ริเวอร์ลืมตาตื่นขึ้น --

ความมืดสลัว และความหนาวเย็นคือสิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้ --  ริเวอร์หายใจเข้าลึก ก่อนที่รับรู้ได้ว่าสิ่งที่ไหลผ่านเข้ามาในร่างของตนเองนั้นไม่ใช่อากาศ --

หากแต่เป็นน้ำ!

ริเวอร์พบว่าตนกำลังหายใจอยู่ในน้ำ -- มืดสลัว และหนาวเย็น -- ดวงตาสีเขียวสอดส่ายไปมารอบตัว ก่อนที่จะมองเห็นแสงสว่างที่อยู่เหนือร่างของตนเอง

แสงสว่างที่สาดส่องผ่านผิวน้ำลงมานั้น ขยับไหวไปมาเป็นรัศมีรูปร่างแปลกประหลาด สีแดงฉาน และส่องสว่างจนเขารู้สึกตาพร่าไปชั่วขณะ

ริเวอร์ขยับตัว แหวกว่ายเข้าไปใกล้แสงนั้น จนกระทั่งโผล่พ้นมาที่ผิวน้ำ

ริเวอร์สำลักเล็กน้อย เมื่ออากาศไหลผ่านเข้าสู่ปอดอีกครั้ง เขากะพริบตา ปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างรอบตัว ก่อนจะพบว่ามันคือแสงอาทิตย์ในยามพลบค่ำ

และแสงสีแดงฉานนั้นก็อาบไล้ไปยังร่างของบรรดาผู้คนที่ลอยอยู่เหนือผิวน้ำ

ริเวอร์นิ่งชะงักไปเมื่อรับรู้ได้ว่าพวกเขาเหล่านั้นเป็นเพียงร่างที่ไร้วิญญาณเท่านั้น

ท่ามกลางความเงียบสงัด และแสงสีแดงพลบค่ำรอบตัว ริเวอร์ก็มองเห็นร่างๆหนึ่งกำลังยืนมองเขาอยู่บนฝั่ง

ท่ามกลางต้นหญ้าที่สูงใหญ่เหล่านั้น เขามองเห็นหญิงคนหนึ่งกำลังมองเขาอยู่ และข้างกายเธอคนนั้น ก็มีชายร่างสูงยืนอยู่เคียงข้าง -- แม้จะอยู่ห่างไกลกัน หากแต่ริเวอร์ก็สังเกตเห็นดวงตาสีเขียวเจิดจ้าของหญิงคนนั้น และใบหน้าคมสันของชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน

สัญชาตญาณในตัวเขาร้องบอกให้เขารีบว่ายขึ้นฝั่งไปหาพวกเขาในทันที!

ดวงตาของริเวอร์จับจ้องไปยังชายหญิงคู่นั้นโดยไม่ละสายตา เขารวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เหลือในกาย ออกแรงว่ายฝ่ากระแสน้ำไปยังฝั่งแผ่นดินตรงหน้า

แต่แล้วเมื่อสองขาของเขาสัมผัสผืนดิน ร่างของชายหญิงคู่นั้นก็หายวับไป

ริเวอร์ตื่นตระหนกในทันที เขาออกแรงวิ่งขึ้นฝั่ง สองขาทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง หากแต่เขากัดฟันพยุงตัวลุกขึ้น และมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งที่เห็นชายหญิงสองคนนั้น --

เขาก้มลงมองไปตามพื้นดินอันเปียกชื้น ไล่สายตามองหาร่องรอยฝ่าเท้าของพวกเขา หากแต่มันกลับไม่มีอะไร นอกจากความว่างเปล่าเท่านั้น

เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากหมู่ต้นหญ้าเบื้องหน้า ริเวอร์เงยหน้าขึ้น พุ่งตัวตามไปในทันที 

ริเวอร์จ้องมองไปยังเบื้องหน้าตนเอง สองมือแหวกพงหญ้าที่สูงจนพ้นศีรษะตนเองออกไปให้พ้นทาง ในขณะที่เร่งฝีเท้าไปตามพื้นดินอันเปียกชื้น จนกระทั่งมองเห็นแผ่นหลังของหญิงคนหนึ่งเดินหายลับไปในต้นหญ้า

ริเวอร์ไล่ตามเธอไป สองขารุดเดินตามไปอย่างไม่รอช้า ไม่ยอมละสายตาไปจากตำแหน่งที่เห็นเธอหายลับไป

แวบหนึ่งเขารู้สึกว่าได้ไล่ตามเธอทัน --

แวบหนึ่งเขารู้สึกว่าตนมองเห็นเรือนผมสีแดงเพลิงปรากฏขึ้นท่ามกลางหมู่ต้นหญ้าสูงเบื้องหน้า --

หากแต่ยิ่งเขาตามติดไปเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอยู่ห่างไกลออกไป จนดูราวกับภาพลวงตามากขึ้นเท่านั้น

ตอนนั้นเองที่ริเวอร์มองเห็นดวงตาสีดำคมเข้มจ้องมองมา

และมันทำให้เขาหยุดชะงักฝีเท้ากะทันหัน

ริเวอร์จ้องมองดวงตาที่กำลังมองเขาผ่านหมู่ต้นหญ้าที่อยู่ไกลออกไป -- อย่างแน่นิ่ง และเนิ่นนาน จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นในตัวเอง

เขารู้จักดวงตาคู่นั้น --

ริเวอร์กะพริบตา -- แล้วทันใดนั้น ดวงตาสีดำคู่นั้นก็หายวับไป!

เด็กหนุ่มหมุนตัวไปมา สำรวจไปตามรอบตัว และรอยเท้าบนพื้นดิน -- ใจเต้นถี่รัวเร็วยิ่งขึ้น และแรงยิ่งขึ้น -- ปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะพบพวกเขาสองคนนั้นอีกครั้ง

เขาปรารถนาที่จะได้พบหญิงผมแดง และชายผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีดำคมเข้มคู่นั้น

แม้จะไม่เคยพบกันมาก่อน หากแต่จิตใต้สำนึกของเขาก็รับรู้ได้ในทันทีว่าพวกเขาคือใคร

“พ่อ --” ริเวอร์กระซิบออกมาเสียงเบาหวิว “แม่ --”

นั่นคือพ่อกับแม่ของเขา

ริเวอร์ก้าวเดินต่อไป เผลอกลั้นใจโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่แหวกต้นหญ้าออกเป็นวงกว้าง -- กระแสลมโบกพัดรุนแรงมากขึ้นเล็กน้อย จนเขารู้สึกหนาวเย็นขึ้นมามากกว่าเดิม หากแต่เขาไม่สนใจมัน

เวลาดำเนินผ่านพ้นไป จนท้องฟ้าเป็นสีแดงฉานยิ่งขึ้นกว่าเดิม

แล้วริเวอร์ก็ต้องยอมรับความจริงว่าที่แห่งนี้ไม่มีใครนอกจากตัวเขาเองเท่านั้น -- ชายหญิงสองคนนั้นได้หายตัวไปแล้ว --

พ่อแม่ของเขาหายตัวไปเสียแล้ว --

อย่างเลือนรางและรวดเร็ว ราวกับภาพลวงตา --