เหนื่อยมากๆกดดันมากๆจนบางครั้งเเค่มองหนังสือที่ต้องอ่านเตรียมสอบน้ำตาก็ไหลเเล้วค่ะ โดนพ่อเเม่กดดันให้เรียนหมอ ซึ่งส่วนตัวอยากเป็นวิศวะ เป็นความฝันตั้งเเต่เด็กเเล้วค่ะเเต่ท่านไม่ยอมให้เหตุผลว่าเป็นผู้หญิงไม่เหมาะที่จะเรียน ความก้าวหน้าในสาขานี้มันมีโอกาสน้อยกว่าผู้ชาย

เเต่อยากเป็นวิศวกรจริงๆค่ะ คือถ้าจะให้เป็นหมอถามว่าเรียนได้ไหมได้ค่ะเเต่มันคงไม่มีความสุขเพราะไม่ใช่สิ่งที่รัก พยายามคุยกับพ่อเเม่หลายครั้งเเล้วเเต่ท่านก็ไม่ยอมเข้าใจไม่ฟังเหตุผลเลย จนตอนนี้เก็บตัวไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอใคร จะอ่านหนังสือเเค่คิดว่าต้องสอบหมอน้ำตาก็ไหลเเล้วค่ะ มันเหนื่อยคือโดนบังคับมาตั้งเเต่เด็กโดนที่เราเองก็ไม่เคยขัดใจพ่อเเม่เลย จนมาวันนี้เราบอกความฝันของเรา กลับกลายเป็นว่าเราหัวดื้อไม่ฟังท่ายเถียงท่านทำตัวไม่ได้อย่างเฮีย ซึ่งเฮียเองก็เรียนหมอ(อันนี้เฮียอยากเป็นเองค่ะ)

ต้องทำยังไงให้พ่อกับเเม่ฟังค่ะ คือมันเหนื่อยมากๆเลยนะคะกับการที่ต้องทำอะไรที่เราไม่อยากทำ เข้าใจนะคะว่าท่านหวังดี มันไม่ใช่เรื่องดีเลยนะคะกับที่ต้องทะเลาะกับพ่อเเม่ ไม่เคยเลยที่จะขัดใจท่านเเต่ครั้งนี้มันคือครั้งเเรกมันยากมากๆกับการรวบรวมความกล้าเเล้วพูดออกไป เเต่ท่านก็เลือกที่จะมองข้ามเเล้วก็ยังกำหนดเส้นทางให้เหมือนเดิม

การที่พูดออกไปเเล้วท่านไม่รับฟังมันน่ากลัวมากๆเลยนะคะเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่ท่านต้องการจะได้ยินตอนนี้เลยเลือกที่จะเงียบพูดไปก็เท่านั้น กลายเป็นอยู่ในห้องตลอดเวลา ไปออกไปไหน เรียนเสร็จ เรียนพิเศษต่อ กลับถึงบ้านเข้าห้อง นั่งร้องไห้ คือมันพูดออกมาไม่ได้ว่ารู้สึกยังไงเเต่พออยู่ในห้องก็รู้สึกฉันเหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อยจนหลับไปกับน้ำตาบนหน้าทุกวัน

ต้องทำยังไงคะ ถึงจะจัดการกับอารมณ์บ้าๆพวกนี้ได้ไม่ต้องให้พ่อเเม่เข้าใจก็ได้ เเค่จัดการกับความรู้สึกใในใจตัวเองได้พอค่ะ ความรู้สึกน้อยใจพวกท่าน ความรู้สึกเหนื่อยที่จ้องฝืนใจตัวเองความรู้สึกที่น้ำตาไหลออกมาง่ายเหลือกเกิน  อยากกลับมาร่าเริงได้ อยากคุยกับทุกคนได้ปกติ ทำยังไงดีคะ