม ให้ล้มกลิ้งไปกับพื้น เจ็บตัวเล็กๆ น้อยๆ ก่อนดีไหม

    ใช่ กระชากเส้นผมก่อนดีกว่า

    หัวใจรัวแรง ความสุขล้นปรี่จนแทบจะควบคุมไม่อยู่ ผมฉีกยิ้มชั่วร้าย ตาเหลือกข้างขึ้นด้านบนอย่างลืมตัว ยื่นมือออกไปหมายจะคว้ากระชากเส้นผมยาวให้สุดแรง

    แต่ก่อนหน้าจะได้ทำอย่างนั้น เหยื่อสาวก็เปลี่ยนทิศทางการวิ่งแบบฉับพลัน กระโจนเข้าพงหญ้าข้างทางอย่างไม่ทันคาดคิด ใช้เวลาเสี้ยววินาทีในการตั้งหลัก เห็นพงหญ้าขยับจากการเคลื่อนไหว ก็พุ่งตัวตามไปทันที

    ประสาทหูได้ยินเสียงสวบสาบตรงนั้นทีตรงนี้ที ผมเคลื่อนตัวตามไปติดๆ อย่างรวดเร็ว ทั้งๆ ที่คิดว่าความไวของผมไม่เป็นสองรองใคร แต่พอตามไปถึงต้นเสียง ผมก็คว้าได้แค่เพียงอากาศธาตุ ไม่มีแม้เงา เหยื่อสาวหายตัวไปราวเมฆหมอกหรือภูติผีปีศาจ

    อารมณ์เดือดดาลในใจค่อยๆ คุกรุ่นขึ้นเมื่อคิดว่าอาจจะพลาดจากเหยื่อตัวงามตัวนี้ จนในที่สุดมันก็ปะทุออกมา ผมตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เหวี่ยงมีดในมือไปมา หญ้าคารอบตัวถูกตัดล้มระเนระนาดเป็นวงกลม แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของเธอที่อุตส่าห์ติดตามมาตั้งนานสองนาน

    เมื่อเห็นว่าคงจะพลาดเหยื่อตัวนี้แน่ๆ แล้ว ผมจึงหยุดมือ ทั้งๆ ที่ยังอยากทำลายทุกสิ่งทุกอย่างไปให้หมด เพื่อบรรเทาความหิวกระหายในใจ ให้สาสมต่อความผิดพลาดของตัวเอง

    และในจังหวะที่ผมแหวกพงหญ้าออกเพื่อที่จะกลับไปยังถนนนั้นเอง หูก็ได้ยินเสียงแหวกอากาศของอะไรสักอย่าง หลังจากนั้น ก็รู้สึกอุ่นวูบวาบที่ลำคอ ก่อนที่การหายใจจะติดขัด ผมยกมือขึ้นกุม พยายามปิดไม่ให้ของเหลวข้นอุ่นไหลทะลักออกมาจากรอยเปิดคมกริบ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล

    “พวกแกนี่มันหลอกง่ายจริงๆ แค่ทำตัวอ่อนแอ มาเดินคนเดียวในที่มืดๆ เปลี่ยวๆ ก็หลงกลแล้ว ขนาดแต่งตัวแบบนี้ลงแท๊กซี่ตรงปากทางเข้า ยังไม่เอะใจสักนิดว่าทำไมถึงไม่ให้เข้าไปส่งถึงบ้าน”

    ได้ยินเสียงเย้ยหยันจากร่างในเงามืด ผมรู้สึกแข้งขาอ่อนจนพยุงร่างไว้ไม่ไหว จนปล่อยให้ตัวเองต้องลงไปนอนอยู่กับพื้น ในขณะที่สติสัมปชัญญะกำลังค่อยเลือนลางลงทีละน้อย เจ้าของเสียงถากถางก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบชิด

    “รู้ไหม ที่ฉันเลือกเหยื่อแบบพวกแกเนี่ย ก็เพราะว่าไม่มีใครสนใจคนอย่างพวกแกหรอก ต่อให้ฆ่าไปอีกกี่คน เดี๋ยวเดียวเรื่องก็เงียบหาย แล้วฉันก็จะยังคงออกล่าต่อไปง่ายอย่างสะดวกแบบนี้ไง”

    ผมป่ายมือเปะปะอย่างสุดกำลังที่เหลือ ทำปากพะงาบ พยายามหายใจเอาอากาศเข้ามาในร่างให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ดูเหมือนจะไร้ผล เธอแสยะยิ้มชั่วร้าย ดวงตาฉายแววหฤหรรษ์อย่างถึงที่สุดมาให้

    “การทำให้ผู้ที่รู้สึกว่าอยู่เหนือกว่าตื่นกลัว ทำให้ต้องดิ้นรน และสูญสิ้นความหวัง การทำให้ผู้ล่าได้รับรู้ว่า ความจริงแล้วตัวเองเป็นเหยื่อนั่นละ คือความงดงามอันสมบูรณ์แบบ”

    แล้วสติของผมก็ดับวูบไป